Yes, klaar voor de start

Het is vrijdagochtend en ik ben 39 weken en 2 dagen zwanger. Ik start de dag niet al te best en heb enorm last van mijn bekken. Mijn linkerbeen ¨doet het niet¨ zoals ik het op dat moment zelf omschrijf. Het doet pijn, maar tegelijkertijd heb ik er ook vrij weinig controle over. De leus ¨loop zo normaal mogelijk¨ gaat echt niet meer op. Ik sleep letterlijk mijn been met mij mee. Ik ben op en zie op tegen de rest van de dag. Anthony heeft avonddienst, wat betekent dat ik ´alles´ zelf moet doen en met ´alles´ bedoel ik dan vooral het douchen en naar bed brengen van onze puberende peuter. Om nog maar te zwijgen over het samen (buiten)spelen. Het voelt niet fijn om haar de hele dag voor de tv te moeten installeren, maar ik zie dat nu echt als enige optie. Ik ben écht op, maar hou dit gevoel voor mijzelf en weet er zelfs een bijzondere en gezellige ochtend van te maken.

Rond 12.00u. Staat Anthony klaar om te vertrekken. Hij geeft me een kus en loopt richting de voordeur. Het moment dat hij zijn sleutels pakt, knapt er iets in mij. Ik roep hem terug en geef aan dat ik me echt niet goed voel. Op dat moment zit ik op het bed van Noëlla en voel ik het laatste beetje energie uit mij stromen. Ik stort in en ga op haar bed liggen waar ik even kan bijkomen van de heel ochtend ´superwoman´ spelen. Anthony belt direct naar zijn werk. Ik hoor hem zeggen ¨ik kan haar zo niet achterlaten¨ en ¨ik hou jullie op de hoogte¨. Ook geeft hij aan dat ik niet aan het bevallen ben, maar hem wel echt nodig heb. Van binnen maakt mijn hart een sprongetje. Wat een man!

Hij besluit even met Noëlla naar buiten te gaan zodat zij ook even wat energie kwijt kan. Als zij op het punt staan om te vertrekken, bedenk ik dat het misschien niet zo´n slecht idee is om zelf ook even naar buiten te gaan. Met mijn bekkenband om strompel ik achter ze aan. Ik loop echt vreselijk, maar de frisse lucht doet mij goed. Onderweg stoppen we een paar keer bij een bankje. Bij de speeltuin geniet ik vanaf een bankje van het geschater van mijn dochter en ben ik blij dat we er even uit zijn. Eenmaal thuis ben ik nog steeds moe, maar voel ik mij mentaal een stukje sterker en zeg ik ¨joh Anth, ga vanmiddag maar gewoon werken, I got this¨. Rond 16.45u. Vertrekt Anthony richting zijn werk.

Ryan, zijn broertje, belt mij dat hij straks nog iets komt brengen. In de tussentijd wissel ik liggen op de bank af met wat gewaggel door het huis. Ik besluit Noëlla´s haar goed uit te kammen en te twisten. Deze avond ga ik het mijzelf makkelijk maken. We eten gewoon wat restjes voor de tv. Ik vind het helemaal prima. Als het maar gezellig en relaxed is. Als Ryan er rond 19.00u. Is, hebben we nog niet gegeten en is Noëlla´s haar voor de helft gedaan. Enthousiast laat Noëlla haar nieuwe kamer aan haar oom zien. Er moet meteen gespeeld worden en ze slooft zich ontzettend uit. Ik geniet ervan, maar ondertussen merk ik ook dat het stilstaan niet zo comfortabel voelt. Ik geef aan dat ik weer even moet gaan liggen. Ryan vraagt een paar keer of het echt wel gaat en of hij Noëlla niet mee moet nemen. ¨Nee joh, het gaat wel. Mijn bekken heeft gewoon wat rust nodig en mijn buik is wat zwaar¨. Wanneer we bij de deur afscheid nemen, wijst Noëlla ineens naar mij en zegt tegen Ryan ¨kijk mama, au!¨. En toen (pas) drong het tot mij door... Ik stond gewoon al die tijd weeën weg te puffen, dit was niet mijn bekken, dit waren weeën!

Alsnog hield ik mijn gezicht in de plooi en zei ik niets. De vorige keer had ik ruim 14 uur weeën, dus ik verwachtte deze keer ook geen snelle bevalling.

Eenmaal terug voor de tv (+/- 19.30u) besloot ik Noëlla´s haar af te maken, want no way dat ik haar er zo bij zou laten lopen (echt heel belangrijk als je gaat bevallen ja haha). In de tussentijd zette ik de weeëntimer-app aan die ik toevallig de dag ervoor had gedownload. Iedere wee moet je registreren door start/stop aan te klikken en de intensiteit te beoordelen. Ik had maar 5 weeën getimed toen het voor mij wel duidelijk was. Niet alleen voor mij was het duidelijk, ook de app stuurde een melding: ¨de baby komt er aan!¨. Ik reageerde hier heel nuchter op en dacht alleen ¨ja duh, tuurlijk komt de baby er aan¨. Ik ging stug door met haren kamen en had de weeën (die meteen om de 2/3 minuten kwamen) goed onder controle. Ik besloot dat het een goed idee was om Anthony rond half 9 in te lichten, dan was hij in ieder geval niet meer met klanten bezig en wist hij dat hij om 21.00u. aan het eind van zijn dienst niet moest blijven plakken. Noëlla bereidde ik semi voor door te vragen of ze het leuk vond om binnenkort weer een keertje bij opa en oma te gaan logeren. Ik zei tegen haar ¨nou misschien mag dat al heel snel¨.

Eenmaal klaar met Noëlla´s haar, heb ik 0 eetlust en krijg ik zin om te gaan bevallen (no joke). Verstandig als ik was, belde ik toch Anthony maar alvast. ¨schat, het is begonnen. Geen paniek of haast hoor, maar er zit minder dan 3 minuten tussen de weeën¨. ¨uh jongens, ik ga naar huis!¨ hoor ik hem meteen zeggen tegen zijn collega´s. Het verwondert mij nog steeds dat er van die avond geen verkeersboete is binnengekomen, want zó snel is hij nog nooit thuis geweest!

Ik besluit in de tussentijd ook maar even mijn moeder te bellen. ¨Hey ma, heb je wat te doen vanavond?¨. ¨Ja het kan nog wel eventjes duren natuurlijk, maar anders moet er misschien midden in de nacht nog iemand voor haar komen. Nu is misschien handiger¨. ¨Ohja! En ma, verwacht niet een heftig bevallende vrouw aan te treffen, het is echt nog maar net begonnen¨.

Blijven bewegen, verschillende houdingen, actief blijven, ontspanning zoeken... Alles voor een fijne bevalling had ik mij voorgenomen. Ik heb het huis opgeruimd, kussens van de bank opgeklopt, spullen klaargezet voor het hele gezin, nog even de omtrek van mijn buik gemeten en Jessica, onze geboortefotograaf, alvast een heads up gegeven. Ondertussen zag onze peuter haar kans schoon om nou eindelijk eens stiekem te proeven wat mama toch steeds uit die kleine rode blikjes drinkt (oeps! Vond ze nou ineens cola lekker?!).

Hoewel ik, vanwege de eerdere keizersnede, een medische indicatie had voor een ziekenhuisbevalling, wilde ik zo lang mogelijk in mijn eigen bubbel blijven en pas naar het ziekenhuis als het moment daar was. Haha, ik was nog steeds een beetje aan het ontkennen dat het moment daar al een tijdje was en dacht nog wel een paar uurtjes thuis te zijn.

Ik besloot onder de douche op de bal te gaan zitten en daar verder de weeën op te vangen. Al gauw voelde ik de intensiteit van de weeën toenemen. ¨oke, misschien wel handig om het ziekenhuis in ieder geval alvast in te lichten dat het is begonnen¨ zei ik. Toen Anthony het ziekenhuis belde, werd er gezegd dat ze even gingen kijken of er plek was. ¨Ja dag, ze máken maar plek!¨ heb ik op dat moment geroepen (hallo hormonen). Rustig aan aangekleed, Jessica ingelicht dat we naar het ziekenhuis zouden gaan, nog even flink geknuffeld met de big sis to be en toen richting de auto... 

In mijn hoofd ging ik mijn to do´s af... Heb ik echt alles gedaan wat ik wilde doen voor de bevalling? 

-alsof ik de bevalling anders nog even op pauze kon zetten-