Zwanger en bloedverlies

Op een zondagmorgen begin maart maakte ik een fijne wandeling met een vriendin. We hadden diepgaande gesprekken over het leven en over het ouderschap. We hadden elkaar lang niet gesproken en hadden veel bij te praten. Zo open als wij de dingen die ochtend met elkaar bespraken, was het eigenlijk heel opmerkelijk dat zij mij juist die bewuste ochtend niet vroeg naar een mogelijke zwangerschap. Na de wandeling dronken we nog een theetje bij haar thuis en voelde ik ineens aan alles: IK BEN ZWANGER!

Vanuit haar fietste ik daarom zo snel ik kon naar de Etos voor een zwangerschapstest, om deze thuis direct te doen. De test twijfelde niet.. Binnen no time BAM! Twee streepjes! Nadat ik het nieuws had gedeeld, moesten Anthony en ik allebei wel even (zenuwachtig) lachen, want ¨holy shit! We zijn straks ouders van twee(!) kinderen!¨

En vanaf dat moment probeerden we het geheimpje nog even voor ons te houden, ontweek ik mijn ouders (bang om mij te verspreken) en vermeed ik ieder gesprek over baby´s. Ik was niet van plan het heel lang stil te houden, want mooi nieuws deel ik graag. Maar, ik herinner mij van de vorige keer hoe bijzonder het is als je met z´n tweetjes iets groots weet waar de rest van de wereld niet vanaf weet.

Twee weken lang hadden wij met z´n tweetjes een bijzonder geheimpje. Ik was ontzettend moe, maar voelde me verder goed en genoot van het idee dat er een kleintje in mij groeide. Tot dat ene moment..

Ik verloor bloed! Op het moment dat dat gebeurde was ik dichtbij mijn ouders´ huis. Ik belde aan, liep naar binnen en zei verschrikt ¨ma, ik ben zwanger en ik bloed¨ en rende meteen naar de wc waar ik begon te huilen en rillen als een rietje. Ik was zó bang! Mijn moeder bleef heel kalm (terwijl dat niet per se in haar aard ligt) en vertelde dat dit niets hoefde te betekenen en dat ik gewoon even de verloskundige moest bellen. Ik riep ¨ma, hou me vast!!¨. Alles wat ik toen nodig had was een knuffel van mijn moeder. En ja, die knuffel heb ik uitgebuit. Ik heb haar extra lang vastgehouden, want wij hadden elkaar al ruim een jaar niet geknuffeld door tante Rona! Deze helende knuffel zorgde ervoor dat ik kalmeerde en weer kon nadenken.

Ik belde de verloskundige en kon meteen naar de praktijk komen voor een echo. Ik reed langs huis waar Anthony en Noëlla op mij wachtten en samen gingen wij naar de verloskundige (´onze´ Angela).

De echo zag er gelukkig goed uit. Spannend was het nog wel, want er was nog steeds een kans dat het bloedverlies een teken was van een startende miskraam. Wij besloten direct: we omarmen de zwangerschap en heten dit kindje hoe dan ook welkom. Kindje ja, de ¨officiële¨ term voor dit termijn zou ¨vruchtje¨ zijn, maar dit was toch echt al ons kindje. Met de printjes van de echo reden we langs mijn schoonouders, broers en schoonzus. Nu waren ook zij deelgenoot van ons geheimpje! Mijn vader en ik konden elkaar door super onhandige agenda´s en een geldende avondklok steeds niet live zien, dus dat werd na een paar dagen toch maar telefonisch (anders was mijn moeder gek geworden, omdat zij haar mond moest houden). Bijzondere zwangerschapsaankondigingen.... Niet echt instagram-waardig. Maar juist met deze spanning wilden wij niet langer wachten met het vertellen aan onze familie.

Het bloeden stopte snel en ik genoot weer even van het zwanger zijn. Voor een paar dagen... Want een week na de echo verloor ik dusdanig veel bloed dat de ambulance mij met gillende sirenes op kwam halen. Ik nam in gedachte afscheid van ons kindje. Daar waar ik normaliter altijd zeg en geloof in ¨het komt goed¨, geloofde ik dat nu even niet meer. Zoveel bloed had ik nog nooit eerder gezien. In het ziekenhuis bleek ook nu niets mis op de echo, THANK GOD! Ik kon het bijna niet geloven, maar ons kindje zat nog gewoon in mijn buik! We konden deze keer zelfs het hartje horen.

Het bloeden stopte alleen niet en er werd verder onderzoek gedaan. Al snel kwamen ze tot de conclusie dat ik een klein gezwel op mijn baarmoedermond had en dat het waarschijnlijk om een bloedende poliep zou gaan. Deze kon helaas niet meteen verwijderd worden, maar het bloeden konden zij wel minderen. Nog anderhalve week liep ik in onzekerheid rond, want bij bloedverlies tijdens de (prille) zwangerschap blijf je altijd denken aan the worst case scenario. Na het verwijderen van de poliep stopte het bloeden al gauw en kon ik wederom gaan genieten van de zwangerschap, ware het niet dat ik nog zeker een week als de dood was om naar de wc te gaan en dat de poliep op kweek werd gezet om te checken dat er geen kwaadaardige cellen in zaten.

Lang verhaal kort: Het waren rustige, onschuldige, cellen. Het bloedverlies was verleden tijd en ik mocht gaan genieten van de zwangerschap. Nog steeds erg moe, maar ¨gelukkig¨ was ik in die tijd ook erg grieperig, waardoor ik een paar weken in quarantaine zat en veel kon uitrusten.

Ik heb dit alles toentertijd niet met veel mensen besproken, maar tussen de paar mensen die ik erover sprak zaten meerdere vrouwen die een soortgelijk verhaal hebben meegemaakt. Nooit eerder had ik gehoord van een poliep op de baarmoedermond en nooit eerder had ik gehoord van vrouwen die worden opgenomen in het ziekenhuis met deze klacht. Het schijnt dus best vaak voor te komen. Heb jij hier wel eens van gehoord of het misschien zelf meegemaakt?