FICTIE Achter de ramen schijnt geen zon... Deel 12

Ik trek de stinkende deken over mijn hoofd en weet niet hoe snel ik me weer moet bevrijden uit deze "benarde" positie. Ik hap naar lucht en bedenk me hoe stom ik kon zijn om dat stofding over mijn hoofd te trekken. Ik luister... Hoor ik het goed? Volgens mij hoor ik Ravi praten... Praten?!!? Met wie??? Ik stap voorzichtig uit bed en sluip als een hyena over de krakende vloer. Ik kom de woonkamer binnen en zie Ravi niet in de woonkamer. Ik hoor dat hij inderdaad aan het praten is, tegen wie? Ik sluip naar de voordeur en dan krijg ik de schrik van mijn leven! Mijn hart bonkt en gaat wederom als een razende tekeer. Ik voel mijn oren suizen en word ontzettend duizelig... "Jezus Eva, ik schrik me kapot" gilt Ravi. Ik zie dat hij een telefoon in zijn hand houdt en hij ziet ook dat ik dat zie. "Ik merkte dat we bereik hadden hier in het bos maar ik wilde je niet wakker maken dus liet ik je lekker slapen". Ik vertrouw niet wat Ravi net zei, nu weet ik nog niet wie hij gesproken heeft! Ik besluit de koe bij de horens te vatten en zeg: "hm, dat zal, wie heb je dan gebeld?" Ravi loopt voor me langs en wenkt me te gaan zitten aan de tafel. Ik neem zo snel mogelijk plaats want ik moet weten of ik moet vluchten en hoeveel tijd ik er nog voor heb. "Je zult het niet geloven maar ik heb de politie gebeld. Het was een raar gesprek omdat ik niet precies kon zeggen waar we zaten, dus hebben zij dat achterhaald via het ontvangst signaal." En nu, vraag ik Ravi. "Ze komen ons ophalen, het is te ver om het te lopen. Ik heb ze ook verteld wie wij zijn en dat wij degene waren van het ongeluk. Natuurlijk ook vreemd voor hen dat er een auto totaal los was maar niemand te bekennen." Als Ravi verteld heeft wie wij zijn dan moet de politie natuurlijk direct op scherp staan aangezien ik vast als vermist opgegeven ben! Ik probeer zo neutraal mogelijk te reageren "oh fijn, hoe laat komen ze ongeveer?" Wanneer Ravi zegt dat het binnen een half uur zal zijn loop ik naar de kraan en fris ik me zoveel mogelijk op. Ik haal me van alles in mijn hoofd, misschien zijn mijn ouders er wel bij, de krantenkoppen zie ik al voor me "vermiste vrouw terug gevonden in boshuisje". Kom op Eef, niet zo gek denken wacht het eerst eens af. Wanneer ik de woonkamer weer binnen kom sjokken attendeert Ravi mij er nog even op dat de politie mij vragen zal gaan stellen en ik deze zo eerlijk mogelijk moet beantwoorden. Dit vind ik vreemd want dat zal betekenen dat Ravi vervolgd zal worden wegens mensenhandel, wanneer ik hem hier mee confronteer antwoord hij: "dat zal niet zo'n vaart lopen aangezien ze straks een heel netwerk kunnen oprollen dankzij mij. Echt Eva, het is veel groter dan je denkt". Ik besluit voor nu even niks meer te vragen, wat je niet weet kun je ook niet vertellen zijn mijn ex altijd. We zitten aan tafel, ik staar voor me uit, eigenlijk kan ik het niet geloven, straks komt er een politieauto, daar stap ik in en binnen enkele dagen heb ik mijn leven weer terug! Oh heerlijk kan dat zijn! Het eerst wat ik ga eten is sushi! Oh wat heb ik daar ontzettend zin in zeg! Chocola, popcorn, de bioscoop... Ik maak mezelf gek bij de gedachten waar ik allemaal van kan genieten! Maar helaas ben ik de afgelopen tijd al zo vaak teleurgesteld dat ik het rustig even afwacht, ik aanschouw alles en wanneer er echt zicht is op vrijheid dan ga ik weer luchtkastelen bouwen! De sushi laat me toch niet los, ik voel een euforische stemming in mijn lijf. Ik spreek mezelf elke seconde toe "Eva, wacht tot je het zeker weet". Rafi staart ook voor zich uit, hij heeft een triest bedenkelijk gezicht. Voor hem zal het niet zo vrolijk en blij worden natuurlijk. Ze gaan hem vragen stellen en confronteren met zijn daden, ergens heb ik wel medelijden met hem. Hallo??? Waar heb ik toch last van! Medelijden met mijn pooier? Degene die me heeft geronseld om achter de ramen aan het werk te moeten, nee daar kun je geen medelijden mee hebben, normaliter.

Ik zit een dik half uur zwijgend voor me uit te staren, hele gesprekken met mezelf te voeren in mijn hoofd tot ik ineens lampjes in de verte zie bewegen, het lijken mij zaklantaarns. Dat zal de politie zijn! Ik spring op en wil direct naar buiten stormen maar Ravi houdt me tegen. Ik kijk verschrikt achterom waarop Ravi antwoord; Even wachten tot we het zeker weten Eva, je weet nooit zeker van deze afstand of het de politie is! Er bekruipt me een onheilspellend gevoel, ben ik dan nog steeds niet veilig? Ravi heeft toch de politie gebeld, ze zouden ons toch komen ophalen? José, Igor, Oscar of Erkan zou ons toch niet op het spoor gekomen zijn? Bij het idee breekt het zweet me uit! Ik heb zulke fijne plannen gemaakt, zoveel mee gemaakt, op de automatische piloot geleefd en me keer op keer laten misbruiken, ik kan niet meer, ik ben kapot, kapot gemaakt door alle beesten, want mensen kan ik ze niet noemen, alle beesten die hier aan mee hebben gewerkt! Er zijn niet alleen heel veel lichamelijke littekens bij gekomen maar er zijn miljoenen onzichtbare diepe open wonden achter gebleven die ik nooit zullen genezen... De lampjes komen steeds dichterbij, mijn hart klopt steeds harder... Dan horen we geschreeuw van buiten komen, ik hoor in de verte iets herkenbaars iets waarvan ik dacht af te zijn, iets waar ik nooit meer aan herinnerd wil worden...