Zwanger na verlies (1e trimester)

In mijn vorige blog heb ik de weg naar deze nieuwe zwangerschap beschreven. Opnieuw zwanger ging dan ook niet zonder slag of stoot. Inmiddels ben ik alweer vijftien weken zwanger, wat een genot!

In deze blog ga ik vertellen over de eerste dertien weken van mijn zwangerschap.

Zeventwintig februari is de dag dat ik eindelijk een positieve test had. Tranen van geluk en een snelle hartslag van zorgen. Zo voelt deze zwangerschap. Het is dubbel. Dubbel omdat dit kindje zo gewenst is maar ook dubbel omdat Daaf er ook had moeten zijn. Dubbel omdat wij het nieuws het liefst van de daken schreeuwen maar ook dubbel omdat wij als geen ander weten dat het mis kan gaan. Bij ons is het mis gegaan. Één keer na veertig weken tijdens de bevalling en één keer zo vroeg in de zwangerschap dat een echo nog niet mogelijk was. Wanneer krijg ik vertrouwen en wanneer komt het moment dat ik durf te zeggen: ‘wij krijgen een baby in november’, in plaats van: ‘wanneer alles goed gaat hopen wij in november ons derde kindje te krijgen’. Lastig want het is en blijft onzeker tot de laatste seconde.

We zijn aangesloten bij de meest lieve, begripvolle en zorgzame verloskundige praktijk en ik voel mij daar zo op mijn gemak. Om de week of iedere week mag ik komen voor een echo en wanneer ik mij onzeker voel mag ik zelfs nog extra komen. Dit geeft mij een goed gevoel zeker in het prille begin.

Onze eerste echo hadden wij negentien maart. Voor ons een heel speciale dag want dat is onze trouwdag. Ik was toen nog maar zes weken en één dag zwanger. Zó spannend. We kwamen de kamer in en meteen mocht ik liggen om een echo te maken. Ik had zo veel spanning in mijn lijf dat ik amper lucht kreeg. De gekste gedachten gingen door mijn hoofd. Tot ik daar op het grote scherm een klein wit vlekje met een knipperend lichtje zag. Het hartje klopte, wat een ontlading. Een last viel van mijn schouders. Weer een mijlpaal behaald. Het hartje klopt!

Die dag hadden we vol gepland met allemaal leuke dingen. We hadden een fotograaf geregeld die foto’s van ons samen met de echo kon maken. Op deze manier wilde wij het nieuws brengen bij de mensen dichtbij ons. Na de fotoshoot zou Sepp een nachtje uit logeren gaan en wij daarna naar een hotelletje. Een nachtje echt samen genieten van elkaar en alles dat wij wel hebben.

De dag erna konden wij het nieuws delen. Voor iedereen hebben we geprobeerd iets creatiefs te bedenken om dit nieuws aan te kondigen. We hadden een foto laten afdrukken op een taart, ballonnen die doorgeprikt konden worden waar het nieuws uit viel, zelf een taart gebakken. Dit nieuws was zo welkom en niet alleen voor ons. Iedereen leeft zo ontzettend met ons mee, zo veel liefde en warmte om ons heen.

De weken daarop volgend mocht ik om de week of iedere week een echo. Niets fijner dan te zien dat de baby zich langzaam ontwikkelde tot een klein mini mensje dat zelfs kon bewegen.

Op het werk ging het goed ik was over gegaan naar een nieuw team. Dit vond ik mega spannend want ik heb mij nog nooit zo kwetsbaar en onzeker gevoeld op het werk als nu. Ik probeerde mij staande te houden en vast te houden aan een persoon die ik ooit was. Gelukkig werd ik heel welkom ontvangen en is het een leuk team. Ik ging met veel plezier naar het werk. Helaas speelde de symptomen van de zwangerschap in combinatie met alles ineens parten. Ik voelde mij ineens niet meer goed. Fysiek werd het een hele uitdaging maar ook mentaal. Dat was het moment dat ik dichtklapte en letterlijk omviel. Het ging niet meer en ik heb mij met veel moeite en tegenzin ziek gemeld. Het was tijd om voor mijzelf en mijn gezin te kiezen.

Gelukkig heb ik een heel fijne werkgever en mag ik alle tijd pakken dat ik nodig heb.

Ik probeerde mijn werk los te laten en mijn focus te verplaatsen. Samen met Sepp leuke dingen doen op de dagen en momenten dat ik mij goed voel. Thuis alles weer op de rit krijgen. Daarnaast ben ik nog steeds bezig met het schrijven van mijn deel van het boek. Dit helpt mij enorm, het schrijven en delen over Daaf geeft mij een goed gevoel. ‘Zo houd ik hem levend’. Langzaam krabbel ik weer op en kan ik nu weer zeggen dat het goed met mij gaat. De tijd die ik genomen heb voor mijzelf heeft mij enorm geholpen op mentaal vlak. De fysieke klachten die horen bij de zwangerschap. Daarvoor ga ik naar de fysio en verder... vindt ik het vooral heel speciaal dat ik voor de derde keer binnen drie jaar een mensje mag maken.

Langzaam durf ik plannen te maken en na te denken over de inrichting van de babykamer. Dit keer willen wij het geslacht van de baby niet weten. Soms denk ik wel eens dat ik gek geworden ben. Al die spanning negen maanden lang. Maar dan denk ik: ‘als wij toch iets geleerd hebben het afgelopen jaar is dat het geslacht het minst belangrijk is van alles’. Daarnaast denk ik: ‘als ik dan toch nogmaals zwanger ben dan is het ook wel heel leuk om het ditmaal anders te doen’.

Het winkelen en inrichten van de kamer en kleertjes is nog wel even puzzelen maar ook dat maakt het wel extra leuk!

En voor nu zitten we al een heel stuk veiliger in het tweede trimester... ik ben benieuwd wat dit trimester ons gaat brengen. Wat ik al wel weer is dat ik: Langzaam weer wat werkzaamheden ga oppakken. Samen met een vriendin een podcast ga beginnen (SAY WHAT!!). Een gesprek krijg met de gynaecoloog over hoe mijn bevalling eruit komt te zien. En natuurlijk de twintig weken echo! Ik kijk uit naar de komende periode. Daarover meer in mijn volgende blog en op mijn instagram!

Heel veel liefs,

Danique ෆ