1 jaar geleden
Het begon met mijn 1e zwangerschap..
⚠️ trigger warning: miskramen ⚠️
En daarna kwam de rest....
Dit is waar het allemaal mee begon:
Begrijp me niet verkeerd, ik schommel al heel wat jaren met mijn gewicht. Maar toen ik in 2020 erachter kwam dat ik zwanger was, was ik dol- & dolgelukkig! Er groeide een mini mensje in mij, wauw! En toch.. voelde het niet goed. Vandaar het aantal testen (+ de 100 testen die hierna nog volgden).
Al een maand verloor ik bloed. Ik ben veel dingen gewend van mijn lijf, maar dat niet. Raar, dus toch even de huisarts gevraagd. Voor de zekerheid urine gecheckt, maar er werd niets gevonden. Tot ik een paar dagen later op de wc zat en dacht 'zal ik gewoon een test doen?'. En ja hoor, 2 streepjes! Ik was zwanger 🤰. Maar ik bleef bloed verliezen en ergens diep van binnen wist ik dat het niet goed zat. Later bleek dat ik inderdaad een miskraam had gehad (klap 1).
Mijn cyclus herstelde zich weer en BOEM! Ik was weer zwanger. Dit keer voelde het beter, maar de angst was groot. Ik maakte een afspraak met de verloskundige en wachtte rustig af. Een dag voor de afspraak voelde ik me niet goed tijdens het werken. Na het werk even een pakket weggebracht en ik kon niet meer rechtop lopen. Dit was miskraam en dus ook klap nummer 2.
Ik besloot mijn lijf rust te gunnen, te rouwen en even te ontspannen.
Toen mijn menstruatie heftiger bleef, heb ik aan de bel getrokken. 'Maak even een afspraak met de receptioniste, dan gaan we kijken wat we kunnen doen'. Ik maakte de afspraak niet. Zonder daar een bewuste reden voor de hebben.
En toen werd het januari 2021. Ik voelde aan alles dat ik zwanger was. Een gevoel dat ontbrak tijdens mijn eerste 2 zwangerschappen. Ik voelde me euforisch, energiek en de zenuwen gierden door mijn lijf. Nu, 1,5 jaar later, is daar Jill ❤️.
Maar tijdens mijn zwangerschap verloor ik mijn moeder binnen 3 maanden aan kanker. 5 weken voor Jill geboren werd, op de dag af. Mijn moeder had al voorspeld dat het een meisje werd en ook haar geboorte week had ze goed! Heel bijzonder, maar zo pijnlijk.
Dit, plus het gemis van mijn vader (overleden in 2000) maakte dat ik vast zat. Letterlijk en figuurlijk. Want wat ik ook deed, er ging geen grammetje af. Ik voelde me een gevangene in mijn eigen lijf en had geen energie.
Maar nu.. ben ik vrij! 🕊️
