Deel 2: Containers gevuld met jonge moeders

We waren ondertussen al best een tijdje aan het praten en ik vroeg of ik de volgende week nog een keertje mocht langskomen en dat vond ze fijn. De tweede keer dat ik haar zag viel het me pas echt op hoe mager ze was, met die bolle buik er als een balletje opgeplakt. Voorzichtig vroeg ik naar haar eetpatroon. Sommige zwangeren kunnen niks binnenhouden tenslotte, of zijn sowieso al dun. Dat was goed, zei ze, maar toen ik doorvroeg naar de details begreep ik dat ze moeite had voor zichzelf te koken, of überhaupt boodschappen te doen. Ze had gewoonweg niet genoeg geld om fatsoenlijk boodschappen te doen. Eigenlijk was ze continue aan het kiezen waar ze haar geld het beste aan kon uitgeven... 

Ik vroeg of haar verloskundige hiervan op de hoogte was, en dat was zo. Sterker nog, dat was me was verzocht om vervroegd op huisbezoek te gaan bij dit meisje. Ik vroeg of ze een partner die haar kon ondersteunen, financieel in ieder geval, maar helaas... Ze was zwanger geraakt van een ex-vriendje toen ze met de kerstvakantie naar huis was geweest. Aan de andere kant van de oceaan. En ze kwam er te laat achter dat ze een menstruatie had gemist (door de jetlags dacht ze) en toen was het te laat voor een abortus. Al had ze die dan niet gedaan, mocht ze op tijd zijn geweest. “Dat lijkt me verschrikkelijk, het voelt toch meteen al als een kindje vind ik.” Cherises moeder was al op de hoogte en steunde haar waar ze kon maar financieel had zij het ook niet breed. Ze vond het vreselijk om haar dochter niet beter te kunnen helpen.

Ik vertelde Cherise over de voedselbank hier in de buurt en dat ik haar kon (helpen met) aanmelden en dan kon ze in ieder geval iedere dag brood ophalen en wekelijks een doos eten zolang ze dat zelf kon dragen tenminste. Ik verwachte het niet, maar ze ging graag op mijn aanbod in. Meestal moeten mensen er echt even over nadenken en zien ze er toch vanaf omdat voor hen de schaamte om gratis eten op te halen, een (begrijpelijke) drempel is. Gelukkig veerde Cherise op en ze wilde er direct meer van weten. 

De weken erna bracht ik regelmatig spulletjes langs zoals een kinderwagen, badje met standaard, een kraampakket en wat kleding voor haar en de baby. Het viel me op dat ze nooit klaagde over haar woonruimte en de andere bewoners. Ze had een gave waar ik jaloers op ben: ze kan zich heel goed niks aantrekken van wat er om haar heen gebeurt en genieten van het plezier dat haar buren hebben. En er bleek tóch familie in de buurt rond haar bevalling. Haar zusje woonde in Den Haag en rondde bijna haar schooljaar af en zou dan kunnen logeren om Cherise te helpen. Eerder komen lukte haar niet, want dan zou ze zelf in de problemen komen met school en ze kon zich het niet veroorloven om een paar keer heen en weer te reizen. Maar binnenkort dus wel! 

Dat deed me goed want ik maakte me zorgen over hoe het moest als die weeën beginnen. Zou ze dan helemaal alleen zijn? Haar moeder kon niet naar Nederland komen, het ticket was veel te duur. Gelukkig skypten ze dagelijks. Zuslief was er uiteindelijk toen Cherise de veertig weken aantikte. Een buik zo groot dat ze er bijna achter verdween. Maar gelukkig was haar gezicht voller en ook haar armen niet meer zo pezig. De studio stond propvol maar praktisch ingericht, en alle kleertjes gewassen en gevouwen in een kastje dat dienst ging doen als commode. Omdat ze haar zus had als steun, financieel heel krap zat maar vooral omdat de ruimte klein is ontving ze na de bevalling minimale zorg met uiteraard met maximale inzet. 

Ze deed het fantastisch, gelukkig bleven die drie uur per dag voldoende, en haar dochter bleek een relaxte baby. Na een paar weken kreeg ik bij de kraamvisite een kaart van haar met een tekst waarvan ik emotioneel werd toen ik hem las terwijl ze naast me zat. Ik wenste haar succes en geluk en sloot mijn zorg voor haar af. Laatst kwam ik haar naam tegen bij LinkedIn en natuurlijk was ik nieuwsgierig. ‘Studeerde communicatie aan de HvA van 2012 tot 2015’ las ik. En verder niks…