Containers gevuld met jonge moeders

Amsterdam staat vol met studentencontainers. Een onaardige naam voor eigenlijk prima studiootjes voor jongeren die toch bijna niet thuis zijn: studie, bijbaantjes, uitgaan, de vuilewastas thuisbrengen bij hun ouders in de provincie, bladibla. De keren dat ik er kom, voor mijn werk in de kraamzorg, toch zeker vijf keer per jaar, ontmoet ik uiteraard een bewoner met een baby in haar buik. Zeg maar dag tegen de vrijheid-blijheid van je studententijd, denk ik dan bij mezelf. De laatste paar jaar zijn het ook regelmatig vluchtelingen uit het oosten van Afrika maar ook ontmoet ik mbo-studenten en starters op de arbeidsmarkt. Zij delen de ruimte met studenten uit Nederland en allerlei buitenlanden. Het is een gemixt geheel vaak. 

Een container is zo’n twintig vierkante meter met vaak bij binnenkomst een keukentje en in het midden van de ruimte een hokje met daarin douche en toilet. Een bankje, bed en bureau, meer is meestal niet nodig en past ook niet. Totdat er een kleine op komst is. Hun vragen bij mijn intakes gaan dan ook vaak over: hoe zal ik het indelen, is een commode echt nodig en waar moet ik dat badje laten als ik het niet gebruik? Ikzelf vraag voornamelijk naar hoe ze het gaan doen met de studie straks, als het zwangerschapsverlof in gaat. 

En dat verlof is er meestal niet, bij hoge uitzondering wordt er rekening mee gehouden door haar opleiding maar over het algemeen vertellen de jonge vrouwen dat ze nog tot op het laatst met de neus in de boeken moeten zitten om de laatste toetsen te halen vóór de bevalling. En daarna moeten ze vrij vlot weer aan de slag. Een achterstand oplopen kost studietijd en dus geld en dat is er meestal niet in overvloed. Doorgaans werken ze naast hun studie, een nul-uren contract bij een hamburgerketen dat niet verlengd wordt of in een kledingzaak of horeca waarbij het, zeker tegen het einde aan, lastig wordt om de hele dag te staan of tussen de terrasstoelen heen te manoeuvreren met een achtmaandenbuik. 

Cherise was de eerste containerzwangere die ik ontmoette helemaal bovenaan en midden in een containerdorp aan de rand van de stad. Het was een bloedhete voorjaarsdag, en je kunt je voorstellen dat het met een metalen dak niet heel koel blijft in je kamertje. Ik was er al vaker langsgefietst en fantaseerde dan hoe leuk ik het had gevonden om hier als student te wonen. Er zijn allerlei faciliteiten in de buurt, supermarkt, wasserette, cafeetjes en een sportcentrum en je bent op fietsafstand van het centrum. Maar sinds die keer bij Cherise en de keren daarna is de charme voor mij verdwenen. Ik zag grenzend aan de ingang propvolle grote vuilcontainers met meeuwen en kraaien erop die het ervan namen, glasbakken met tientallen lege en kapotte drankflessen ernaast, kapotte meubels, koelkasten, onderdelen van fietsen, en een megastapel opengereten vuilniszakken. Nogmaals, het was een warme dag dus de geur was geen pretje. Ik snapte niks van het aanbelsysteem. Waarom kunnen niet alle flats en wooncomplexen hetzelfde belsysteem hebben, dan voel ik me niet zo achterlijk als ik in het openbaar een kwartier sta te klungelen met het indrukken en draaien bij een paal of muur, dacht ik voor de zoveelste keer. 

Toen het lukte kwam ik op een binnenplaats met verschillende ingangen en op de gok nam ik er eentje. Via een heleboel metalen trappen, alsof ze van Knex waren geknutseld, kwam ik op de galerij. Die was ook van metaal, met gaten zodat ik er dwars doorheen naar de galerijen onder me kon kijken. De deuren van de meeste woningen stonden open en ik rook eten, sigarettenrook en parfum door elkaar. En er was vooral veel harde muziek alsof er een festival aan de gang was. Blijkbaar waren de meeste bewoners in vakantiestemming. Gezellig, als je student bent kan ik me voorstellen, maar niet als hoogzwangere. Zeker niet met de bierkratten voor de deur en regelmatig een walm wiet. 

Cherise kwam net onder de douche vandaan en had een grote handdoek omgeslagen en een andere rondom haar hoofd gedrapeerd. Ze verontschuldigde zich dat ze nog niet klaar voor me was. Ik stelde haar gerust want ze is niet de enige zwangere die nog in pyjama is of ontbijt als ik aankom. “Ik ben van de kraamzorg en niet de keurigheidspolitie,” roep ik altijd en ik moedigde haar aan vooral lekker relaxed te doen en voor zichzelf te zorgen want dat zien we graag tenslotte. Cherise komt van een eiland op de Antillen en was hier al bijna twee jaar voor haar studie communicatie middels een studentenprogramma. Ze zat in het derde jaar en hoopte dat nog af te ronden voordat de baby kwam. Ze werkte bij een fastfoodketen midden in het centrum en had al gehoord dat haar contract dat afliep over een paar weken niet verlengd zou worden. Gelukkig had ze een beetje gespaard.