Alles behalve een roze wolk deel 6

Omdat J meer lijkt te huilen neem ik contact op met de huisarts. We gaan de nexium halveren qua dosering en even paar dagen 2 keer per dag paracetamol geven.

Na een paar dageb evalueren we hoe dat is gegaan en kan ik zeggen dat ons kind veel rustiger is. Hij viel zelfs uit zichzelf in de box in slaap en we konden even met hem weg. Wat was hij lief en rustig! 

Helaas zit hij in sprong 3 en huilt hij weer wat meer en slaapt hij slechter. Maar ondanks dat kan ik wel zeggen dat het beter lijkt te gaan. En dan eindigd sprong 3. We gaan 2e pinksterdag naar de kermis. Daar zijn veel mensen, harde muziek en veel geluiden. En onze zoon.. Die ligt rustig in de maxi cosi te slapen. Zo door alle herrie heen. 

En waar ik had verwacht dat hij eenmaal thuis overstuur zou zijn van alle prikkels is niks minder waar. Hij slaapt super en geen enkele huilbui volgt. Wauw! 

De rest van de week gaat ook goed we hebben de paracetamol afgebouwd en gegeven we al een paar dagen niet meer. 

Zo vraagt een vriendin of ik mee ga lunchen in de stad. Eigenlijk durf ik niet, want wat nou als J. Gaat huilen? Maar toch doe ik het.. Ik vind het onwijs spannend maar als je het niet probeert dan weet je het niet. En wat fijn dat ik toch ben gegaan, J ligt lief te slapen en wij genieten van onze lunch. Eenmaal wakker is hij wel wat huilerig en gaan we weer naar huis. 

De kinderarts belt om te vragen hoe het gaat, en ik geef aan dat ondanks dat ik weet dat zij er niet achter staan dat we nexium gebruiken omdat IK denk dat het aan de (niet aangetoonde) verborgen reflux ligt, dat ik wel vind dat we een heel ander kind hebben. Een die sneller toegeeft aan zijn slaap, meer ontspannen is en vrijwel niet meer overstrekt, en veel lacht. 

Ik krijg weinig reactie maar dat maakt mij niet uit. Want dit is/was het proberen waard. 

Want ik kan echt zeggen dat ik voor de eerste keer in de 12 weken die J oud is, van de week heb kunnen genieten van ons ventje.