Een droom-mama zijn is hard werken
Deel 1: schone schijn
Het uiterlijk van een baby verandert (zeker in de ogen van ouders) van dag tot dag. Ieder haartje, bultje, vlekje, je zit er zo met je neus bovenop dat het je bijna niet kan ontgaan. En tegen de tijd dat de spuitluier zijn intrede maakt, verandert baby's outfit ook nog eens regelmatig. De meeste moeders (en vaders) ontkomen er niet aan om zichzelf dan ook op te moeten frissen, al is er misschien geen schoon T-shirt meer te vinden in de grote-mensenkast. Waar de ene ouder ‘gewoon doorgaat met leven’ kan de ander maar moeilijk aan zichzelf toekomen. Als je in de kraamzorg werkt, zie je dat van heel dichtbij gebeuren. Hoe de ene moeder vergeet om de (weer) uitgespuugde melk uit haar eigen haren te wassen en de andere moeder er na twee dagen al uitziet om door een ringetje te halen. Ik noem het: schone schijn in de kraamtijd.
Monchichi-aapje
Mijn jongste zoon leek een verrimpeld oud mannetje na zijn geboorte. Niet meteen, de eerste uren was hij nog wat roze en gevulder maar toen hij een beetje was opgedroogd zag ik rimpels, plooien en vooral haartjes overal. Zijn schouders, voorhoofd en zelfs z’n oren waren behaard met donkere haartjes. Een vachtje. Ik moest aan het monchichi-aapje denken waar ik vroeger als kind verzot op was. Wauw, ik had er nu zelf een gemaakt! Hoe ik er zelf in die dagen uitzag weet ik alleen nog van de foto’s. Megaboobs in een te klein bespuugd hemdje bijvoorbeeld en een megagrote pyjamabroek. En zo nu en dan een badjas. Dat was het wel zo’n beetje. Terwijl ik mijn oudste zoon al in zijn eerste levensdagen in een minispijkerbroekje wurmde en ‘s avonds in een pyjamaatje (waarom in hemelsnaam?) liet ik mijn jongste het liefst zo lang mogelijk in 'n boxpakje relaxen.
Mama's monchichi
M'n onderkantje en ik waren van elkaar vervreemd
Verwaarloosd
Ik geloof dat mijn grootste dagelijkse overwinning wat betreft mijn ego was, dat ik mijn contactlenzen in had gedaan. Verder veranderde er een tijdlang niks aan mij. Maar wel bij m’n kind. Na een paar weken was hij compleet veranderd. Zijn huid ging van roze naar witachtig, zijn ogen van zwart naar blauw en zelfs zijn haarkleur transformeerde van donkerrossig naar spierwit. Behalve zijn oorvachtje, dat bleef tot een jaarlang lekker bruin. Mijn eigen haar werd langer en sprieteriger want ik droeg het vooral in een staart. Mijn nagels zo kort mogelijk want makkelijk en niet gelakt uiteraard. En de rest van mijn lichaam verwaarloosde ik nog meer want mijn onderkantje en mijn benen en voeten, die had ik al zó lang niet gezien, we waren van elkaar vervreemd.
Slons
Zo was mijn kraamtijd. De laatste keer dat ik de boel snoeide, vijlde en lakte was half onder de douche vlak nadat ik de verloskundige had gebeld, ongeveer drie uur voordat ik mijn zoon uitperste. Ik weet dat er meer vrouwen zijn zoals ik maar het gros is toch echt anders. Kraamvrouwen met gefohnde haren, perfecte wenkbrauwen en wimpers, nagels strak in de lak en (dat vind ik nog het knapst) schone mooie kleding aan, ik zie ze regelmatig in mijn werk. En dan voel ik me zo, zó anders. Ik zou niet willen zeggen slons, maar een zeker pipi langkousgevoel komt er dan wel in me naar boven. Of eigenlijk toch wel gewoon een slons trouwens.
De Gulden Middenweg
En wat vind ik daarvan? Ik zou willen dat het me beter gelukt was om voor mezelf te zorgen in mijn kraamweken. Niet dat ik er tip top uit had hoeven zien maar ik vond het zó moeilijk om niet met mijn baby bezig te zijn dat ik mezelf vergat. En sja, dat is niet zo handig. En als een kraamverzorgende, vriendin, partner je dan probeert te helpen om die nieuwe balans te zoeken en vinden in je gezin, dan is dat een ontzettend moeilijke klus. Want ik probeerde vooral aan iedereen te laten zien dat het lukte en dat ik het kon - het moederen. Allemaal geklets want ik was zo onzeker als wat. En bang. En uitgeput. En in de war. Maar dat verbergen, daar ben ik zo supergoed in, dat zelfs mijn kraamverzorgende en mijn man erin trapten. Niemand mocht maar het idee hebben dat ik misschien niet zo’n goede moeder was. Bij beide kraamperiodes kwam na een paar weken ‘de man met de hamer’ langs die me zo hard op mijn hoofd mepte dat mijn hersenen plaats maakten voor watten.
Lees verder over 2 weken <3