Gillende kinderen, flitsende lampen, heel veel beweging, platgetrapte frietjes, rondslingerende pleisters, ouders die enthousiast meespringen met kinderen, kinderen die worden omgeropen voor een limonade- of eetmoment.. En ouders zoals ik; rondkijkend met een blik van ¨Hoe gaan we dit overleven?!¨

Ik haal adem, ik pers, ik haal adem, ik pers... Op pure oerkracht breng ik onze zoon steeds dichterbij ons en tussendoor geniet ik van de high waarin ik beland tussen het persen door.

Check, check, dubbelcheck, ja... Ik concludeerde dat ik écht alles had gedaan, behalve de auto wassen. Ik wilde mijn kind zo graag in een schone auto thuisbrengen! Gelukkig kon ik er op dat moment zelf om lachen. Ik had maandenlang geroepen dat ik deze keer niet zo moeilijk zou doen, want het boeit een verloskundige echt niet of/hoe je geschoren hebt, of je nagels gelakt zijn en of je haar mooi zit. Toch heb ik dit in die laatste week allemaal even keurig op orde gebracht en voelde ik me stralend op weg naar het ziekenhuis (waar kan een mens zich druk om maken he haha).

Het is vrijdagochtend en ik ben 39 weken en 2 dagen zwanger. Ik start de dag niet al te best en heb enorm last van mijn bekken. Mijn linkerbeen ¨doet het niet¨ zoals ik het op dat moment zelf omschrijf. Het doet pijn, maar tegelijkertijd heb ik er ook vrij weinig controle over. De leus ¨loop zo normaal mogelijk¨ gaat echt niet meer op. Ik sleep letterlijk mijn been met mij mee. Ik ben op en zie op tegen de rest van de dag. Anthony heeft avonddienst, wat betekent dat ik ´alles´ zelf moet doen en met ´alles´ bedoel ik dan vooral het douchen en naar bed brengen van onze puberende peuter. Om nog maar te zwijgen over het samen (buiten)spelen. Het voelt niet fijn om haar de hele dag voor de tv te moeten installeren, maar ik zie dat nu echt als enige optie. Ik ben écht op, maar hou dit gevoel voor mijzelf en weet er zelfs een bijzondere en gezellige ochtend van te maken.

Op 1 november had ik een afspraak bij de gynaecoloog. Volgens protocol wilden zij mij vanaf dat moment wekelijks zien tot aan de bevalling. Ik zat daar in het kamertje met twee artsen en had een fijn gesprek over de naderende bevalling, hoe ik mij voelde en of ik nog zorgen had (die had ik niet, ik was helemaal zen). Ze gaven aan dat ze mij volgende week wel weer zouden zien, waarop ik heel resoluut zei ¨Ik denk het niet hoor, dan ben ik al bevallen¨. De dienstdoende arts schudde mij nog net niet de hand maar zei ¨oke, afgesproken¨

20 augustus zat ik op de bank bij mijn ouders thuis (daar verbleven wij vanwege de verbouwing bij ons thuis) toen ik daar ineens niet meer vanaf kon komen. Ik verging van de pijn in mijn been. Ik had al wat last van mijn bekken, maar dit was echt next level! Die ochtend zei ik al tegen iemand dat mijn linkerbeen gek deed, het was gevoelig, zwaar en ongecontroleerd. Een paar uur later kon ik niets meer behalve hinkend heen en weer blijven lopen. Zitten, staan, liggen, starten met lopen, alles deed ongelofelijk veel pijn. Een onbeschrijfelijke pijn. Een pijn waarmee ik in het verleden patiënten heb gezien en behandeld, maar een pijn die ik nu pas echt kan begrijpen. Ik belde alle gespecialiseerde bekkenfysiotherapeuten die ik kende, maar niemand had die dag plek. Uiteindelijk heb ik telefonisch adviezen gekregen waarmee ik aan de slag kon tot aan mijn afspraak een paar dagen later. Zó fijn (dat ik dat als fysiotherapeut ook begreep)!

Zoals in mijn vorige blog geschreven, was het begin van de zwangerschap allesbehalve onbezorgd. Ik verloor veel bloed en moest met de ambulance mee. Gelukkig bleek het allemaal onschuldig en mocht ik daarna weer gaan genieten van het zwanger zijn. De zwangerschap werd aangekondigd. Iedereen mocht het weten, wij verwachtten een tweede kindje! 

Vorige week merkte ik het al op de praktijk. Geen kind waar je een 'normaal' gesprek mee kunt voeren zonder dat het over een wiebelende zak gaat, zoekgeraakte cadeautjes en de ellenlange verlanglijstjes.