Ook jij hoort erbij!!!

Tweeduizendtweeëntwintig staat voor mij in het teken van veranderingen. Ik ben gestart met een opleiding tot verloskundige. Daarnaast heb ik na 7 jaar mijn baan opgezegd. Super leuk want ik kan zeggen dat ik (na het lang niet te doen) echt mijn dromen volg.

Bij het ondernemen van nieuwe stappen in mijn leven ontmoet ik ook veel nieuwe mensen. Iets wat ik eerder heel erg leuk vond kijk ik nu als een berg tegenop. Dat heeft niets met de nieuwe mensen te maken. Op de opleiding ontmoet ik allemaal vrouwen met precies dezelfde droom. Ook op mijn nieuwe werk ontmoet ik vrouwen waar ik veel raakvlak mee heb. 

Het probleem is vaak dat ik dichtklap bij mijzelf voorstellen. Want sinds het verlies van ons tweede kindje Daaf ♡ weet ik niet wat ik moet zeggen. Wanneer ik iemand nieuw ontmoet wil ik het namelijk niet meteen over mijn grootste gemis en verdriet hebben. Maar alles in mij weigert zijn bestaan te ontkennen…

Omdat ik werk met jonge moeders, in een team met alleen maar vrouwen en met de opleiding die ik volg gaat het aaaaltijd over zwangerschap, bevalling en kinderen. Heel leuk vindt ik, daar ligt namelijk ook echt mijn hart. Alleen wil ik niemand choqueren. Voelen jullie mijn dilemma?

We zijn (al) twee jaar verder sinds we afscheid hebben genomen maar mijn weg kan ik (nog) altijd niet vinden.

Ik ben trots op alle 3 mijn jongens, wil over alle 3 kunnen vertellen en ik wil net als elke andere mama alle 3 mijn jongens laten zien. Want juist omdat ik geen herinneringen maak met Daaf, niet weet wat zijn favoriete dier of bezigheid is, is het voor mij nog belangrijker om te vertellen dat hij er wel is geweest.

Dus voor nu zeg ik: mijn naam is Danique trotse mama van 3 stoere jongens. Sepp, Daaf & Joes. Waarvan drie in mijn hart en twee aan mijn hand.

Dit is hoe het voelt en ook is. Wie weet veranderd het ooit nog maar voor nu voelt deze manier als de manier waar ik Daaf het meeste recht aan doe.

Veel liefs,

Danique ♡