De laatste keer dat ik iets postte, was 2 weken voor mijn gastric bypass en mijn god wat is er veel veranderd. Gelukkig wel in de positieve zin!

Zoals ik in mijn vorige bericht aangaf, krijg ik een maagverkleining. Dit gaat binnen nu en 2 weken gebeuren. Ik kijk er vreselijk naar uit, maar ook nu komt er weer zoveel los. 

In mijn laatste post schreef ik "alles wordt makkelijker". Dat dacht ik toen echt, zo voelde het ook. Maar toen wist ik nog niet wat mij nog allemaal te wachten stond. Krampjes, obstipatie, sprongetjes, ontzwangeren.. Oja en nog een klein detail: rouwen. Rouwen terwijl je wil genieten; het gaat, in mijn optiek, niet hand in hand. Jill is nu bijna 1 en als ik terugkijk op het afgelopen jaar, heb ik te weinig genoten en te weinig gerouwd. Vanwege de simpele reden dat het beiden te veel is. Nu pas kom ik op het punt dat ik beiden kan doen.

Het begon allemaal op zondag 19-09-2021 om 06.30 uur. Ik verloor al een week waterige afscheiding, dus had standaard maandverband in mijn onderbroek. Ik merkte na het plassen dat ik wat was doorgelekt, wat ik raar vond. Weer op de slaapkamer aangekomen deed ik mijn onderbroek uit en liep er een plasje uit mij. Dit werd steeds meer. Ik wist het zeker: mijn vliezen zijn gebroken! 

De laatste loodjes. Die beruchte laatste loodjes. Ze zijn echt zwaar. 

Op zondag 15 augustus gaf mijn moeder aan niet meer te kunnen en is de "slaappomp" geactiveerd. Op maandag 16 augustus is zij overleden.

Wat is het toch een rare periode.. Het ene moment ben ik bezig met het inrichten van de babykamer en het andere moment zitten we met zijn allen gesprekken te voeren over de uitvaart van onze moeder. Met onze moeder erbij, dat gelukkig nog wel. Ze wil zo graag alles geregeld hebben voor als het zover is (en we hopen dat dat nog lang niet het geval is), dus dat doen we dan. Ik ben blij, want ik voel elke dag een kleine frummel in mijn buik bewegen en ik ben verdrietig, want ik ben tegelijkertijd bezig met zwaar beladen onderwerpen. 

In 2020 heb ik twee (vroege) miskramen gehad. Die zijn mijn zwaarder bevallen dan ik had gedacht achteraf gezien. Al die hormonen, het gewicht wat ik erbij heb gekregen, maar ook mijn droom die 2 keer, kort na elkaar, uit elkaar spatte. Ik besloot mijn lijf en hoofd rust te geven. Na 5 maanden vond ik het tijd om aan de bel te trekken bij de huisarts, want mijn menstruaties waren best heftig. Ik sprak een vervangende huisarts en zij gaf aan dat ik het beste een afspraak kon maken om alles eens goed inwendig na te kijken. Ik besloot het niet te doen. "ik denk dat ik straks zwanger ben", zei ik een maand voordat ik überhaupt ongesteld moest worden. 2 anderen om mij heen waren zwanger en ik zei vastbesloten: "ik ga de 3e zijn!". En zo geschiedde.. Het begon met veel onzekerheid, want al het vertrouwen in mijn lijf was weg. Maar alle echo's en check ups waren goed dus ik begon steeds meer te genieten. Ik ben in verwachting van een meisje en ook dit is altijd mijn droom geweest (ja, ik weet het, als het maar gezond is. Maar stiekem..) Ik genoot steeds meer, voelde haar elke dag en had een ontzettend prettige zwangerschap. Totdat.. Mijn moeder met de ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. Longembolie, maar met bloedverdunners prima te behandelen. Haar opname duurde langer en langer en op een dag werd mij het nieuws verteld: mijn moeder heeft stadium 4 uitgezaaide longkanker. En daar ging mijn geluk. 21 jaar geleden zijn wij onze vader verloren en binnen korte tijd zullen wij onze moeder ook verliezen. Ik ben verdrietig, maar ook boos.. Voor het eerst in ja-ren ben ik echt gelukkig en ook dit wordt me weer afgepakt. Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog altijd dolgelukkig met mijn mini mensje in mijn buik, maar de focus is veranderd. Ik voel me soms schuldig, want ik wil dat zij niet het verdriet hoeft te voelen wat ik voel. Maar wat is dat toch lastig! Ik hoop oprecht dat mijn moeder onze dochter nog kan ontmoeten, want dat wil ze zo graag..