FICTIE! Achter de ramen schijnt geen zon. Deel 13

Kyra!!! KYRA!!!! Ik hoor de lettercombinatie die mij het meest verdriet heeft gedaan, een naam die ik nooit weer zou willen horen, een naam die mij kapot heeft gemaakt, mijn lijf heeft misbruikt, gebruikt en vernederd... Het liefst sla ik mijn handen tegen mijn oren zodat ik in mijn eigen wereld kom maar dat gaat niet. Ik wil gered worden dus ik zal me nog even moeten inbinden. Nog even net doen alsof ik er tegen kan, alsof ik een gladde aal ben waarvan alle woorden langs me heen glijden.

45 minuten later zit ik achter in de politieauto. Het was nog een heel stuk lopen door het bos voor we eindelijk verder konden met de auto. De ambulance broeder heeft de wond op mijn hand ontsmet en opnieuw verbonden, hechten durfde hij zich niet aan te wagen omdat hij niet zeker was of er nog glas was achter gebleven, daarvoor moest ik mee naar het bureau. Hoofd rechercheur wevers vroeg of het van levensbelang was maar dit ontkende de ambulancebroeder dus gaan we nu eerst naar het bureau voor mijn verklaring. Ravi zit in een andere politiewagen met handboeien om. Ze vroegen hem direct of hij wist waar José was maar hij zweeg en beriep zich op zijn zwijgrecht. Heel bijzonder want ik kreeg toch het idee dat hij mee wilde werken.

Ik zie bomen, heel veel bomen voorbij flitsen achter in de auto. Misschien zitten we in de Ardennen ofzo want ik heb nog nooit zoveel bomen ergens gezien. Ik zit hier met een veel te grote politiejas aan achterin. Het is zo'n onopvallende auto, eentje die je ook ziet in Flikken Maastricht enzo. Eentje die een blauw zwaailicht op het dak kan zetten in geval van nood. Tijdens de rit wordt er niet veel gesproken, rechercheur Jeroen rijdt en zijn collega ria zit ernaast. Jeroen is denk ik midden veertig, is kaal, lang en heeft een pokdalig gezicht. Ria is denk ik iets ouder, heeft een kort pittig kapsel en kijkt super streng, die maak je de pis niet lauw! Eigenlijk is ze heel vriendelijk, ze vraagt me of ik iets wens te eten, iets wat ze kunnen laten bezorgen op het hoofdbureau. Ik heb zo zin in sushi maar dat durf ik niet te vragen, ik heb gezegd "oh graag ik heb ontzettende honger, het maakt me niet uit wat als het maar lekker is!"... Ria glimlachte en pakte haar telefoon, ze gaf haar collega precies door wat ik gezegd heb....

We rijden de oprit op van het politiebureau. Een groot blauw gebouw, een beetje triestig vind ik het eruit zien. Ria opent het portier voor me en rechercheur Wevers loopt vast voor ons uit. Ik vraag haar "in welke stad zijn we eigenlijk?" Ria kijkt me verbaasd aan en antwoord "weet je dat dan niet? We zijn in Maastricht". We lopen naar binnen via de achterdeur, ik zie dat Ravi geboeid naar binnen loopt en hij glimlacht als een boer met kiespijn. Wanneer we in een kamertje zitten komt er een grote bruine zak van de mc Donalds binnen, het ruikt heerlijk en tot mijn grote geluk zit er een super size bic mac menu in met een grote milkshake aardbei. Ik stort me volledig op alle calorieën die me zojuist zijn voorgezet, in een woord HEEEEEEERLIJK!!!! Als ik alles als een malle naar binnen heb gebunkerd vraagt ria of het lekker en genoeg was, uiteraard bevestig ik dat met een "jaaah".

Na een uur zit ik nog steeds samen met ria en rechercheur Wevers in de saaie blauwe kamer met een computer en 4 stoelen. Ik vertel alles wat ik weet, over hoe Ravi me geronseld heeft, waar ik heb gewerkt en dat dit niet vrijwillig was, dat ik ben mishandeld en ook wat er met Bella is gebeurd. Ik kon merken dat vooral ria erg geshockeerd was. Ook hebben we het over mijn echte naam gehad, waar ik woonde en wie mijn ouders en zusje zijn, er was inderdaad een opsporingsbevel voor mij uit gegeven maar in verband met het onderzoek mochten mijn ouders niet deze kant op komen om me op te halen. Wat daar de bedoeling van is is me nog niet geheel duidelijk.

Na een kleine pauze van een kwartiertje gingen we verder met het verhoor om vervolgens nog eens 3 uur te praten over wat er allemaal gebeurd is. Ergens vond ik het een rot gevoel om Ravi erbij te lappen omdat hij me toch een beetje gered heeft. Dit heb ik ook aangegeven, maar Wevers en Ria dachten hier toch wat anders over. Zonder Ravi had ik hier nu niet gezeten volgens hen.

Wanneer ik mijn handtekening he gezet onder mijn verklaring zegt ria dat we even langs het ziekenhuis gaan met z'n tweeën. Wanneer we in de burgerauto zitten vraag ik haar hoe het met Ravi is en wat zijn verklaring was. Ze kijkt naar rechts en zegt "meid, maak je daar niet zo druk om, het belangrijkste is dat we erachter komen waar je overal bent vast gehouden en wie er allemaal achter zitten, we gaan nu eerst je hand laten nakijken en verbinden en dan zal ik je naar een safehouse brengen. Morgen weet ik meer en dan zullen we je op de hoogte stellen. Je ouders zijn inmiddels ingelicht, dát is belangrijk!". Wanneer we in het ziekenhuis zijn lopen we direct door naar de afdeling chirurgie, ria weet de weg zo te zien. Een knappe dokter, ik zal hem geen mc dreamy willen noemen maar hij is wel echt ontzettend knap, kijkt naar mijn hand. "Je hebt geluk gehad, een klein stukje dieper en je pezen zouden afgescheurd zijn". Hij ontsmet mijn hand, ik krijg een verdoving en vervolgens krijg ik er 5 hechten in. Met een dikke j gepakte hand met verband lopen ria en ik het ziekenhuis weer uit en stappen we in de auto. Na een paar minuten rijden komen we bij een idyllisch huisje uit. "Kijk eens, dit is je onderkomen voor de aankomende dagen Eva" zegt ria opgewekt. Wanneer we aangebeld hebben wordende vriendelijk binnen gelaten door Irene, een vrouw van midden veertig met een gezet postuur die duidelijk een echte Limburger is. Direct wordt de koekjestrommel los getrokken Rn krijgen we een bak goeie koffie, cappuccino zelfs! Terwijl ik mijn lip zowat verbrand aan de koffie die onder het schuim verstopt zit zie ik dat Irene een formulier te voorschijn haalt, hierop staan alle regels die gelden in het huis. Vluchtig lees ik over de regels, maximaal 10 minuten douchen smorgens, niet vloeken, geen rascistische uitlatingen, je ruimt je eigen rommel op, samen koken, en uiteraard uiterste geheimhouding. Dit onderteken ik en geef het Irene weer terug. Nadat ze heeft laten zien waar mijn kamer is en mij schone kleding heeft geven en handdoeken plof ik neer op bed. Heerlijk even douchen, even met mijn hoofd onder water, even alleen het gesuis horen van het water langs mijn oren. Ria wacht beneden nog even op me, het liefst was ik alleen gebleven, alleen met mijn gevoel, mijn verdriet, lekker in het schone bed gekropen op de met bloemetjes behangen slaapkamer. Ik spring onder de douche, ik was mijn haren. Zeker weten heb ik langer gedoucht dan 10 minuten want wanneer ik beneden ben zie ik dat ik een uur boven ben geweest. Ria schuift haar stoel aan en zegt "laat je me even uit?". Al zwijgend lopen we naar de voordeur toe, ze opent de zware deur en zegt dan; "morgen hebben we weer contact, probeer alles los te laten voor nu, ga lekker slapen en ontspan zoveel mogelijk, dag Eva". Ik zie hoe ria in de Volkswagen golf stapt en nog een laatste keer claxonneert wanneer ze de bocht om rijdt.

Irene is een hele lieve vrouw. Ze vertelt me dat ik op dit moment de enige ben die in de opvang woont dus dat we het met de regeltjes niet zo nauw hoeven te nemen, ben er blij van! Tegen 21 uur ga ik naar bed, wanneer ik naar bovenloop voel ik dat mijn lichaam toe is aan rust. Ik plof op het bed en wanneer mijn hoofd het kussen raakt val ik in een hele diepe slaap.

De dagen verstrijken... Irene werkt me inmiddels op mijn zenuwen met haar hart van goud en goede bedoelingen. Ze sjouwt met van alles achter me aan, eten, drinken, vraagt wel 60x per dag hoe het met me gaat. Ik ben blij wanneer het avond is en ik naar bed mag. Met ria heb ik om de dag contact maar wanneer ik hier weg kan is nog steeds niet bekend totdat de bel gaat. Het voorstel van ria maakt me bang, het geeft me rillingen. Ik dacht dat alles voorbij was maar niks is wat het lijkt!