Bekkenpijn en een heleboel kopzorgen tijdens de zwangerschap

20 augustus zat ik op de bank bij mijn ouders thuis (daar verbleven wij vanwege de verbouwing bij ons thuis) toen ik daar ineens niet meer vanaf kon komen. Ik verging van de pijn in mijn been. Ik had al wat last van mijn bekken, maar dit was echt next level! Die ochtend zei ik al tegen iemand dat mijn linkerbeen gek deed, het was gevoelig, zwaar en ongecontroleerd. Een paar uur later kon ik niets meer behalve hinkend heen en weer blijven lopen. Zitten, staan, liggen, starten met lopen, alles deed ongelofelijk veel pijn. Een onbeschrijfelijke pijn. Een pijn waarmee ik in het verleden patiënten heb gezien en behandeld, maar een pijn die ik nu pas echt kan begrijpen. Ik belde alle gespecialiseerde bekkenfysiotherapeuten die ik kende, maar niemand had die dag plek. Uiteindelijk heb ik telefonisch adviezen gekregen waarmee ik aan de slag kon tot aan mijn afspraak een paar dagen later. Zó fijn (dat ik dat als fysiotherapeut ook begreep)!

Oké, bekkenpijn, heel vervelend, heel pijnlijk, waarschijnlijk de rest van de zwangerschap nog wel last van.. Maar hé het gaat goed met de baby! De weken die volgden, voelde ik mij vaker gefrustreerd dan happy. Gelukkig kon ik na een tijdje wel weer kleine afstanden wandelen en kon ik ´simpele´ handelingen als opstaan en gaan zitten zonder pijn (of met draagzame pijn). In mijn werk had ik de nodige trucjes bedacht waardoor ik bijna alles nog kon.

Ondertussen liep de verbouwing wat vertraging op en moest ik van een afstandje toekijken. Ik heb een paar keer (eigenwijs als ik ben) toch wat geklust in huis, maar kreeg hier steeds veel klachten van. Super dankbaar ben ik dan ook voor onze lieve vrienden, collega´s en familieleden die ons ontzettend hebben geholpen! Er werd geschuurd, geschilderd, gezaagd, gepoetst en zelfs gefilmd en gefotografeerd zodat ik er ook een beetje bij was.

11 september verhuisden wij na 6 weken verbouwen terug naar ons eigen huis. Het was nog niet klaar, maar wel weer bewoonbaar.

Als ik aan die week terugdenk, kan ik alleen maar heel trots zijn op onze peuter. Wat hebben wij veel van haar gevraagd en wat was het eigenlijk onrustig voor haar: mama zwanger, tijdelijk bij opa en oma wonen, weer terugverhuizen in dezelfde week als je start op school, een huis dat nog niet helemaal je thuis is, dutjes doen op de meest gekke plekken en ga zo maar door. Geen wonder dat je af en toe even kortsluiting had en wij onze handen vol aan je hadden. Maar meisje, wat heb je dat knap gedaan! Ik heb daar toentertijd misschien te weinig bij stilgestaan, maar jouw wereld stond op z´n kop.

Mijn hoofd was gevuld met zorgen. Ik werd vanaf half september wekelijks of twee-wekelijks in het ziekenhuis verwacht. Er waren zorgen over de groei/ontwikkeling van de baby. Eerst wordt er heel vaag gedaan en worden er weinig details gedeeld, maar al gauw hebben zij door dat ze hier bij mij niet mee wegkomen. Ik kruip uit mijn rol als moeder en kruip in die van hulpverlener en stel vragen over percentielscores, risicofactoren en prognoses en schrik van de antwoorden. Heel even wordt de bodem onder mij vandaan geslagen en vraag ik naar de worst case scenario. Ik maak snel een berekening in mijn hoofd en zelfs met mijn dyscalculie kom ik tot de conclusie dat er een kans bestaat dat ik per direct mijn werkzaamheden zal moeten neerleggen, als de sodemieter het huis babyproof moet maken en al heel vlot zal moeten bevallen.

¨NEE! Dat wil ik helemaal niet. Ik wil nog even de momenten beleven van waggelend naar een terras lopen en daar wachtend op een bevalling een tijdschrift lezen. Ik wil ongegeneerd urenlang muziek draaien voor de baby en analyseren op welke muziek welke reactie komt. Ik wil weer ervaren wat voor stomme beslissingen je als zwangere neemt, zoals een paar dagen voor de bevalling met een volledig ingedaald kind proberen te fietsen. Ik wil pronkend met mijn zwangere buik door de stad lopen en beseffen hoe dankbaar ik ben dat ik dit weer mag meemaken. Ik wil de buik beschilderen, foto´s maken, met gekke stemmetjes tegen de buik praten, alles opschrijven voor later, nesteldrang, opgezwollen voeten, gekke cravings¨. Ik wilde de hele sh´bang!

Ik wilde deze ´once in a life time experience´ die ik voor tweede keer mocht ervaren niet aan me voorbij laten vliegen. Het was ¨onze Angela¨ die mij weer het gevoel van ´onbezorgd´ zwanger zijn teruggaf. Een verloskundige die bij je thuis langskomt voor een controle zonder toeters en bellen terwijl je eigenlijk al medisch bent en ook alle controles in het ziekenhuis krijgt. Een verloskundige die vraagt hoe het (echt) met mij gaat zonder dit af te lezen aan een hartfilmpje. Een verloskundige die de tijd voor je neemt en je geruststelt. Een verloskundige die onze dochter erbij betrekt en van zwanger zijn weer iets moois weet te maken. Angela, je hebt echt geen idee wat dat ene bezoekje voor verschil heeft gemaakt!

Na een paar weken stabiele testen/controles geloofde ik het wel. Dit kind is net zo eigenwijs als z´n moeder, doet het niet helemaal volgens boekje, maar doet het precies goed. Ik sloeg een paar extra CTG´s af en merkte dat ook het ziekenhuispersoneel voorzichtig optimistisch werd. We mochten weer een paar weken wegblijven en vertrouwen op de natuur. Er werden geen redenen meer gezien om eerder te bevallen. Los van mijn bekkenklachten en de afbuiging in de groeicurve hadden we hier te maken met een moeder en een zoon die beiden in topconditie bleken te zijn!

Woohoo! Kom maar op met die hele mikmak. De rest van de zwangerschap ging ik alleen nog maar genieten!!