FICTIE Achter de ramen schijnt geen zon... Deel 11

Ik wist niet dat Nederland zo groot was, OMG we lopen voor mijn gevoel al uren en heb nog geen huis gezien! Waar ben ik toch! De gprs van de telefoon die ik in mijn zak heb zitten is nog steeds aan het zoeken, geen bereik hier in de bushbush. Inmiddels is de zon gaan schijnen en het lopen gaat ook niet echt snel want Ravi is kreupel en ik dood moe. Hij heeft geen woord meer gezegd, hij is compleet in zichzelf gekeerd. In de verte zie ik iets wat op een huisje lijkt, als een kind zo blij loop ik een versnelling harder, hoe sneller ik bij het huis ben hoe sneller ik wat kan drinken, ik leg het zowat af! Ravi begint ook sneller te strompelen, hij heeft het kenbaar ook gezien. Het huisje komt steeds dichter bij en hoe dichter we bij het huisje komen des te meer zakt me de moed in de schoenen. Het huisje is onbewoonbaar, dat zie je zo. De rood met witte gordijntjes wapperen vrolijk door het gebroken glas, toch wil ik binnen kijken, heel even uitrusten zal ook niet verkeerd zijn.

Voorzichtig loop ik naar de achterkant van het huisje. Ravi loopt via de andere kant en achter het huisje komen we elkaar weer tegen. Na uren zwijgen zegt hij: "ik ga wel voor, doe voorzichtig Eva". Ravi trekt de deur open en langzaam lopen we naar binnen. Het krot lijkt mij een oud vakantiehuisje uit de tachtiger jaren en volgens mij is er sinds die tijd ook niks meer aan gedaan. Er staat een oude eettafel met 2 oude donkerbruine stoelen, een groen bankstel, een salontafel, houtkachel en er is een klein keukentje met een gasfornuis. Onder het fornuis staat een fluitketel, een eierpannetje en een koekenpan. Het lijkt wel het huis van Hans en grietje! Er is nog een deur, als ik deze opentrek valt hij direct uit de sponning, ik schrik me wezenloos! Ravi drukt de deur tegen de muur en nu aanschouw ik de "master" bedroom. De slaapkamer is voorzien van een tweepersoonsbed, een nachtkastje en een stoel. Het bed is opgemaakt met een oranje gehaakte sprei. Ook staat er een kledingkast, hierin hangen een aantal donkere truien en ribbroeken en er staan 2 paar schoenen in. Links naast de slaapkamer is er een deur naar de badkamer, deze is voorzien van een bad en wastafel. De tegeltjes zijn lichtbruin. Ik kijk in het medicijnkastje en zie een strip paracetamol liggen, ik bekijk het doosje, ten minste houdbaar tot februari 2015. Toch geen jaaaaaren geleden dat er hier iemand is geweest! Ik loop naar het piepkleine woonkamertje, draai de kraan open en schiet achteruit, er pruttelt allemaal bruin water uit de kraan. Wanneer ik de koelkast open trek komt me een lucht tegemoet wat nergens mee te vergelijken is, ik druk m snel weer dicht! Ravi is inmiddels op een van de houten stoelen gaan zitten "nou, dit is ook niet echt een 5 sterren verblijf" grapt hij. Ik trek mijn mondhoeken omhoog wat door moet gaan voor een glimlach. De kraan loopt nog steeds, het water is inmiddels blank geworden en ik bedenk me dat ik echt wat moet drinken nu! Ik haal de fluitketel onder het aanrecht vandaan, open de dop en ruim eraan, het ruikt neutraal. Ik spoel hem grondig om en vul m met water. "Vuur?". Ravi gooit me een aansteker toe en ik steek het gasfornuis aan, shit, hij doet het niet. Ravi komt aanlopen en draait aan de gaskraan, ik probeer het nog eens. Hebbes!!! Vuur en over een paar minuten water!!!!

Na een kwartier zitten Ravi en ik achter een kop warm water. Ik nip aan het warme water en waan mezelf in de hemel. In geen maanden heb ik mij zo vrij gevoeld als nu. Mijn wond op mijn hand spoel ik goed uit met het gekookte water, er zit een dikke jaap in, een vleeswond gok ik. Dat het gehecht moet worden hoef je geen dokter voor te zijn, dat is meer dan logisch. Ik kijk naar Ravi, hij is zo stil en hij kijkt zo verdrietig. "Is er al bereik" vraagt hij. Ik pak de telefoons uit mijn zakken en kijk op de schermpjes "nope, nog steeds niet" antwoord ik. Ravi zet zijn voet tegen de tafel en rolt zijn broekspijp op, op zijn scheenbeen zit een grote bult en het is donkerblauw. Ik schat zo in dat het erg pijnlijk moet zijn, misschien heeft hij wel iets gebroken. Ik pak mijn kopje heet water en ga op de groene bank zitten. "Het zit nog lekker ook", merk ik op. "Eva, ik heb geen idee waar we zijn, het zal wellicht Limburg zijn maar waar, ik weet het echt niet. Ik denk dat we vanuit hier ons maar even moeten redden komende nacht. Dan kunnen we een beetje uitrusten en dan gaan we morgen weer verder, goed?" Ik maak me direct zorgen "er is hier niets, geen eten, alleen water!" Ravi trekt een Twix uit zijn jaszak en een pakje kauwgom, uit zijn binnenzak tovert hij een Snickers en een pakje Marlboro met nog 6 sigaretten. Ik wil het niet maar schiet in de lach, ook Ravi lacht hardop en daarna volgt er een ongemakkelijke stilte. Hij denkt vast ook aan de tijd toen het nog fijn was, toen we over de boulevard van Scheveningen liepen en hij met het geweldige idee kwam om over het strand verder te gaan. We lagen op zijn jas in het zand naar de sterren te kijken toen ik ineens iets voelde plakken in mijn haren, een half aangebroken Snickers kleefde in mijn haren. Ravi had altijd van die dingen, verslaafd aan snoep en nam overal een hapje van en legde het half aangevreten weer terug. Gelukkig hebben we nog wat te eten, en dat hete water zullen we ook heus niet dood aan gaan... Het valt me op dat ik in de "wij" vorm denk.

Wanneer het schemerig begint te worden stel ik voor om te gaan slapen, ik ben dood op en heb honger. Ravi stelt voor om op de bank te gaan slapen zodat ik in het bed kan liggen. Daar lig ik dan, ergens in Nederland in een hans en grietje huis met de grote boze wolf op de bank. Het bed ruikt muf maar de jas van Ravi die onder mijn hoofd ligt ruikt heerlijk. Na een tijdje vak ik in slaap maar word wakker van de krakende vloer in de woonkamer, voetstappen, ze lopen naar de deur. Ik hou mijn adem in... ook hoor ik fluisterende stemmen, mijn hart gaat als een malle tekeer! Even is het stil maar dan hoor ik de voordeur....