1 jaar geleden
Alles behalve een roze wolk deel 7
Wat een huilbaby met je doet..
Want buiten het verhaal om.. Doet het met jou als ouder ook veel.
In de eerste weken sta je op de overlevingsstand.. Je accepteert bijna hoe het gaat. En neemt alle adviezen aan en probeert van alles. Maar dan komt er een punt dat je zo verschrikkelijk moe bent.. Je niet meer kunt. Zowel fysiek als mentaal.
En die mentale klap is hard, heel hard. Want je wilt van je kindje houden. Maar dat lukt niet als hij zoveel krijst. Je word gek van het geluid en je wilt het stoppen. Gelukkig hebben wij nooit de intentie gehad om hem pijn te doen. Maar we zijn wel vaak even uit de kamer gelopen, tot 10 tellen. Of de ander roepen dat je het gewoonweg niet trekt.
Helaas heb ik in week 3/4 ook een keer een nachtmerrie gehad dat ik J toch pijn deed. In de dagen daarvoor een daarna had ik enorme stemmingswisselingen en heb ik zoveel gehuild.. Toen wist ik.. Dit is niet goed. Dus heb ik een doorverwijzing gekregen voor de psycholoog met een vermoeden van een postnatale depressie. Poeh.. Heftig. Want de ene dag voel ik me goed. En de andere dag overvalt mij deze periode. Het feit dat de tijd voorbij gaat, we al die tijd niet hebben kunnen genieten als een gezin van 3. Hij nooit meer zo klein zal zijn. En de angst dat onze band niet zo goed is als het had kunnen zijn. Hoeveel last heeft hij van het feit dat ik die liefde niet voelde? (inmiddels wel) dat ik tegen hem schreeuwde dat hij eens op moest houden.. Het doet pijn. Maar op dat moment was het pure onmacht.
De angst uit mijn verleden, dat ik het zo word als mijn moeder. (kort: geen contact meer mee, zij was alcholist, ze was altijd boos, schoot snel uit haar slof, en toonde geen liefde)
Want ondanks dat het ALLES is wat ik niet wil.. Leek ik de afgelopen periode met mijn korte lontje veel op haar. (alcohol uitgezonderd want dat vind ik vies) En ik weet waar het door komt.. Maar toch, het maakt je verdrietig en angstig.
