Fictie Achter de ramen schijnt geen zon... Deel 8

Eenmaal onderweg kijk ik naar Ravi, het maakt me verdrietig, hoe heb ik ooit zo dom kunnen zijn. Ik denk terug aan de mooie weken die we samen gehad hebben, aan hoe de vlinders door mijn buik raasden en hoe ik uren lang naar mijn telefoon lag te staren met zijn foto als achtergrond. Hoe kan iemand je dit aan doen, hoe koel, wreed en gemeen kun je zijn als je dit iemand flikt! Het valt me nu pas op dat hij dezelfde neus heeft als José, ook een bepaalde oogopslag is net als die van haar. Ik vind dat ik recht heb op minimaal een deel van de waarheid maar ik durf het niet. Ik zal de eerste keer nooit meer vergeten dat hij me mishandelde, hij was kwaad omdat ik kwaad was, eerst dacht ik nog "echt zo'n mannen ding, boos worden omdat ik boos ben" maar ik had al snel door dat dat bij deze man niet opging. Het begon met een simpel handgemeen, een klap in mijn gezicht. Het was de avond dat hij me had voorgesteld om seks te hebben met zijn schuldeisers, ik vroeg of hij gek geworden was, of hij niet van mij hield en mij wou delen met andere mannen. Na die klap romantiseerde ik de gebeurtenis, hij had mij natuurlijk die klap gegeven omdat hij ontredderd was, zich schaamde voor zichzelf dat hij het überhaupt had durven vragen. Die tranen in zijn ogen, ik zal het nooit vergeten, nooit, never ever nooit meer. Ik had ontzettend medelijden met hem en ach, ik had al zoveel bedpartners gehad, ik was al zo vaak aan het lijntje gehouden, deze 3 konden er ook nog wel bij. Toen het eerste schaap eenmaal over de dam was en ik met meer dan 3 mannen seks moest hebben veranderde zijn hele houding. Hij werd gemeen, ik trok me aan mijn haren en sloeg me waar de klanten bij stonden. Het duurde best lang voordat ik door kreeg dat ik te maken had met een loverboy, dat alles in scène was gezet om maar geld aan me te verdienen... Toch gek, nu blijkt alles heel anders in elkaar te steken, José is zijn moeder en zij wist overal van. José, ik kan het nog steeds niet bevatten, ik ken haar al mijn hele leven, de allerbeste vriendin van mijn moeder, een vriendschap die ik nooit gehad heb en nooit zal krijgen de moeder van Ravi. Ze was toch niet vruchtbaar, ze kon toch geen kinderen krijgen, hoe kan het dan dat Ravi haar zoon is? Al die vragen blijven door mijn hoofd spoken en ik besluit het te vragen, vragen staat vrij. Ravi speelt tijdens het rijden wat met zijn telefoon, het is inmiddels donker en we rijden op de snelweg. "Welkom in Nederland" zie ik staan. Hu, ik heb dus gewoon al die tijd in het buitenland gezeten! Ik schraap mijn stem als ik zie dat Ravi zijn telefoon tussen zijn benen klemt. "Ravi, mag ik iets vragen" haper ik. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. Hij went zijn hoofd mijn kant op en zegt: "je wilt vast weten hoe het kan dat José mijn moeder is". Ik besluit dit te bevestigen, ook al is dit niet precies mijn vraag, als er maar een opening is tot überhaupt een gesprek. "Goed ik zal iets uitleggen, je hebt namelijk geluk ik ben in een goede bui vandaag. José heeft mij als kind afgestaan, ze was 15 toen ze zwanger raakte, ze kon niet voor mij zorgen". Ik zie dat het hem raakt, ik zie iets breekbaars in hem. "Wat verschrikkelijk" antwoord ik. "Hebben jullie pas contact met elkaar" probeer ik. Tot mijn verbazing vertelt hij verder "ik heb haar leren kennen toen ik 5 was, zij was toen 20. Ze stond vaak bij mijn school en maakte zo af en toe een kort praatje met me, pas vanaf mijn 18e weet ik dat ze mijn moeder is. Zij is niet de vrouw die jij denkt dat ze is, ze is veel groter, dit gaat veel verder dan jij denkt Eva". Ik schrik ervan dat hij me bij mijn echte naam noemt. Het lijkt wel alsof hij angstig is, heel apart. Ik zwijg, kijk uit het raam en laat het even zo. Na een best lange stilte vervolgt hij zijn verhaal "José is een heel machtige vrouw, tegen haar heb je geen weerwoord, je doet wat ze zegt. Ik heb altijd het geluk gehad dat ze mijn moeder is, anders was ik al minstens 10x uit de weg geruimd en zal dit de 11e keer zijn geweest. Ik neem tenminste aan dat je begrijpt dat ik ontzettend uit de school klap op dit moment". Ik ben stom verbaasd, ik weet echt niet wat ik moet zeggen of denken, ik begrijp er helemaal niets van! Ik voel dat ik meer inhoudelijkere vragen kan gaan stellen, dat ik meer te weten kan komen, "Ravi, waarom moesten jullie mij hebben"? "Eef, het is nooit mijn..." Er klinkt een luid gerinkel door de auto, de telefoon van Ravi gaat af. Ik kan nog net op het beeldscherm zien dat er "Ma" staat. "Hallo... Nee nog niet... Half uurtje... Heb ik in de kofferbak liggen... Ja ik bel als ik klaar ben... Ik maak het voor je af... Geen zorgen Ma... oké... tot later..." Ik kijk strak voor me uit, "ik maak het af?"