Moedermelkmania

Lieve mede-mama’s (en papa’s), vanaf deze week mag ik mezelf Spotlight Blogger noemen whoopwhoop, Superleuk! Ik ben alweer 20 jaar journalist en sinds 12 jaar ook maatschappelijk werker in de geboortezorg én ook nog eens moeder van twee jongens van 12 en 14. Al met al bergen met materiaal om lekker over te kunnen schrijven, wat ik dan ook heel graag doe. De onderwerpen waarover ik blog zijn gezondheid en opvoeden en alles wat daarmee te maken heeft. 

Onze buurvrouw is drie weken geleden bevallen van haar tweede kindje. Als ik ‘s-ochtends lekker aan mijn kopje koffie zit, hoor ik die kleine nieuweling met grote uithalen huilend smeken om mama’s melk. Het brengt me telkens terug naar toen ikzelf nog druk was als moedermelkmachine en me regelmatig ook zo voelde…

Big boobybusiness

Als je googelt op borstkolf krijg je meer dan 333.000 resultaten, geen grapje. Op bol.com kan je kiezen tussen elektrische kolven, borstkolven, handkolven, en heb je nog opvang- en bewaarbakjes nodig, huppakee in het mandje. Ongelooflijk wat een gemak. De goedkoopste elektrische is maar 25 euro. Oké, die is merkloos en ziet eruit alsof een volgeladen borst ‘m zo doormidden spuit, maar toch. Je wordt bedolven onder de borstschilden, zoogcompressen en moedermelkzakjes. Kortom, naast al het babyspul is moedermelk ook big business geworden. Het moeilijkste is tegenwoordig om te kiezen welke kolf dan en welke accessoires? Daarover zou ik al een week kunnen piekeren trouwens en die tijd heb je doorgaans niet zodra je echt een kolf nodig hebt.

Golfen of kolven?

Alweer veertien jaar geleden (uiteraard voelt het als een week geleden) begon ik met kolven. Ik had van een buurvrouw een handkolf gekregen toen ik nog zwanger was. Eerlijk gezegd snapte ik toen niet eens wat ze me gaf. Werkelijk niet. Ik pakte m uit en dacht: wat is dit?! Als mensen me vroegen of ik ging kolven dacht ik dat ze het over golfen hadden. Wat is dat nou weer voor ’n vraag? Anyways. Buuf had het ding nooit gebruikt en ik snapte meteen waarom. Volgens de gebruiksaanwijzing (lees ik doorgaans al nooit, maar met mijn postbevallingsbrein snapte ik er al helemaal geen snars van) moest ik die minimegafoon in een onmenselijke hoek houden om vacuüm te zetten en met mijn oververmoeide lichaam ging dat steeds mis en lekte de melk over mezelf heen. Neeeee! Ik denk dat ik meer tranen gehuild heb dan dat er melk in het bakje kwam. Vraag me niet hoe, maar met mijn zombiebrein vond ik uiteindelijk een echte winkel waar ik een betaalbare elektrische dubbele kolf kon kopen. 

Klara de koe

Ik erheen met mijn lieve maar ongeduldige, autohatende, jammerende zoon. De uitleg in de winkel ging uiteraard het ene oor in en andere oor uit want mijn hersenen werken niet als mijn kind ook geluid maakt. Eenmaal thuis met de machine in de aanslag aan de keukentafel, moest ik om mezelf lachen. Wat een debiel gezicht: Klara de koe, moehoe. Nee sorry jongens, dit wekt niet bepaald een toeschietreflex op. Ik kan er met terugwerkende kracht nog steeds van in de lach schieten. Zo’n vrouw met piekhaar, verwilderd hoofd, en beide handen om een doorzichtige trechter die enorme tepels heen en weer trekt. Piep piep piep piep piep piep. Ik was wel dolblij dat ik alleen thuis was. Als ik het voor elkaar had gekregen had ik een selfie gemaakt voor m’n man maar ik had geen handen vrij. Jeuk aan de neus? Jammer dan. 

Stress

Ik kreeg per direct diep respect voor al die echte koeien aan een melkmachine. Hoe moest ik hier ooit een maaltijd uit persen want het deed pijn, er gebeurde nog steeds weinig tot niks en ik kreeg stress van hoe en waar ik die melk moest bewaren. En hoe lang het goed bleef binnen en buiten de koeling. En het opwarmen ervan… Bovendien dronk mijn zoon gewoon niet uit een fles. Hij vertikte het. Dus al die uitgeperste druppels konden worden weggegooid. En aan de borst drinken werd almaar meer een strijd. En het was tijd voor wennen op de crèche want ik moest weer aan het werk. Paniek paniek paniek.

Hoe dit verder ging lees je in mijn volgende blog ;)