Hoe jij de zon weer liet schijnen☼

Nu bijna 2 jaar later kan ik zeggen dat ik mijn leven weer heb opgepakt.

Pas nu Joes er is heb ik het gevoel weer verder te kunnen leven. Altijd met Daaf in mijn hart. In mijn gedachte is Daaf altijd bij ons. Maar toch… mijn leven stond stil sinds we afscheid van Daaf hebben moeten nemen.

Alsof ik op het ‘wachtbankje’ zat. Wachten tot ik zwanger werd. Afwachten of ik zwanger bleef en de zwangerschap goed zou verlopen. Afwachten of dit kindje de geboorte wel zou overleven. Afwachten of hij gezond zou zijn. Gevoelsmatig was het een ‘hell of a ride’ maar nu ik erop terug kijk viel dat best mee. In mijn hoofd was het zwaar en spannend. In werkelijkheid was het net zo risicovol als elke andere zwangerschap. Helaas voelde dat nier altijd zo. Nu hij er is kan ik dat pas weer relativeren.

Hij is er, hij leeft en hij is gezond. Daardoor heb ik het gevoel dat ik weer van het ‘wachtbankje’ af ben en mijn leven weer echt kan oppakken. Ik geniet van de dingen die ik doe. Iedere dag heb ik het gevoel weer een beetje meer mijzelf te zijn.

Ik ben weer aan het werk. Oprecht kan ik zeggen daar van te genieten. Ik ben begonnen met een studie verloskunde. De studie vind ik loodzwaar maar gelukkig haal ik er veel energie uit. De afwisseling tussen thuis en mijn leven buiten huis vind ik fijn. Wanneer ik nu aan het avondeten zit heb ik weer wat te vertellen. Ik maak weer dingen mee en ik leer weer zo veel bij.

Joes is morgen alweer 5 maanden oud. Hij groeit (volledig op borstvoeding daar ben ik stiekem apentrots op) als kool, hij lacht de hele dag en slaapt goed. We genieten met volle teugen van elkaar.

Ook met Sepp gaat het goed. Hij is inmiddels zindelijk. Hij maakt de hele dag door grapjes en net als elke andere peuter van drie is zijn levensmotto: ‘ik ben drie en doe het lekker nie!’

Wat je in je hart bewaart raak je nooit meer kwijt ♡

Liefs Danique ❁