De decembermaand… alweer zonder jou.

Waar de maand december voor de meeste ouders een maand is dat in het teken staat van samen zijn, is dit voor ons een maand waarin extra voelbaar is dat wij niet compleet zijn. Er zitten sinterklaas cadeautjes in de zak voor Sepp en Joes maar het ontbreekt aan wat leuks voor Daaf. Maarja… om er iets in te stoppen voor iemand die er niet is om het te openen voelt ook niet goed. Daarnaast zou ik ook niet weten wat. We hebben immers geen idee hoe Daaf zou zijn. Wat zou hij leuk vinden? Ik weet het niet, en het meest schrijnende vindt ik dat wij dit nooit te weten zullen komen. Als ik zie hoeveel Sepp en Joes van elkaar verschillen zou ik ook niets durven invullen wat betreft de interesses van Daaf. Drieëntwintig december is het precies twee en een half jaar geleden dat wij Daaf voor het eerst hebben kunnen bewonderen maar niet hebben kunnen leren kennen. Ik vind het een fijn gevoel dat Sepp Daaf heeft kunnen zien, knuffelen en kusjes geven. Maar ik ben verdrietig dat Joes dat niet heeft kunnen doen. Ook ben ik verdrietig over het feit dat wij nooit een foto zullen hebben waar alle 3 de jongens op staan, of wij met zijn vijven samen als gezin.

Rond de feestdagen is dit gemist extra aanwezig. Iedereen om mij heen heeft het over het samen zijn met het gezin of de hele familie. Dat is fijn voor hen, net als dat het fijn voor ons is dat wij wel met zijn vieren samen kunnen zijn. Maar dat geeft niet weg dat ik het enorm oneerlijk vind dat dat niet met zijn vijven is. Al was het maar voor éé dag. Één dag samen met Daaf waarin hij wat kan vertellen over zichzelf. Ik weet dat dat het verdriet en gemis niet kleiner zal maken. Misschien zelfs wel groter. Maar niet weten hoe hij is, wat hij leuk vind en waar hij van houdt vind ik misschien wel een van de meest pijnlijke dingen aan het verlies van onze zoon.

Ik mis je lieve Daaf,

Kus van mama