Bel een ambulance!

Wat een heerlijke vakantie had moeten zijn, werd onze nachtmerrie... Even een update van ons jaar ter onderbouwing van ons verhaal nu. 

Nadat J  al heel het jaar aan het tobben is met zijn gezondheid zijn we toe aan een heerlijke vakantie in Italië. Hij houd van buiten zijn en we denken dat dit ons goed zal doen. J heeft dit jaar al flink wat oorontstekingen gehad en zelfs in april buisjes. De hand-mond-voet ziekte is al voorbij gekomen en meerdere periodes met hoge koorts slecht eten zijn gepasseerd met allerlei virussen. 

Eind mei/begin Juni had hij weer enorm hoge koorts en toen ik op vrijdag avond naar bed wilde zag ik dat hij het erg zwaar had. Hij lag in te trekken, en te steunen. Na contact met de hap en een bezoekje aan hun was de uitslag een luchtweginfectie, ga maar 4x daags puffen met salbutamol. Maandag weer contact met de huisarts. Hij had het nog steeds niet makkelijk (geen intrekkingen meer) maar flinke koorts, huisarts concludeerde een oorontsteking en longontsteking. Hup antibiotica en doorgaan met puffen, donderdag had J het nog steeds heel erg zwaarHij was aan het steunen en kreunen en na nog een bezoek aan de huisarts concludeerde ze het is geen longontsteking, wel een flinke luchtweginfectie maar we gaan nu wel heel veel puffen en later in de dag nogmaals controle. Zijn ademhalingsfrequentie was hoog, zijn hartslag was hoog. Hij had koorts. Niet goed dus. Na heel veel puffen (die dag wel 30 pufjes salbutamol in totaal) ging het wat beter, hopelijk was dit hét omslagpunt. 

En dat was het, langzaam krabbelde hij iets op. In het weekend kreeg hij een gekke uitslag en na het sturen van foto's hiervan naar de huisarts was het vermoeden van de 6e ziekte er. Jeetje was was hij hier ziek van geweest zeg! 

DE VAKANTIE :

Yes de reis ging super goed. Jeetje wat waren wij trots. Een overnachting in Oostenrijk en daarna door naar het Gardameer waar we op woensdag aankwamen.. J had wel een kleine verkoudheid maar hé, hij speelde heerlijk en genoot van het zwembad en alle nieuwe indrukken. 

Vrijdag was hij meer verkouden en besloot ik toch maar snachts naast hem te gaan liggen, en maar goed ook. Ik werd om 2u wakker en shit.. Hij lag weer in te trekken. Maar wie bel je? Toch de hap in Nederland gebeld en in overleg wat meer pufjes salbutamol gegeven ( gebruiken we niet standaard overigens. Wel meegenomen). Na een half uur weer contact en het leek beter te gaan. Maar helaas om 4:30 toch weer intrekking dus weer contact. Weer puffen maar hun zeiden je MOET NU naar een Italiaanse arts. Hup de auto in en naar het eerste en beste ziekenhuis. Daar aangekomen werden we vrij snel geholpen. Een luchtweginfectie maar we hebben geen kinderarts dus je moet naar een ander ziekenhuis. Hup.. Op naar het volgende ziekenhuis.  Mijn hemel wat een poppenkast was dat. Ik zal je alle details besparen maar dit voelde als een 3e wereld land ( desenzano gardameer. Ga er aub niet heen) niemand kon Engels, ons kind (en wij, maar minder belangrijk) kregen nog geen eten of drinken. En niemand sprak er Engels. Zelfs de arts niet. 

Na 3 keer vernevelen, 5 keer luisteren naar de longen en 2 keer een korte check van de saturatie vond de arts het goed genoeg gaan om ons te ontslaan rond 10u in de ochtend. Volgends hem was de oorzaak. De lange reis. De wisselende lucht. Maar niks geen medische term. Doorgaan met puffen. Eenmaal op weg naar de camping, even de Italiaanse brief ontleden. Wat?!!? Een acute bronchitis. En het "viel allemaal wel mee.." 

We moesten naar de apotheek en de rit was 25 minuten. J lag lekker te slapen en alles leek goed te gaan. Tot hij wakker werd. Hij leek nog benauwder dan eerst. Lag te steunen en kreunen en mijn vriend zei al. Het gaat niet goed. We waren 5 minuten van de camping vandaan en J op mijn schoot genomen en als een idioot daar heen gereden. Het ging steeds slechter en slechter en hij had het zo zwaar. Eenmaal bij de poort van de camping met J uit de auto gesprongen en geroepen dat iemand een ambulance moest bellen. Hij werd steeds bleker, ging moeilijker ademen. Werd klam van het zweet en zakte steeds weg. 

Dat moment... Dat je denkt je kind te gaan verliezen. Zo verschrikkelijk angstig. 

De ambulance kwam 20 minuten later aan met een groot team. J kwam net voor hun komst na weer een pufje (veel te vroeg qua tijd na de verneveling) weer wat hij. Zijn saturatie was 95% maar een hartslag van 180. Ze vonden dat we op eigen vervoer naar het ziekenhuis in verona konden. Dit hebben we geweigerd omdat de rit minimaal 35 minuten was. Hij werd meegenomen met de ambulance waar de saturatie zakte tot 89%. Gelukkig werd deze wel weer 94-95%

Eenmaal in Verona (eigenlijk net iets ernaast) werd duidelijk dat J. Het Rhinovirus heeft en daarop een acute bronchitis. Hij moest uiteindelijk één nacht blijven en is nog met andere medicatie verneveld. We zijn 1 dag nadat hij ontslagen is meteen naar huis gegaan, we willen goede medische zorg dichtbij hebben en niet zover hoeven te rijden met een taalbarrière. De angst voor weer z'n situatie met een virusje zit er flink in. We hebben een doorverwijzing gekregen naar een kinderarts maar de huisarts vond het niet echt nodig omdat hij "atopisch" is. Door eczeem is de kans op astma. Gevoelige longen en hooikoorts etc. Groter maar daar nemen we nu geen genoegen meer mee. Wat is het volgende? 

Wat is dat angstig. In een land ver van huis. Waar de medische zorg heel anders is dan thuis, wat je eigenlijk niet verwacht. Je denkt dat je je kind gaat verliezen, en je helemaal alleen, machteloos met je kind in je armen te wachten op een ambulance. Welke na een korte check het wel mee vonden vallen. Ik moet zeggen dat we in het Negrar ziekenhuis (verona) goed geholpen zijn. Maar niks is zo vertrouwd dan thuis.