Het uiterlijk van een baby verandert (zeker in de ogen van ouders) van dag tot dag. Ieder haartje, bultje, vlekje, je zit er zo met je neus bovenop dat het je bijna niet kan ontgaan. En tegen de tijd dat de spuitluier zijn intrede maakt, verandert baby's outfit ook nog eens regelmatig. De meeste moeders (en vaders) ontkomen er niet aan om zichzelf dan ook op te moeten frissen, al is er misschien geen schoon T-shirt meer te vinden in de grote-mensenkast. Waar de ene ouder ‘gewoon doorgaat met leven’ kan de ander maar moeilijk aan zichzelf toekomen. Als je in de kraamzorg werkt, zie je dat van heel dichtbij gebeuren. Hoe de ene moeder vergeet om de (weer) uitgespuugde melk uit haar eigen haren te wassen en de andere moeder er na twee dagen al uitziet om door een ringetje te halen. Ik noem het: schone schijn in de kraamtijd.

We waren ondertussen al best een tijdje aan het praten en ik vroeg of ik de volgende week nog een keertje mocht langskomen en dat vond ze fijn. De tweede keer dat ik haar zag viel het me pas echt op hoe mager ze was, met die bolle buik er als een balletje opgeplakt. Voorzichtig vroeg ik naar haar eetpatroon. Sommige zwangeren kunnen niks binnenhouden tenslotte, of zijn sowieso al dun. Dat was goed, zei ze, maar toen ik doorvroeg naar de details begreep ik dat ze moeite had voor zichzelf te koken, of überhaupt boodschappen te doen. Ze had gewoonweg niet genoeg geld om fatsoenlijk boodschappen te doen. Eigenlijk was ze continue aan het kiezen waar ze haar geld het beste aan kon uitgeven... 

Amsterdam staat vol met studentencontainers. Een onaardige naam voor eigenlijk prima studiootjes voor jongeren die toch bijna niet thuis zijn: studie, bijbaantjes, uitgaan, de vuilewastas thuisbrengen bij hun ouders in de provincie, bladibla. De keren dat ik er kom, voor mijn werk in de kraamzorg, toch zeker vijf keer per jaar, ontmoet ik uiteraard een bewoner met een baby in haar buik. Zeg maar dag tegen de vrijheid-blijheid van je studententijd, denk ik dan bij mezelf. De laatste paar jaar zijn het ook regelmatig vluchtelingen uit het oosten van Afrika maar ook ontmoet ik mbo-studenten en starters op de arbeidsmarkt. Zij delen de ruimte met studenten uit Nederland en allerlei buitenlanden. Het is een gemixt geheel vaak. 

Eindelijk kreeg ik de centralist van 112 aan de lijn en die stelde me gerust: het was niet zó ernstig dat de ambulance met gillende sirenes hoefde te komen. Nadat ik ophing, riep ik mijn zoon weer. Huilend kwam hij naar boven. Zo geschrokken, omdat hij dacht dat zijn vader daar dood lag te gaan. Ik stelde hem gerust en vroeg hem een kussen en een deken te pakken om papa even lekker neer te leggen totdat de verplegers er waren. “Mama, je schreeuwde zo hard, daar werd ik bang van.” “Dat snap ik lieverd, ik schrok zelf ook heel erg. Het spijt me dat ik je bang maakte maar je hebt heel goed geholpen. Kijk, het gaat alweer beter met papa. Blijf jij even bij hem zodat ik de deur open kan doen voor de ambulancemensen?” Zijn bijna twee jaar jongere broertje zat ondertussen beneden op de bank vrijwel onverstoord de film verder te kijken die ik voor ons drietjes had aangezet toen mijn man op bed ging liggen. Wat op hem de meeste indruk had gemaakt was zijn huilende broer. Dat vond hij maar raar.Leven met de dood (deel 2)

Twee kanten

Paniek dus… De artikelen die ik online vond toen, waren schaars en ingewikkeld. Het ging bijvoorbeeld over achtermelk. Dat daar de meeste calorieën inzaten dus dat moest ik vooral te pakken krijgen wilde ik een goede moeder zijn. Ik werd er helemaal gek van want ik wist nooit of het gelukt was. En al die zakjes en bakjes en bewaarvoorschriften, mijn hersenen konden het niet verwerken. En, als Gijs dan toch wat binnenkreeg van die kostbare melk via die stomme flesspeen, was dat dan de achtermelk of was die naar beneden gezakt in het flesje en dronk hij stomme waardeloze voormelk? Jazeker, ik ben een kei in piekeren. 

Lieve mede-mama’s (en papa’s), vanaf deze week mag ik mezelf Spotlight Blogger noemen whoopwhoop, Superleuk! Ik ben alweer 20 jaar journalist en sinds 12 jaar ook maatschappelijk werker in de geboortezorg én ook nog eens moeder van twee jongens van 12 en 14. Al met al bergen met materiaal om lekker over te kunnen schrijven, wat ik dan ook heel graag doe. De onderwerpen waarover ik blog zijn gezondheid en opvoeden en alles wat daarmee te maken heeft.