FICTIE Achter de ramen schijnt geen zon... Deel 10

Ik draai mijn hoofd langzaam om en tot mijn verbazing zie ik Ravi al hinkend op me af strompelen. "Eva, ik begrijp dat je me niet vertrouwt maar alsjeblieft wacht op me!". Ik bedenk me geen seconde en loop stug door. Ik kijk achterom en zie Ravi steeds kleiner worden en steeds waziger door de dichte mist. 

Wat is dit toch een vreemde situatie, wat is er toch allemaal aan de hand? Ik voel getril in mijn broekzak, langzaam dringt het tot me door dat ik de telefoon van Ravi bij me heb gestopt. Ik haal hem voorzichtig te voorschijn, ik bekijk het display en zie dat er 4 oproepen gemist zijn, 1 van "Erkan Mob" en 3 van "Ma". Ook zijn er appjes binnen gekomen, ik scroll naar beneden "Ravi kun je me bellen" "Ravi, ik kan je niet bereiken" "yo bro, die moeder van je is naar je opzoek bel haar asap terug het is belangrijk". Ook is er een email van de Hema binnen gekomen. Ik wil het scherm ontgrendelen maar zijn code weet ik niet, ik probeer zijn geboortedatum, die van José maar ik kom er niet in. Eigenlijk verbaast het mij  niet want dat ik zijn toestel in zou komen had ik ook niet verwacht. Ik ben moe, mijn voeten doen pijn en mijn hoofd bonst, eigenlijk zou ik wel even willen uitrusten. Ik kijk achterom en zie Ravi niet meer. Het is erg mistig nog steeds. Ik moet een plek zoeken waar het veilig is, waar ik beschut ben en ik niet opval. Ik loop een bebosd stuk van het weiland in, hier kan ik vast wel even een paar minuutjes uitrusten. Ik strijk neer op een stapel bladeren, het is erg vochtig. Ik maak van de bladeren een soort kussentje waar mijn zere hoofd even op kan rusten...

Ik schrik wakker en hoor gekraak van takjes, wat is dat! Ik blijf roerloos liggen en durf niet eens meer te ademen... de voetstappen komen steeds dichterbij, ze zijn bijna bij mij, ik kijk op en zie dat het Ravi is. Hij kijkt mij aan en zegt; "Hi, mag ik even bij je komen zitten, ik beloof dat ik je niks doe". Ik sta direct op, ik ben doodsbang voor deze man! Wat denkt hij wel niet! "Alsjeblieft Eva, geef me een kans, als ik je wat had willen aandoen had ik toch allang toegeslagen? Ik had kunnen bellen voor versterking maar dat heb ik niet gedaan!" Ik pak zijn telefoon uit mijn zak en zeg "dat gaat ook erg moeilijk he zonder telefoon". Hij graait in zijn jaszak en ik duik ineen, misschien haalt hij er een pistool uit of een mes maar ik zie dat hij nog een telefoon heeft, 2 zelfs... "een echte Hustler heeft altijd meer dan 1 telefoon Eva" zegt hij. Hij geeft me ook deze 2 telefoons en ik stop ze in mijn zakken. "Ik wil alleen maar praten, ik wil je serieus uitleggen dat hoe alles gelopen is nooit mijn intentie is geweest". Ravi stopt met praten en wenkt me te gaan zitten naast hem. Hij trekt zijn jas uit en vouwt deze over mn schouders. Heel even, heel eventjes maar maakt mijn hart een mini sprongetje, de jas ruikt naar Ravi en als ik mijn ogen sluit zie ik hem nog zo staan in Parijs met dezelfde jas aan die nu over mijn schouders hangt. "Eva, het is echt anders gelopen dan wat ik in gedachten had, wat wij hadden was echt, ik hield super veel van je maar mijn moeder kwam tussen ons in te staan. Uitgerekend jij, uit alle vrouwen koos ik jou uit, door mij heb je deze verschrikkelijke dingen moeten meemaken, ik weet dat ik het nooit meer goed kan maken maar ik wil mijn kant van het verhaal vertellen." Ik weet werkelijk niet wat me overkomt! Vol verbazing kijk ik naar Ravi, wederom hangt mijn mond open. Zachtjes hoor ik gesnik, ik zie een traan over zijn wangen rollen. Zijn mooie ogen zijn gevuld met vocht. Van zijn altijd perfecte kapsel is weinig meer over, het zit compleet door de war. Zijn gezicht is nog steeds prachtig, zijn eendaags stoppelbaardje, zijn mooie trouwe ogen, zijn strakke kaaklijn, brede schouders en zijn perfect afgetraind blokjes buik... Waar ben ik mee bezig? Zit ik nu werkelijk de man die mij dit allemaal heeft aangedaan te idealiseren? Voor dat ik het weet slaat hij een arm om mij heen, hij drukt me tegen zich aan en ik hoor zijn hart kloppen. Ergens zou ik niets liever willen dan zo blijven liggen voor een hele lange periode. Ik voel de warmte van zijn lichaam en ruik zijn zoete adem. Ik blijf heel even zo liggen en sluit mijn ogen. Even voel ik mij geborgen, een gevoel wat ik in geen tijden heb gevoeld. Mijn hoofd bonkt nog steeds en mijn mijn pijnlijke hand klopt lekker mee op het ritme. Ik hoor vogels fluiten en wanneer ik mijn ogen open doe zie ik dat het licht begint te worden. Ik ga rechtop zitten en kijk Ravi weer aan, zijn hele gezicht is behuild en zie zijn rode ogen triestig naar beneden staren. Ik peuter aan de panty van mijn hand en bekijk de schade, de panty is helemaal vochtig van het bloed. Ik schrik best als ik de wond bekijk, Ravi valt het op en pakt mijn hand, nadat hij zijn neus ophaalt zegt hij "dit ziet er niet best uit, je moet het ontsmetten". Hij staat op en pakt mijn andere hand, "kom op, we gaan". Ik ben te moe en te uitgeput om tegen te stribbelen, ik laat me omhoog trekken en ik loop achter Ravi aan richting het weiland. De mist is gedeeltelijk opgetrokken en om me heen zie ik alleen maar bos en weiland.