Wanneer de man met baard arriveert in kinderfysioland

Vorige week merkte ik het al op de praktijk. Geen kind waar je een 'normaal' gesprek mee kunt voeren zonder dat het over een wiebelende zak gaat, zoekgeraakte cadeautjes en de ellenlange verlanglijstjes.

Om nog maar niet te spreken over de oefeningen die spontaan werden aangepast om de aandacht van de kinderen vast te houden. Een schrijfoefening werd veranderd in het tekenen van de staf van sinterklaas, de kinderen waren ineens pietjes die op de uitkijk stonden en ga zo maar door.

De komende weken zullen niet alleen de zakken met cadeautjes wiebelen. Ook de kinderen! Niet alleen omdat ze een moeilijke evenwichtsoefening doen, maar omdat deze tijd van het jaar altijd zó ontzettend spannend is!

Voor mij wederom de uitdaging om hier creatief mee om te gaan. Zoals ieder jaar vraag ik mij af wat ik nu weer zal improviseren, want ja dat is kinderfysiotherapie vaak: meebewegen met hetgeen wat het kind bezighoudt (en ondertussen oefenen wat er geoefend moet worden).

De kans is aanwezig dat ik weer ergens gesignaleerd word met een mijter op m'n hoofd, met kartonnen dozen in inpakpapier onder m'n arm of luidkeels meezingend met sinterklaasliedjes. Maar hey, alles voor de kids en misschien, heel misschien, gaat die goede sint nog komen en rijdt hij deze keer niet stilletjes ons huisje voorbij!