Wat een heerlijke vakantie had moeten zijn, werd onze nachtmerrie... Even een update van ons jaar ter onderbouwing van ons verhaal nu. 

Ondertussen is ons lieve kind 5 maanden oud. De nexium is afgebouwd en ik durf te zeggen dat de nachten super gaan, en hij op een uitzondering na niet meer krijst. Ja hij slikt nog veel, die verborgen reflux is er nog zeker. Maar omdat hij geen nachtvoeding meer krijgt kan het daarbinnen hertellen. 

Want buiten het verhaal om.. Doet het met jou als ouder ook veel.

Omdat J meer lijkt te huilen neem ik contact op met de huisarts. We gaan de nexium halveren qua dosering en even paar dagen 2 keer per dag paracetamol geven.

De kinderarts hoort aan de telefoon hoe zwaar we het hebben. Het valt ons zwaar dat het ons niet lukt. Het voelt als falen, en waar we voor de eerste opname niet meer konden, lijkt het nu nóg erger.

Als J 6 weken oud is bellen we zoals afgesproken de huisarts. We trekken het niet meer. We hebben alles uit de kast gehaald om te zorgen dat het huilen zou minderen en we het zelf op orde krijgen. Maar helaas.. Niks helpt. J huilt nog steeds onwijs veel.

Toen J. 3 weken oud was konden wij niet meer.. Het vele gekrijs heeft ons gesloopt. We doen alles wat we kunnen en niks helpt. J. Slaapt amper en krijst veel.

En daar zijn we dan, thuis. De kraamverzorgster was bij de bevalling en zal ons helpen opstarten. 

Voordat ik begin aan mijn verhaal over mijn zwangerschap en vooral de hele zware periode daarna, wil ik eenmalig benoemen dat ik mij altijd besef dat het erger kan. Voor mensen die een (nog) onvervulde kinderwens hebben, hun kindje zijn verloren of een (ernstig ziek) kindje hebben.