De laatste stap naar nieuw geluk 🌈

27.10.21

Het was eindelijk zo ver… de dag van de inleiding. De dag begon als een heel normale dag alleen wist iedere vezel in mijn lichaam dat dit alles behalve een normale dag was. Dit was de laatste keer dat wij onze dag zouden beginnen met zijn drietjes. We hebben ervoor gekozen om Sepp wel naar de opvang te brengen zodat wij de laatste dingetjes in huis konden regelen en nog even konden relaxen samen. Halverwege de middag hebben we sepp weer opgehaald en hebben we hem samen naar mijn zwager en zus gebracht. Daar zou hij blijven tot we samen met de baby naar huis konden. Sepp was goed voorbereid en kon net als ons niet wachten tot de baby er is.

We aten met zijn allen nog wat tot het tijd was om naar het ziekenhuis te vertrekken. We namen afscheid van onze grootste boef en reden vol spanning richting het ziekenhuis.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werden we heel warm ontvangen. We kregen een andere kamer dan de kamer waar Daaf geboren is. Ik kon mij die kamer niet meer herinneren, Sjoerd zei het gelijk. Gelukkig niet in kamer 1. Ik mocht plaats nemen op het bed en werd aangesloten op het ctg. Ondertussen bleef de verloskundige nog bij ons en legde ons van alles uit. Wanneer de ctg goed zou zijn zou ik een ballonnetje geplaatst krijgen. Dat ballonnetje moet er voor zorgen dat ik de volgende ochtend 2 cm ontsluiting heb. 2 cm is genoeg ontsluiting om de vliezen te breken en daarmee de bevalling in te lijden. Mega gespannen wachtten we de ctg af.

Iets langer dan een half uur nadat ik aangesloten werd aan het CTG kwamen ze ons vertellen dat de CTG er super uit zag. We konden opgelucht ademhalen en keken uit na de start van de bevalling. Al negen maanden keken we op tegen dit moment. De zwangerschap had veel spannende momenten maar uiteindelijk is dat bij de vorige 2 jongens ook goed gegaan. Maar Daaf is overleden tijdens het allerlaatste moment van zijn geboorte dus dat is precies het moment waar nu al mijn spanning ligt. “Als de baby maar leeft”. Dat is mijn enige wens. Hoe eerder we beginnen hoe eerder we weten of deze baby de geboorte wel overleefd.

De verloskundige vraagt of ze mij mag toucheren om te kijken hoeveel cm ontsluiting ik al heb en dat ze daarna het ballonnetje kunnen plaatsen.

Ik ontdoe mij van mijn onderkleding en zorg dat ik er klaar voor lig. Dit zijn voor mij de meest traumatische momenten. (Tijdens de laatste momenten van Daaf zat de verloskundige ook met haar handen in mij en dat gevoel kan ik niet onderscheiden van elkaar). Ik bijt mijn tanden op elkaar en houd sjoerd zijn hand vast. Maar al gauw zien we dat de verloskundige niet heel blij kijkt. We vragen wat er is. Ze vertelt ons dat de baby niet langer meer ingedaald is, sterker nog het hoofdje zo hoog staat dat ze geen vliezen durft te breken. Wanneer ze dit wel doet bestaat er wederom een kans op een uitgezakte navelstreng. Ze vraagt ons of het oké is dat ook de gynaecoloog even komt kijken zodat ze kunnen af stemmen of ze dezelfde mening hebben.

Wij blijven met zijn twee verslagen achter op de kamer. Want van alles wat ze konden zeggen wilde wij ‘een uitgezakte navelstreng’ nooit meer horen. Daar is Daaf aan overleden. Dus wat nu… mijn vliezen kunnen immers ook spontaan breken. Ik voelde mij verslagen. Ik wist niet meer wat te zeggen, te denken of te vragen. Het enige dat ik kon zeggen was: ‘maar hij was toch ingedaald’. Ondertussen kon ik niet stoppen met huilen.

De gynaecoloog kwam binnen. Ze had een grote lach op haar gezicht en vroeg blij hoe het ging. Dit overviel ons want dit matchte niet met onze gevoelens. Ze kwam direct to the point en vroeg wat we wilde. Wel doorzetten met het risico op een uitgezakte navelstreng en een spoedkeizersnede als gevolg of naar huis en afwachten. Ze vroeg of ook zei even mocht voelen. Dus daar gingen we weer. Tanden op elkaar en sjoerd zijn hand heel stevig vast houden. Maar helaas, ook zij bevestigde wat de verloskundige al zei. Ik vroeg nog of er nog een ander plan was. Onze eigen gynaecoloog vertelde mij namelijk dat er ook nog een manier was om de baby geleidelijk te laten indalen. Dat wilde ik, want een risico op een uitgezakte navelstreng dat kon ik niet nog een keer lopen. Gelukkig wilde de gynaecoloog mee in dit plan. Ik hoopte op gelijk actie maar helaas… ze noemde ons dat we naar huis konden en ons de volgende ochtend om 07:00 uur te komen melden … dat zagen we niet aankomen.

Daar gingen we weer met ons koffertje vol spullen op naar huis.

Verdrietig belde ik mijn zussen en een vriendin. Ik was zo bang voor een uitgezakte navelstreng en daarbij ook dit kindje te verliezen. Nadat ik uitgebreid ons verhaal had gedeeld zijn we gaan slapen.

28.10.2021

Om half 6 ging de wekker. Een bijzondere dag want 25 jaar geleden ben ik zelf geboren op deze dag. Zou dit dan ook de dag zijn dat ik ook ga bevallen. Samen jarig met mijn kindje zou wel heel bijzonder zijn. We maakte ons klaar en meldden ons netjes om 07:00 uur in het ziekenhuis. De lieve verloskundige van gisteravond had gelukkig ook weer dienst ze ving ons op en ik mocht weer aan de CTG. Ze kwam ons vertellen dat er nog een optie is. We konden ook voor een keizersnede gaan. Daarmee is er geen kans op een uitgezakte navelstreng. Ze benoemde dat ze dit gisteren eigenlijk ook als optie hadden moeten bieden dat ze misschien iets meer rekening hadden kunnen houden met ons gevoel. Maar hoe lief bedoeld ook we wilde het liefst toch een vaginale bevalling. Door een vaginale bevalling hoopte ik het hoofdstuk zwangerschap op een fijne manier af te kunnen sluiten.

Daarnaast is het herstel veel beter en dat vind ik ook heel fijn voor onze oudste zoon.

Ze snapte onze beslissing volledig maar noemde ons wel mochten we ons bedenken kan een keizersnede altijd nog.

Na een goede CTG werd ik wederom getoucheerd. Het was weer flink tanden bijten. Helaas niks veranderd. De baby lag nog steeds veel te hoog in mijn bekken. De gel werd aangebracht, daarmee kon het lange wachten beginnen. Eerst nogmaals aan de CTG en daarna konden we gewoon vrij door de kamer of even beneden in het restaurant wat drinken. Om 13:30 uur

moest ik weer aan het CTG om vervolgens om 14:00 uur te kijken of de gel wat had uitgehaald. Gezien ik weinig krampen had en op de CTG ook geen weeënactiviteit gemeten was de verwachting niet heel hoog. Maar zei de verloskundige de meeste mensen hebben meerdere keren gel nodig.

Ik mocht mij weer klaarmaken en wederom werd ik getoucheerd. Dit keer keek ze ineens heel blij. Ze zei: “ik ga het verhaal weer anders maken ik kan het hoofdje voelen en dus ook de vliezen breken”. Het was een soort van nu of nooit momentje. Dus hup dan maar dacht ik. Ze benoemde dat de baby nog niet volledig ingedaald is en daarom er een heel klein gaatje in de vliezen gemaakt moet worden. Zo kan de baby geleidelijk indalen. Na dat ze klaar was moest ik ook blijven liggen tot de baby helemaal is ingedaald en mocht dis ook nog geen ruggenprik. Maar dat maakte mij niet uit, alles voor een levende baby dacht ik.

Daar gingen we… alles spulletjes lagen klaar en ze ging mijn vliezen breken. Dit duurde lang en voor mijn gevoel uuuuren. Ik raakte helemaal in paniek. Ik kreeg flashbacks naar Daaf en het deed veel pijn. Ik verloor mijzelf compleet. Ik was zo bang voor alles wat nog komen moest. Na een kwartier ging he weer een beetje beter maar ik was niet langer ontspannen. De weeën begonnen gelijk en ook dat beangstigde mij. De pijn is voor mij een trigger naar Daaf. Maar een ruggenprik mocht nog niet. De weeën bleven komen en bij iedere wee zakte mij de moed verder in de schoenen. Wat nou als ik al te veel ontsluiting heb en geen ruggenprik meer mag. Ik kan dit niet nog een keer zonder pijnstilling. De fysieke en psychische pijn was te heftig. Maar na een tijdje mocht ik dan eindelijk de ruggenprik. WAT EEN OPLUCHTING!!! Niet alleen voor mij maar ook voor sjoerd. De ruggenprik deed al snel zijn werk en het was weer helemaal ontspannen en gezellig op de kamer. De geboortefotograaf kwam binnen en na een tijdje ook nog mijn eigen verloskundige. Het personeel van het ziekenhuis kwam ondertussen ook binnen en we hadden het heel gezellig. Sjoerd en ik werden ondertussen nog voorzien van een maaltijd. Maar rond 19:00 uur moest iedereen het veld ruimen en wij moesten in onze ‘bevallingsbubbel’ kruipen. Dus dat deden we ook maar braaf. Langzaam voelde ik de weeën ook weer en steeds kon ik ze beter en beter voelen. Tot ik ze opgeven moment nog moeilijk kon opvangen. Sjoerd stond mij de hele tijd bij met een super lieve verpleegkundige uit het ziekenhuis. Er was helaas ook een dienstwissel en op de valreep kwam er een andere verloskundige. Maar ook zij was heel lief! Ik sloot mijn ogen en bleef alle weeën weg ademen. Na een tijdje ben ik op mijn knieën gaan zitten en hing ik over het hoofdeinde van het bed. Ik ademde alle weeën net zo lang weg tot ik duidelijk een hoofdje voelde duwen. Nog steeds hield ik mijn ogen dicht. Ik weigerde te persen… met persen ging Daaf dood dus dat ga ik niet doen had ik bedacht. Ik laat de zwaartekracht zijn werk wel doen. Je geloofd het nooit maar dat lukte. Zonder ook maar een keer te persen kwam daar onze baby ter wereld. Ik mocht hem zelf aanpakken en hield de baby stevig tegen mij aan. Pas na een tijdje keken we naar het geslacht… EEN ZOON! Jaaaa een derde zoon. En nog veel belangrijker HIJ LEEFT! Welkom op de wereld lieve Joes!