Was mijn vorige post nog vanuit frustratie en angst geschreven, schrijf ik vandaag een post vanuit trots en liefde.

We lagen net samen in Jill's bedje. Dat is onderdeel van ons avondritueel: samen boekjes lezen, terwijl zij haar flesje drinkt en daarna naar elkaar liggen kijken & kletsen.

Het is alweer moederdag. Een dag waar ik naar uit kijk en tegelijkertijd als een berg tegenop zie. Bewust en onbewust.

Dat ik een tumultueus leven heb gehad tot nu toe, is geen geheim. Ik ben een open boek en praat er graag over, omdat mij dit helpt.

Ik was behoorlijk zwanger, het was bloedheet en ik moest een outfit vinden voor de uitvaart van mijn moeder.. een top combinatie 😅.

En daarna kwam de rest.... 

De laatste keer dat ik iets postte, was 2 weken voor mijn gastric bypass en mijn god wat is er veel veranderd. Gelukkig wel in de positieve zin!

Zoals ik in mijn vorige bericht aangaf, krijg ik een maagverkleining. Dit gaat binnen nu en 2 weken gebeuren. Ik kijk er vreselijk naar uit, maar ook nu komt er weer zoveel los. 

In mijn laatste post schreef ik "alles wordt makkelijker". Dat dacht ik toen echt, zo voelde het ook. Maar toen wist ik nog niet wat mij nog allemaal te wachten stond. Krampjes, obstipatie, sprongetjes, ontzwangeren.. Oja en nog een klein detail: rouwen. Rouwen terwijl je wil genieten; het gaat, in mijn optiek, niet hand in hand. Jill is nu bijna 1 en als ik terugkijk op het afgelopen jaar, heb ik te weinig genoten en te weinig gerouwd. Vanwege de simpele reden dat het beiden te veel is. Nu pas kom ik op het punt dat ik beiden kan doen.