Het geheimpje werd gedeeld en ik mocht weer even genieten!

Zoals in mijn vorige blog geschreven, was het begin van de zwangerschap allesbehalve onbezorgd. Ik verloor veel bloed en moest met de ambulance mee. Gelukkig bleek het allemaal onschuldig en mocht ik daarna weer gaan genieten van het zwanger zijn. De zwangerschap werd aangekondigd. Iedereen mocht het weten, wij verwachtten een tweede kindje! 

De periode daarna had ik gelukkig weinig last van misselijkheid en andere zwangerschapskwalen. Wel was ik onbeschrijfelijk vermoeid. Ik kon mij op mijn werk goed staande houden en focussen. Ik gaf ook nog gewoon les en had buiten de kortademigheid ook nergens last van, maar zodra ik thuiskwam was het allemaal op en viel ik nog net niet staand in slaap. Mijn dochter zat wel eens op de bank naast mij tegen me te kletsen en dan hoorde ik ineens ¨mama, wakker worden¨. Dan was ik gewoon zittend en kijkend naar haar in slaap gevallen. Vreselijk vond ik dat! Op sommige dagen kon ik het haast niet opbrengen om zittend aan tafel te eten en hing ik er maar een beetje bij.

Maar, zolang de baby goed groeide en onze dochter zich kon vermaken met leuke uitstapjes, op school en bij opa en oma thuis, moest het goedkomen. Langzaam maar zeker ging ik mij steeds een beetje fitter voelen. Maar goed ook, want er stond mij een hectische tijd te wachten.

Mijn vaste baan had ik opgezegd per 1 april en begin april startte ik naast het ´fulltime´ ondernemen ook met een behoorlijk intensieve opleiding. Ik weet nog goed dat ik uitgerekend tijdens het eerste (online) college ineens super misselijk was en dat alleen continue blijven eten hielp. Daar zat ik dan voor de camera een paar uur lang non-stop te snaaien. Naast de intensieve colleges en zelfstudie kwamen er ook nog heel wat praktijkuren bij kijken met soms uitdagende situaties. Ik kreeg meer te maken met bepaalde gedragingen waarbij ik keer op keer moest inschatten of het, voor mij als zwangere vrouw, wel veilig was. Gelukkig is het uiteindelijk maar één keer voorgekomen dat ik daadwerkelijk een (zachte) duw tegen mijn buik kreeg. De enthousiaste knuffels van onze peuter waren harder ;-)

Het feit dat COVID-19 zijn territorium aan het uitbreiden was, werkte ook niet erg ontspannend. Quarantaine na quarantaine volgde. Wisselende berichtgeving omtrent zwangere vrouwen en vooral ´angstzaaiende mensen´. Ik begrijp nog steeds niet waarom je zonder enige aanleiding zwangere vrouwen erop moet wijzen dat ze (mogelijk) extra gevaar lopen, dat je een eng bericht hebt gehoord over een zwangere vrouw met het virus of dat er mogelijk iets mis kan gaan met hun kindje. Waarom in hemelsnaam?! Denk je echt dat deze vrouwen zelf geen nieuws kijken of dat ze zelf nog niet bang/onzeker genoeg zijn?! Please, stop ermee. In plaats daarvan kun je ze bijvoorbeeld vragen hoe ze zich voelen, wat de situatie met ze doet of wat ze nodig hebben. Het is al lastig zat. Ik voelde me als zwangere vrouw kwetsbaarder en ik had echt geen zin in negatieve gesprekken (en daarmee bedoel ik niet de oprechte interesse, maar de gesprekken die mijn mogelijke ´kwetsbaarheid´ alleen maar meer belichtten). Mede daarom trok ik mij wat vaker terug in mijn eigen veilige bubbel.

De maanden die volgden waren erg druk, maar doordat ik meer energie kreeg, kon ik ook weer genieten van de zwangerschap. Het werd mooi weer en ik startte weer met het geven van mijn buitenlessen. Tijdens de lessen draagdoekdans droeg ik deze keer een kindje IN mijn buik i.p.v. op de buik. Ik genoot hier ontzettend van. Ook waren er nu lessen Wobbelturnen die ik gaf met mijn beide kindjes bij mij. Ik voelde mij zo rijk; Het werk doen waar ik zo blij van word, op de manier waar ik ook zo blij van word. Precies zoals ik het ooit, voor alle coronagedoe, voor mij zag! Een praktijk gericht op ouder én kind.

In mei sloot ik mij aan bij een leuke groep sportieve moeders (to be) en mocht ik mijzelf officieel ´powermama´ noemen. Ik trainde bij vividemama (www.vividemama.nl) spieren die ik al een lange tijd vergeten was en kwam samen met gelijkgestemden. Fijne, gezellige uurtjes waarbij ik gewoon ´alleen maar´ zwanger hoefde te zijn en al mijn andere functies even kon neerleggen.

Begin van de zomer besloot ik nóg meer te willen genieten van het zwanger zijn en wat meer rust in te bouwen. Ik ging op zoek naar een collega, boekte een zwangerschapsmassage en startte met heerlijk ontspannende stretch & relax lessen voor zwangeren. Ik kon even helemaal inzoomen op het getrappel in mijn buik en contact maken met onze zoon. Alle plannen en ideeën die ik had, maar die nog niet concreet waren liet ik liggen. Ik had er even geen ´ruimte´ voor en was daar zelf oké mee. Deze bijzondere tijd komt niet meer terug en ik besloot deze niet voorbij te laten vliegen.

Ik ben blij dat ik die tijd zo heb genomen, want een paar weken later kwamen er helaas toch weer andere zorgen bij...