Hoe ik de touwtjes in handen hield tijdens mijn bevalling en er plezier in had

Check, check, dubbelcheck, ja... Ik concludeerde dat ik écht alles had gedaan, behalve de auto wassen. Ik wilde mijn kind zo graag in een schone auto thuisbrengen! Gelukkig kon ik er op dat moment zelf om lachen. Ik had maandenlang geroepen dat ik deze keer niet zo moeilijk zou doen, want het boeit een verloskundige echt niet of/hoe je geschoren hebt, of je nagels gelakt zijn en of je haar mooi zit. Toch heb ik dit in die laatste week allemaal even keurig op orde gebracht en voelde ik me stralend op weg naar het ziekenhuis (waar kan een mens zich druk om maken he haha).

We reden weg en ik keek nog even naar de lege maxi cosi op de achterbank. Dezelfde waar ons meisje 3 jaar geleden in thuiskwam en waar wij straks nog een kindje in mochten vervoeren. Ik vroeg Anthony nog even te stoppen, om even bij het moment stil te staan. Het moment op weg naar de ontmoeting met onze zoon. Ik deelde met hem mijn immens gelukkige gevoel op dat moment en zei ¨Ik heb er zin in, let´s go!¨

JA, ik had echt onwijs veel zin in deze bevalling. Ik wist niet wat er ging komen, had de vorige keer een zware en lange bevalling én toch was ik één en al positiviteit. De autorit was relaxed en we belden nog tot aan het ziekenhuis met mijn schoonmoeder. Op het eind zei ze ¨sterkte¨, waarop ik meteen reageerde ¨geen sterkte, wens mij maar veel plezier. Ik heb er zin in¨. Ik meende ook echt wat ik zei, voelde mij goed. Om 20.59u. reden wij de garage van het ziekenhuis binnen en besloot ik geen rolstoel te willen zoals de vorige keer. ´Gewoon´ lopen, I got this!

Halverwege de garage stopte ik, want ik wilde een selfie van dit moment. Anthony keek me aan alsof ik niet helemaal wijs was, maar liet het maar gebeuren. Het heeft toch geen zin om in discussie te gaan met een bevallende vrouw.

We moesten langs de avondbewaking en even vertellen dat ik aan het bevallen was. Hier moest ik zo om lachen, want die man zag het helemaal niet. Ik had een wijde jas aan en kwam glimlachend (tussen de weeën door) langs zijn loket. Eenmaal op de afdeling verloskunde stond Jessica al op ons te wachten. Die arme meid stond net eerste rang bij het concert van Kraantje Pappie dat nog moest beginnen toen ik haar appte. Vervolgens zag ze iemand binnenkomen waarbij het helemaal niet leek alsof ze ieder moment zou gaan bevallen. Zou ze nou voor niets weg zijn gegaan bij het concert? - vroeg zij zich op dat moment af.

Er kwam een verpleegkundige naar mij toe. Een behoorlijk bijdehante tante: ¨we gaan zometeen de checks doen, je aansluiten op de CTG en je toucheren. Het zijn misschien nog oefenweeën¨. (EXCUSE ME?! Je gaat eerst eens even met mij praten en vrágen of je aan me mag zitten) Ik zei meteen ¨uh dit zijn geen oefenweeën hoor, ik ben gewoon aan het bevallen¨ en ¨die CTG gaan we nog even niet doen¨. Jessica en Anthony stonden nog net niet te applaudisseren voor mijn kordate reactie. Zij bijdehand, ik bijdehand, hoi!

Iets later werd ik opgehaald door de verloskundige en wie zag ik daar om de hoek komen: Isis!! Yes, wat was ik blij. Ik wist dat zij dienst had die avond en hoopte stiekem al dat ik haar zou treffen. Hoe fijn! Toen ik maanden geleden hoorde dat Isis als klinisch verloskundige ging werken, grapten we er al even over dat ik mijn bevalling maar even moest timen in haar dienst. Tadaa, gelukt!

Ik hing in de kamer mijn geboorteplan op waar maar 3 dingen in stonden: Ik heb een flexiebeperking in mijn nek en kan mijn kin niet goed op de borst (vorige keer bleef er een anesthesist maar doorduwen), bij deze bevalling GEEN stagiaires/leerlingen (dit was even echt iets van mij, stagiaires/leerlingen zijn de rest van het jaar welkom bij Eigenwijs) en graag overleg over de te nemen stappen tijdens de bevalling. Heel veel meer wensen had ik niet.

Ik was toch wel benieuwd naar mijn ontsluiting en werd getoucheerd op 5/6cm. Ik ben goed onderweg, maar ben er zeker nog niet. Ik volg alles wat mijn lijf mij ingeeft en besluit de natuur zijn werk te laten doen. Ik neem 1001 verschillende posities in, laat mijn buik zowel manueel als met doeken dragen en zorg dat ik overal op voorbereid ben door alle mogelijke ´gadgets´ op mijn kamer te vragen. De grote bal en de baarkruk worden al snel binnengebracht. Terwijl ik de bal aangereikt krijg, komt er een walm van desinfecterende alcohol me tegemoet. Yes denk ik, die is in ieder geval goed schoon. Kort daarna moet ik naar het toilet en één blik voldoende om Anthony duidelijk te maken dat de toiletbril echt even schoongemaakt moet worden. De schat, begint meteen te poetsen. Haha, hij kent zijn vrouw goed. Eenmaal van de wc voel ik dat ik op mijn handen en knieën de volgende weeën moet opvangen. Van een zelf gereinigd toilet naar de vloer voor het toilet. Deze logica snap ik nog steeds niet helemaal, maar mijn lijf wilde het zo.

Ik heb gewiegd, héél veel gesquat, gekropen, gehangen en gedanst. Dat dansen maakte deze bevalling echt mijn/onze bevalling. Alles in ons leven staat in het teken van dans. We hebben elkaar dansend ontmoet en gaan eigenlijk altijd dansend door het leven; bij plezier, bij verdriet, bij het huwelijksaanzoek, tijdens het koken, bij feestjes en dus ook tijdens bevallingen. Wat heerlijk om onze zoon dansend te verwelkomen. Stiekem hoop ik op dat moment al het dansvirus op hem over te brengen.

¨uh, ik voel me alsof ik keihard heb gesnoven of weet ik veel wat heb gebruikt¨ hoor ik mijzelf zeggen. Snel vul ik aan ¨niet dat ik weet hoe dat voelt hoor, maar ik voel me echt high, een beetje zwevend ofzo, what the fuck is dit zeg ik een beetje lachend¨. Jessica zegt dat dit heel goed is. Ik kom in mijn bubbel en kom steeds dichter bij de geboorte van ons kindje.

Op een gegeven moment komt Isis binnen. Zij zegt dat de dienstdoende gynaecoloog het er ¨niet helemaal mee eens¨ is dat ik zonder CTG verder ga. Maar, omdat zij weet hoe ik hierin sta, heeft ze de mobiele CTG voor mij geregeld. Isis vraagt of ik het oké vind als die wordt aangesloten. Helemaal prima besluit ik. Ik was zeker niet van plan om stijf in een bed te gaan liggen, maar dit voelde goed.

Rond 22.30u blijkt de hartslag van de baby wat hoog te zijn en willen ze die beter kunnen monitoren. In overleg wordt er een draadje op de schedel van de baby geplaatst. Tijdens mijn vorige bevalling was er sprake van foetale nood vanwege een steeds wegzakkende hartslag van de baby, dus ik vond het goed dit verder te monitoren. Isis gaf aan dat bij het plaatsen van dit draadje de vliezen gebroken werden. Tja, dat zij zo dacht ik toen. Mijn ontsluiting werd nogmaals bekeken: 7 cm. ¨Shit¨ zei ik, ¨7cm pas?!¨. Man, wat was ik teleurgesteld. Dit ging weer net zo langzaam als de vorige keer. Ik vroeg ¨Hoelang gaat dit nog duren dan?!¨. Waarop Isis reageerde ¨misschien een uurtje of 2?¨. Toen ze mijn blik zag zei ze ¨Nee? Vind je dat te lang? Oké dan doen we het sneller. Voor 0.00u., afgesproken?¨. Anthony moet lachen. Hij had een weddenschap met een collega of de baby er 5 of 6 november zou zijn.

Wetende dat een verloskundige onmogelijk het tijdstip van geboorte kan voorspellen, weet Isis mij gek genoeg toch gerust te stellen met deze woorden. Ik blijf de signalen van mijn lijf volgen en beland op het bed op mijn knieën met een kussen onder mijn buik. Iedereen vindt het er harstikke oncomfortabel uitzien, maar ik vind het heerlijk. Mijn buik wordt gedragen terwijl het kindje kan zakken met hulp van de zwaartekracht, helemaal top.

Het is de bewuste avond ontzettend druk in het ziekenhuis en ik geloof dat alle bevalkamers bezet waren. Voor de verloskundigen en verpleegkundigen vast wat stressvol, maar voor mij heerlijk! Er was namelijk onvoldoende personeel om continue op mijn kamer aanwezig te zijn. Helemaal top. Die kamer voelde als mijn domein. Met mijn eigen lampjes en muziek. De grote verlichting gedimd. Ik kon helemaal in mijn bubbel komen en blijven. De momenten dat Isis in de kamer is (met of zonder verpleegkundige) overlegt ze echt alles. Zelfs of het licht feller of juist meer gedimd moet. Ze stelt de vragen in gesloten vorm waardoor ik alleen ja of nee hoef te antwoorden. De antwoorden hoef ik echter niet zelf uit te spreken. Ik heb alleen nog maar contact met Anthony. Ik hoor de vraag en kijk hem aan waaruit hij het antwoord van mij afleest en dit communiceert naar de rest. Echt, wat een fantastisch teamwork is dit!!

Om 22.45u heb ik voor het eerst een moment tijdens deze bevalling dat ik een fractie van een seconde niet rustig ben. Ik roep ¨NU!! de baby komt!!¨. Ik voelde ineens iets wat ik nog nooit had gevoeld. Dit was niet te missen, ik kon de baby niet meer binnen houden. Hoe kan dat nou... een kwartiertje geleden zat ik nog op 7cm en nu persdrang?! Waaaaaa! De adrenaline giert door mijn lijf. I´m gonna rock this shit!! Jessica rent de kamer uit en komt terug met Isis. Bij binnenkomst zegt ze meteen ¨Ja hoor, probeer maar een beetje mee te persen¨. Ik zit op de 10cm ontsluiting. Ik ben nu al zó gelukkig. Ik ben al verder gekomen dan de vorige keer. Ik heb alleen echt geen idee wat ik moet doen. Isis zegt ¨oke, je moet nu wel eventjes goed naar me luisteren¨. Ik vertrouw haar volledig, voel dat ik in goede handen ben en luister naar haar instructies.

Als ik het eenmaal door heb, neemt zij weer afstand. Ik voel ¨dit gaat gewoon lukken¨ en geniet van de bevalling. Ik doe wat mijn lichaam zegt en wat communiceert mijn lijf toch goed. Het lijkt wel alsof ik dit al heel vaak heb gedaan. Ik lijk precies te weten wat ik moet doen....