Toen ik besloot de opleiding tot verloskundige te beginnen wist ik als geen ander dat het beroep naast alle mooie kanten ook heel verdrietige kanten kent. Toch heeft het mij niet weerhouden de opleiding te beginnen. Het overlijden van Daaf en de miskraam die daarop volgde zijn de meest verdrietige gebeurtenissen uit mijn/ ons leven.

Waar de maand december voor de meeste ouders een maand is dat in het teken staat van samen zijn, is dit voor ons een maand waarin extra voelbaar is dat wij niet compleet zijn. Er zitten sinterklaas cadeautjes in de zak voor Sepp en Joes maar het ontbreekt aan wat leuks voor Daaf. Maarja… om er iets in te stoppen voor iemand die er niet is om het te openen voelt ook niet goed. Daarnaast zou ik ook niet weten wat. We hebben immers geen idee hoe Daaf zou zijn. Wat zou hij leuk vinden? Ik weet het niet, en het meest schrijnende vindt ik dat wij dit nooit te weten zullen komen. Als ik zie hoeveel Sepp en Joes van elkaar verschillen zou ik ook niets durven invullen wat betreft de interesses van Daaf. Drieëntwintig december is het precies twee en een half jaar geleden dat wij Daaf voor het eerst hebben kunnen bewonderen maar niet hebben kunnen leren kennen. Ik vind het een fijn gevoel dat Sepp Daaf heeft kunnen zien, knuffelen en kusjes geven. Maar ik ben verdrietig dat Joes dat niet heeft kunnen doen. Ook ben ik verdrietig over het feit dat wij nooit een foto zullen hebben waar alle 3 de jongens op staan, of wij met zijn vijven samen als gezin.

Tweeduizendtweeëntwintig staat voor mij in het teken van veranderingen. Ik ben gestart met een opleiding tot verloskundige. Daarnaast heb ik na 7 jaar mijn baan opgezegd. Super leuk want ik kan zeggen dat ik (na het lang niet te doen) echt mijn dromen volg.

Nu bijna 2 jaar later kan ik zeggen dat ik mijn leven weer heb opgepakt.

In mijn omgeving verklaart iedereen mij voor gek maar tóch ga ik de uitdaging aan. Allemaal onder de noemer: ‘Ik heb het nog nooit geprobeerd dus ik denk dat ik het wel kan!’

Vandaag was het drieëntwintig januari dat betekent weer een maand verder… weer een maand verder verwijderd van jou. Negentien maanden om precies te zijn. Negentien maanden geleden begon onze dag zó mooi. We waren zo enthousiast om jou te ontmoeten. Maar helaas werd je gelijk van ons afgenomen. Ik mis je zo erg. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Ik vraag mij af hoe je eruit zou zien, wat je allemaal al zou kunnen, lijk je op je broers, wat zou je favoriete speelgoed zijn… helaas is en blijft dit voor altijd onbeantwoord.

27.10.21

Drieëntwintig juni is het zo ver… de dag die vorig jaar zó mooi begon dat deze dag ons leven voorgoed zou veranderen is zeker. Deze dag heeft ons leven veranderd maar alles behalve hoe wij het voor ons zagen.

In mijn vorige blog heb ik de weg naar deze nieuwe zwangerschap beschreven. Opnieuw zwanger ging dan ook niet zonder slag of stoot. Inmiddels ben ik alweer vijftien weken zwanger, wat een genot!