Kyra!!! KYRA!!!! Ik hoor de lettercombinatie die mij het meest verdriet heeft gedaan, een naam die ik nooit weer zou willen horen, een naam die mij kapot heeft gemaakt, mijn lijf heeft misbruikt, gebruikt en vernederd... Het liefst sla ik mijn handen tegen mijn oren zodat ik in mijn eigen wereld kom maar dat gaat niet. Ik wil gered worden dus ik zal me nog even moeten inbinden. Nog even net doen alsof ik er tegen kan, alsof ik een gladde aal ben waarvan alle woorden langs me heen glijden.

Ik trek de stinkende deken over mijn hoofd en weet niet hoe snel ik me weer moet bevrijden uit deze "benarde" positie. Ik hap naar lucht en bedenk me hoe stom ik kon zijn om dat stofding over mijn hoofd te trekken. Ik luister... Hoor ik het goed? Volgens mij hoor ik Ravi praten... Praten?!!? Met wie??? Ik stap voorzichtig uit bed en sluip als een hyena over de krakende vloer. Ik kom de woonkamer binnen en zie Ravi niet in de woonkamer. Ik hoor dat hij inderdaad aan het praten is, tegen wie? Ik sluip naar de voordeur en dan krijg ik de schrik van mijn leven! Mijn hart bonkt en gaat wederom als een razende tekeer. Ik voel mijn oren suizen en word ontzettend duizelig... "Jezus Eva, ik schrik me kapot" gilt Ravi. Ik zie dat hij een telefoon in zijn hand houdt en hij ziet ook dat ik dat zie. "Ik merkte dat we bereik hadden hier in het bos maar ik wilde je niet wakker maken dus liet ik je lekker slapen". Ik vertrouw niet wat Ravi net zei, nu weet ik nog niet wie hij gesproken heeft! Ik besluit de koe bij de horens te vatten en zeg: "hm, dat zal, wie heb je dan gebeld?" Ravi loopt voor me langs en wenkt me te gaan zitten aan de tafel. Ik neem zo snel mogelijk plaats want ik moet weten of ik moet vluchten en hoeveel tijd ik er nog voor heb. "Je zult het niet geloven maar ik heb de politie gebeld. Het was een raar gesprek omdat ik niet precies kon zeggen waar we zaten, dus hebben zij dat achterhaald via het ontvangst signaal." En nu, vraag ik Ravi. "Ze komen ons ophalen, het is te ver om het te lopen. Ik heb ze ook verteld wie wij zijn en dat wij degene waren van het ongeluk. Natuurlijk ook vreemd voor hen dat er een auto totaal los was maar niemand te bekennen." Als Ravi verteld heeft wie wij zijn dan moet de politie natuurlijk direct op scherp staan aangezien ik vast als vermist opgegeven ben! Ik probeer zo neutraal mogelijk te reageren "oh fijn, hoe laat komen ze ongeveer?" Wanneer Ravi zegt dat het binnen een half uur zal zijn loop ik naar de kraan en fris ik me zoveel mogelijk op. Ik haal me van alles in mijn hoofd, misschien zijn mijn ouders er wel bij, de krantenkoppen zie ik al voor me "vermiste vrouw terug gevonden in boshuisje". Kom op Eef, niet zo gek denken wacht het eerst eens af. Wanneer ik de woonkamer weer binnen kom sjokken attendeert Ravi mij er nog even op dat de politie mij vragen zal gaan stellen en ik deze zo eerlijk mogelijk moet beantwoorden. Dit vind ik vreemd want dat zal betekenen dat Ravi vervolgd zal worden wegens mensenhandel, wanneer ik hem hier mee confronteer antwoord hij: "dat zal niet zo'n vaart lopen aangezien ze straks een heel netwerk kunnen oprollen dankzij mij. Echt Eva, het is veel groter dan je denkt". Ik besluit voor nu even niks meer te vragen, wat je niet weet kun je ook niet vertellen zijn mijn ex altijd. We zitten aan tafel, ik staar voor me uit, eigenlijk kan ik het niet geloven, straks komt er een politieauto, daar stap ik in en binnen enkele dagen heb ik mijn leven weer terug! Oh heerlijk kan dat zijn! Het eerst wat ik ga eten is sushi! Oh wat heb ik daar ontzettend zin in zeg! Chocola, popcorn, de bioscoop... Ik maak mezelf gek bij de gedachten waar ik allemaal van kan genieten! Maar helaas ben ik de afgelopen tijd al zo vaak teleurgesteld dat ik het rustig even afwacht, ik aanschouw alles en wanneer er echt zicht is op vrijheid dan ga ik weer luchtkastelen bouwen! De sushi laat me toch niet los, ik voel een euforische stemming in mijn lijf. Ik spreek mezelf elke seconde toe "Eva, wacht tot je het zeker weet". Rafi staart ook voor zich uit, hij heeft een triest bedenkelijk gezicht. Voor hem zal het niet zo vrolijk en blij worden natuurlijk. Ze gaan hem vragen stellen en confronteren met zijn daden, ergens heb ik wel medelijden met hem. Hallo??? Waar heb ik toch last van! Medelijden met mijn pooier? Degene die me heeft geronseld om achter de ramen aan het werk te moeten, nee daar kun je geen medelijden mee hebben, normaliter.

Ik wist niet dat Nederland zo groot was, OMG we lopen voor mijn gevoel al uren en heb nog geen huis gezien! Waar ben ik toch! De gprs van de telefoon die ik in mijn zak heb zitten is nog steeds aan het zoeken, geen bereik hier in de bushbush. Inmiddels is de zon gaan schijnen en het lopen gaat ook niet echt snel want Ravi is kreupel en ik dood moe. Hij heeft geen woord meer gezegd, hij is compleet in zichzelf gekeerd. In de verte zie ik iets wat op een huisje lijkt, als een kind zo blij loop ik een versnelling harder, hoe sneller ik bij het huis ben hoe sneller ik wat kan drinken, ik leg het zowat af! Ravi begint ook sneller te strompelen, hij heeft het kenbaar ook gezien. Het huisje komt steeds dichter bij en hoe dichter we bij het huisje komen des te meer zakt me de moed in de schoenen. Het huisje is onbewoonbaar, dat zie je zo. De rood met witte gordijntjes wapperen vrolijk door het gebroken glas, toch wil ik binnen kijken, heel even uitrusten zal ook niet verkeerd zijn.

lieve mama's en lezers van mijn blogs,

Ik draai mijn hoofd langzaam om en tot mijn verbazing zie ik Ravi al hinkend op me af strompelen. "Eva, ik begrijp dat je me niet vertrouwt maar alsjeblieft wacht op me!". Ik bedenk me geen seconde en loop stug door. Ik kijk achterom en zie Ravi steeds kleiner worden en steeds waziger door de dichte mist. 

Ravi zwijgt, hij kijkt niet erg blij. Ik blijf ook stil, durf niets te forceren... wat zou Ravi bedoeld hebben met "ik maak het af voor je"? Hij zou me toch niet neerschieten en begraven in het bos, of in een bak zoutzuur leggen zodat ik oplos en er geen sporen meer zijn te vinden? Na een kwartier heb ik al m'n moed verzameld en vraag hem op de man af "ga je me dood maken"? Ravi tuurt naar de weg, hij doet net alsof hij me niet gehoord heeft. Ik vraag het nog een keer maar hij lijkt diep in gedachten verzonken te zijn. Ineens duikt er voor ons een auto op uit het niets, onze auto slipt en draait rondjes op de snelweg. Ik word alle kanten op geslingerd en uiteindelijk belanden we in de berm. Ik schrik me dood en kijk naast me, ik zie dat de airbags zijn opgeblazen en Ravi buiten westen is. Ik bedenk me geen seconde en stap direct uit de auto, ik wil het portier open zwaaien maar het klemt, ik trek als een idioot aan de deur maar ik krijg hem met geen mogelijkheid open! Ik raak lichtelijk in paniek, ik wil eruit, ik wil weg, ik wil mijn vrijheid terug! Ik pak de sleutels uit het contact, die kunnen altijd nog van pas komen. Ik kijk om me heen en ineens kom ik op een idee, ik sla de ruit in en kruip daar doorheen! Ik ben op zoek naar de lifehammer, die liggen toch meestal onder bij je voeten? Wanneer ik mijn hoofd tussen mijn knieën steek zie ik iets oplichten, een telefoon!!!!! Ook die steek ik snel in mijn zak. Het zoeken duurt te lang, ik moet opschieten, fuck die lifehammer ik trap de ruit wel in! Ik heb werkelijk geen idee hoe zoiets moet maar het lijkt net alsof ik dit dagelijks doe, na 2 keer trappen ligt de ruit eruit. Ik trek mijn schoen uit en maak hiermee de randjes glas vrij, dat heb ik vaak op films gezien, is Netflix toch nog ergens goed voor! Ik hoor naast me een zacht gekreun, ik kijk en zie dat Ravi langzaam zijn ogen open doet. Ik maak dat ik weg kom, als ik maar door dat raam kom! Ik steek een been naar buiten mijn andere been volgt en ik sta buiten. Mijn hand heb ik flink open gehaald aan het overgebleven glas, het bloed sijpelt naar beneden, het doet verrekte pijn! Ik trek mijn schoen weer aan en ren zo hard ik kan het weiland in. Weg hier! Weg weg!!!! Rennen Eef, rennen, rennen tot je niet meer kunt, niet stoppen nu. Achter mij klinken sirenes van ambulances en politieauto's. Ik twijfel, kan ik niet beter terug gaan? Terug gaan naar de auto? Terug naar waar het veilig is? Ik blijf rennen, waar naar toe, ik heb geen idee. Het is mistig en het schemert maar ik stop niet! Ik spring over een slootje, kruip onder prikkeldraad door, ik kan niet meer. Ik sta stil, hap naar adem en bedenk me dan dat vluchten mij het beste idee lijkt. Ik kan altijd nog naar de politie gaan, stel dat ze me niet geloven... mijn hand bloed verschrikkelijk, het spuit er nog net niet uit. Ik moet het verbinden, anders bloed ik dood of verliest op zn minst mijn bewustzijn. Ik moet iets hebben waarmee ik het bloeden kan stoppen, iets waarmee ik mijn had kan afbinden. Ik voel dat ik erg duizelig ben en bedenk me dan, mijn panty! Ik trek mijn panty uit en bind mn hand af, ik trek de panty zo strak aan dat het bloeden minder wordt. Zo, dat probleem is opgelost, ik sta op en wil verder gaan maar dan hoor ik een stem mijn naam roepen, "Eva, Eva!" 

Eenmaal onderweg kijk ik naar Ravi, het maakt me verdrietig, hoe heb ik ooit zo dom kunnen zijn. Ik denk terug aan de mooie weken die we samen gehad hebben, aan hoe de vlinders door mijn buik raasden en hoe ik uren lang naar mijn telefoon lag te staren met zijn foto als achtergrond. Hoe kan iemand je dit aan doen, hoe koel, wreed en gemeen kun je zijn als je dit iemand flikt! Het valt me nu pas op dat hij dezelfde neus heeft als José, ook een bepaalde oogopslag is net als die van haar. Ik vind dat ik recht heb op minimaal een deel van de waarheid maar ik durf het niet. Ik zal de eerste keer nooit meer vergeten dat hij me mishandelde, hij was kwaad omdat ik kwaad was, eerst dacht ik nog "echt zo'n mannen ding, boos worden omdat ik boos ben" maar ik had al snel door dat dat bij deze man niet opging. Het begon met een simpel handgemeen, een klap in mijn gezicht. Het was de avond dat hij me had voorgesteld om seks te hebben met zijn schuldeisers, ik vroeg of hij gek geworden was, of hij niet van mij hield en mij wou delen met andere mannen. Na die klap romantiseerde ik de gebeurtenis, hij had mij natuurlijk die klap gegeven omdat hij ontredderd was, zich schaamde voor zichzelf dat hij het überhaupt had durven vragen. Die tranen in zijn ogen, ik zal het nooit vergeten, nooit, never ever nooit meer. Ik had ontzettend medelijden met hem en ach, ik had al zoveel bedpartners gehad, ik was al zo vaak aan het lijntje gehouden, deze 3 konden er ook nog wel bij. Toen het eerste schaap eenmaal over de dam was en ik met meer dan 3 mannen seks moest hebben veranderde zijn hele houding. Hij werd gemeen, ik trok me aan mijn haren en sloeg me waar de klanten bij stonden. Het duurde best lang voordat ik door kreeg dat ik te maken had met een loverboy, dat alles in scène was gezet om maar geld aan me te verdienen... Toch gek, nu blijkt alles heel anders in elkaar te steken, José is zijn moeder en zij wist overal van. José, ik kan het nog steeds niet bevatten, ik ken haar al mijn hele leven, de allerbeste vriendin van mijn moeder, een vriendschap die ik nooit gehad heb en nooit zal krijgen de moeder van Ravi. Ze was toch niet vruchtbaar, ze kon toch geen kinderen krijgen, hoe kan het dan dat Ravi haar zoon is? Al die vragen blijven door mijn hoofd spoken en ik besluit het te vragen, vragen staat vrij. Ravi speelt tijdens het rijden wat met zijn telefoon, het is inmiddels donker en we rijden op de snelweg. "Welkom in Nederland" zie ik staan. Hu, ik heb dus gewoon al die tijd in het buitenland gezeten! Ik schraap mijn stem als ik zie dat Ravi zijn telefoon tussen zijn benen klemt. "Ravi, mag ik iets vragen" haper ik. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. Hij went zijn hoofd mijn kant op en zegt: "je wilt vast weten hoe het kan dat José mijn moeder is". Ik besluit dit te bevestigen, ook al is dit niet precies mijn vraag, als er maar een opening is tot überhaupt een gesprek. "Goed ik zal iets uitleggen, je hebt namelijk geluk ik ben in een goede bui vandaag. José heeft mij als kind afgestaan, ze was 15 toen ze zwanger raakte, ze kon niet voor mij zorgen". Ik zie dat het hem raakt, ik zie iets breekbaars in hem. "Wat verschrikkelijk" antwoord ik. "Hebben jullie pas contact met elkaar" probeer ik. Tot mijn verbazing vertelt hij verder "ik heb haar leren kennen toen ik 5 was, zij was toen 20. Ze stond vaak bij mijn school en maakte zo af en toe een kort praatje met me, pas vanaf mijn 18e weet ik dat ze mijn moeder is. Zij is niet de vrouw die jij denkt dat ze is, ze is veel groter, dit gaat veel verder dan jij denkt Eva". Ik schrik ervan dat hij me bij mijn echte naam noemt. Het lijkt wel alsof hij angstig is, heel apart. Ik zwijg, kijk uit het raam en laat het even zo. Na een best lange stilte vervolgt hij zijn verhaal "José is een heel machtige vrouw, tegen haar heb je geen weerwoord, je doet wat ze zegt. Ik heb altijd het geluk gehad dat ze mijn moeder is, anders was ik al minstens 10x uit de weg geruimd en zal dit de 11e keer zijn geweest. Ik neem tenminste aan dat je begrijpt dat ik ontzettend uit de school klap op dit moment". Ik ben stom verbaasd, ik weet echt niet wat ik moet zeggen of denken, ik begrijp er helemaal niets van! Ik voel dat ik meer inhoudelijkere vragen kan gaan stellen, dat ik meer te weten kan komen, "Ravi, waarom moesten jullie mij hebben"? "Eef, het is nooit mijn..." Er klinkt een luid gerinkel door de auto, de telefoon van Ravi gaat af. Ik kan nog net op het beeldscherm zien dat er "Ma" staat. "Hallo... Nee nog niet... Half uurtje... Heb ik in de kofferbak liggen... Ja ik bel als ik klaar ben... Ik maak het voor je af... Geen zorgen Ma... oké... tot later..." Ik kijk strak voor me uit, "ik maak het af?"

Ravi stapt op José af en zegt; Hi mam, en geeft haar een kus op haar wang. Ik krijg zowat een rol beroerte! Daarna wendt hij zich direct tot mij "dat had je niet gedacht he?" Ik sta volgens mij echt met mijn mond open te kijken. Ik vraag direct hoe dit mogelijk is, maar niemand geeft antwoord. Nadat ze zijn uitgelachen trekt Ravi mij aan mijn arm mee naar de andere kant van de ruimte, "jij wilt alles weten Eva, dan zal ik je dat vertellen maar niet nu! Dacht je nou werkelijk dat zon ouwe heks als jij geronseld wordt omdat ze zo lekker is, dit heeft heel wat meer in zn mars dan jij je nu kunt voorstellen Kyra!". Het wordt zwart voor mijn ogen....

Ik knipper eerst 10x met mijn ogen. Vervolgens sluit ik ze weer, en knijp ik mezelf. Wanneer ik ze open doe zie ik dat er niks veranderd is. Ik droom niet! Degene die voor me staat blijft staan, het is dus echt! Ik kijk naar een vrouw, ze is gekleed in een mantel pakje, ze draagt gouden sieraden en heeft flink werk gemaakt van haar make-up. Haar donker rode lokken heeft ze opgestoken met een gouden speld. Ze schrikt niet, zij weet net zo goed wie ik ben als ik weet wie zij is. Het is de beste vriendin van mijn moeder!!!! WTF!!!! Ergens bekruipt mij een vreemd gevoel, ik ben niet blij maar ben geschrokken. Ik vraag me af waarom ik niet blij ben misschien komt ze me redden uit dit afschuwelijke huis! Ze loopt op me af en zegt; dag Kyra, loop je even met me mee? Zo snel als ik kan loop ik naar haar toe, mijn lichaam is nog steeds verstijfd en mijn hart slaat 500 slagen per seconde. Terwijl ik achter haar aan loop zie ik de deur open staan waar Bella ooit sliep, ik voel tranen opkomen maar ik slik ze weg, ik moet sterk zijn, me concentreren op mijn bevrijding, als ik eenmaal buiten sta dan heb ik tijd om te rouwen, om te huilen en mijn hele verhaal te vertellen aan iedereen die het maar wil horen. José loopt de trap af naar beneden. Wanneer ze me wijst op een lege stoel en zelf neer strijkt op de bank besef ik mij dat het een vreemde situatie is. Hoezo blijven we binnen? Ze zou me toch meenemen? José en ik hebben altijd een bijzonder goede band met elkaar gehad. Haar man is 10 jaar geleden overleden aan een verkeersongeval, ze was kapot van verdriet. Kinderen heeft ze nooit gehad, volgens mijn moeder was ze onvruchtbaar. Een nieuwe relatie heeft ze nooit weer aangedurfd, het liep meestal spaak wanneer het serieus werd, ook dit weet ik van mijn moeder. De laatste 3 jaar heb ik haar nog weinig gezien, alleen op verjaardagen eigenlijk. José vraagt niets, ze kijkt voor zich uit. Ze kijkt star, eigenlijk is koud een beter woord. Haar hele houding is anders dan ik van haar gewend ben, normaal zou ze direct 3 kussen op mijn wangen plakken en vragen of ik al verkering heb maar nu doet ze zo afstandelijk. Ik vind het zo gek! Ik vraag zachtjes "kom je me halen"? Na 2 keer dezelfde vraag gesteld te hebben verbaast me haar antwoord: "wat denk je zelf Kyra". Waarom noemt ze mij Kyra? Hoe weet ze dat ik zo heet? Ze kent toch alleen mijn echte naam? Zou ze..... Nee, dat zou ze toch nooit doen! "Straks wordt alles duidelijk" zegt ze. Op mijn vraag "wanneer" antwoord ze niet.