2 jaar geleden
¨Ik denk het niet hoor, dan ben ik al bevallen¨
Ik voelde aan alles dat dit niet lang meer ging duren
Op 1 november had ik een afspraak bij de gynaecoloog. Volgens protocol wilden zij mij vanaf dat moment wekelijks zien tot aan de bevalling. Ik zat daar in het kamertje met twee artsen en had een fijn gesprek over de naderende bevalling, hoe ik mij voelde en of ik nog zorgen had (die had ik niet, ik was helemaal zen). Ze gaven aan dat ze mij volgende week wel weer zouden zien, waarop ik heel resoluut zei ¨Ik denk het niet hoor, dan ben ik al bevallen¨. De dienstdoende arts schudde mij nog net niet de hand maar zei ¨oke, afgesproken¨
Ik voelde aan alles dat ik op moest schieten, want ik ging elk moment bevallen. Ik haalde het evaluatiegesprek van de school van mijn dochter naar voren, want hier had ik volgende week echt geen tijd voor. Verder had ik de rest van de week een volledig lege agenda, wat een genot! Ik zorgde ervoor dat de boodschappen in huis waren, dat het huis schoon was en dat er een aantal mensen stand by stonden om onze dochter op te vangen wanneer de bevalling zou beginnen. Waar ik vorige zwangerschap tegen het einde er he-le-maal klaar mee was, had ik nu zoiets van ¨verras me maar¨. Of het nu nog een dag of nog een paar weken zou duren, ik vond het allemaal goed. Als het maar een fijne bevalling zou zijn.
Die week kwamen er ineens allemaal berichten over toenemende covid besmettingen bij mijn dochter op school. Ik was vastberaden; Er komt geen enkele snottebel hier het huis in, want ik ga absoluut niet met witte ´ruimtepakken´ om mij heen bevallen. Onze dochter (nog niet leerplichtig) bleef dus lekker thuis en we maakten er thuis wat gezelligs van.
Op 5 november, 4 dagen nadat ik in het ziekenhuis was, haalde ik ´s ochtends nog even de schmink tevoorschijn. Tijd om mijn buik te beschilderen (bijzonder moment voor ons meisje, want hoe vaak mag je nou op mama tekenen!).
Oké, denk ik, volgens mij heb ik alles gereed. Klaar voor de start!
(wordt vervolgd..)