9 maanden geleden
Alles behalve een roze wolk deel 1
Laten we bij het begin beginnen.. Verhaal van een huilbaby
Voordat ik begin aan mijn verhaal over mijn zwangerschap en vooral de hele zware periode daarna, wil ik eenmalig benoemen dat ik mij altijd besef dat het erger kan. Voor mensen die een (nog) onvervulde kinderwens hebben, hun kindje zijn verloren of een (ernstig ziek) kindje hebben.
19 mei 2022, daaagg pil. We hebben besloten te stoppen met de pil.
26 juni 2022, positieve zwangerschapstest. Jeetje wat snel, wat een geluk dat het ons zo snel gegund is, uitgerekende datum 4 maart 2023.
En hoewel ik snel zwanger was, en dit alles was waar wij op hoopten voelde ik niet die roze wolk waar vrouwen het over hebben. Zwanger zijn hoort toch leuk te zijn als je weinig gekke kwaaltjes hebt? Oké bizar veel brandend maagzuur en last van de rug, en soms een lage bloeddruk maar geen moment misselijk geweest dus ik mag in mijn handen klappen.
Maar helaas.. Ik vond er niks aan. Ik vond zwanger zijn niet leuk. Maar we weten waar we het voor doen, genieten komt daarna wel.
4 maart 2023..nog geen baby. He balen. Stiekem had ik verwacht eerder te bevallen. Waarom? Geen idee..
6 maart 2023, 5:15 jeetje wat heb ik beroerd geslapen bijna de hele nacht wakker geweest terwijl voorgaande dagen zo goed gingen. Ik voel een zwaar gevoel in mijn buik en wil mij omdraaien. Zodra ik beweeg hoor en voel ik een "plop" en direct daarna voel ik water lopen. Omdat ik zo slecht slaap ligt mijn vriend op zolder. Ik roep vanaf beneden dat mijn water is gebroken. Adrenaline giert door mijn lijf " het is begonnen!"
Paar uur later heb ik wat weeën die regelmatig komen, niks geks en prima te houden. De verloskundige is ook geweest en ik heb 3-4 cm ontsluiting. Ik mag in bad en lekker onder de douche. We bespreken dat ze over 4 uurtjes terug komt. Prima ik hou het wel vol. Eenmaal in bad krijg ik rugweeen. Ik moet uit dit bad, geen enkele houding is fijn en ik besluit onder de douche te gaan staan. Shit ook dit helpt niet tegen de pijn. Lichte paniek want ik had stiekem verwacht dat ik het wel aan zou kunnen.
Ik trek dit niet, het doet zo pijn. Ik zeg tegen mijn vriend dat hij de verloskundige moet bellen en dat ik wil dat ze langskomt om te meten. Een klein half uur later is ze daar.. 4cm. Neee dit is een domper. En hoe graag ik ook thuis wilde bevallen.. Ga ik het op deze manier niet redden. Ik wil een ruggenprik.
De verloskundige belt met het ziekenhuis dat we eraan komen en helpt ons de spullen naar de auto te tillen, ze rijd voorop met de auto en hoewel de rit Max. 15 minuten duurt vind ik het een verschrikking. Ik heb continu mijn ogen dicht. De rit in de rolstoel van de parkeerplaats naar de afdeling krijg ik niks mee.
Eenmaal daar moet ik voor 30 minuten aan de ctg en daarna moeten ze weer mijn ontsluiting meten. Ik kan alleen maar staan en wiebelen. Wat heb ik een pijn. Die rugweeën komen maar achter elkaar en ik krijg geen rust.
De verloskundige is nog steeds bij mij en de verloskundige van het ziekenhuis meet mijn ontsluiting.. 8cm. Helaas die ruggenprik mag ik niet meer en ik besluit het zonder pijnstilling te doen. Dus word het een poliklinische bevalling en blijft mijn eigen verloskundige.
Rond 16 uur voel ik dat ik moet persen. Ik kan het niet meer tegenhouden. Omdat ik geen enkele houding fijn vind sta ik nog steeds. Er staat een baarkruk achter mij en ik ga erop zitten. Jeetje.. Dit is fijn!
16:50 daar is hij dan onze zoon. Net 36 minuten geperst. En omdat de rugweeen zoveel pijn deden vond ik het persen een verademing. Als ik mocht kiezen deed ik dat zo nog eens over.
Onze zoon J. Moet even gestimuleerd worden om te ademen maar doet het verder harstikke goed. Na het gouden uurtje, een halve lotus bevalling en zijn eerste flesje mag ik douchen. Om 20u stappen we ons eigen huis in. " het genieten kan gaan beginnen!".