'Huilend kwam mijn zoon naar boven'

Eindelijk kreeg ik de centralist van 112 aan de lijn en die stelde me gerust: het was niet zó ernstig dat de ambulance met gillende sirenes hoefde te komen. Nadat ik ophing, riep ik mijn zoon weer. Huilend kwam hij naar boven. Zo geschrokken, omdat hij dacht dat zijn vader daar dood lag te gaan. Ik stelde hem gerust en vroeg hem een kussen en een deken te pakken om papa even lekker neer te leggen totdat de verplegers er waren. “Mama, je schreeuwde zo hard, daar werd ik bang van.” “Dat snap ik lieverd, ik schrok zelf ook heel erg. Het spijt me dat ik je bang maakte maar je hebt heel goed geholpen. Kijk, het gaat alweer beter met papa. Blijf jij even bij hem zodat ik de deur open kan doen voor de ambulancemensen?” Zijn bijna twee jaar jongere broertje zat ondertussen beneden op de bank vrijwel onverstoord de film verder te kijken die ik voor ons drietjes had aangezet toen mijn man op bed ging liggen. Wat op hem de meeste indruk had gemaakt was zijn huilende broer. Dat vond hij maar raar.Leven met de dood (deel 2)

Wat was er nou aan de hand: het was een heftige reactie op een buikgriep in combinatie met te snel opstaan vanuit een diepe slaap, waardoor mijn man van zijn stokje ging. Niks ernstigs dus godzijdank, maar hij was nog nooit in zijn leven flauwgevallen en zijn familie heeft een abonnement op hartkwalen dus ja... Sjongejongejonge, wat kwam de dood weer dichtbij. Ik voelde overduidelijk dat we niet zonder elkaar kunnen.

Hoe anders is het bij mijn buurman, piekerde ik vervolgens. Een stille alleenwonende zeventiger die ik bijna nooit zie maar hij heeft hele vaste gewoontes waardoor ik wel altijd weet dat hij er is. Zijn auto altijd recht voor zijn deur. Als er een andere auto staat geparkeerd als hij thuiskomt en die vertrekt na een tijdje dan zet hij alsnog zijn eigen bakkie netjes op z’n plek. Op zes december hangt hij de kerstversiering op voor het raampje van zijn voordeur. Altijd een kaartje in de brievenbus de week voor kerst. Hij gaat altijd om half elf naar bed want dan hoor ik de trap kraken. Maar nu zag ik zijn auto al een tijdje niet en de radio en de trap hoorde ik ook al niet. 

Hmmmm, ook geen kerstkaartje en geen kerstversiering trouwens. Ik vroeg tevergeefs aan wat buren of ze zijn mobiele nummer hadden want ik kreeg een verkeerdnummertoon bij het bellen van zijn vaste lijn. Het nummer van zijn vriendin had ik ook al niet. Ik weet dat hij kinderen heeft samen met zijn ex-vrouw maar die heb ik nog nooit gezien. De enige bezoeker is zijn vriendin dus, maar die zag ik ook al niet meer. Was het uit? 

Uiteindelijk belde ik de politie want stel je voor dat hij ergens voor dood lag en niemand dat wist of erger nog, dat het niemand interesseerde. Er was een jaar geleden bij hem ingebroken, misschien nu wel weer en had buurman de dief betrapt en… De politie kwam natuurlijk niet, maar ik kon wel mijn zorgen achterlaten en ze zouden een onderzoekje starten. 

Hoe toevallig dat een dag later, net toen ik de deur uitliep, het autootje van de buurman net voor zijn huis stopte. Zeker twintig kilo lichter en met een grauwgrijs gelaat stapte hij uit en strompelde naar de voordeur. Buurman! Hij was ziek, vertelde hij, de doktoren wisten nog niet wat het was en hij kwam voorlopig niet thuis want zijn vriendin verzorgde hem goed. Hij kwam alleen eventjes de post ophalen. Vier weken later stuurde zijn vriendin me een sms dat buurman was overleden. Ze was er niet bij geweest want zijn kinderen vonden haar maar een geldwolf. Er was een enorme ruzie uitgebroken boven het sterfbed en ze hadden haar verboden hem nog te bezoeken in het ziekenhuis.

Het is heel stil in het huis naast me en nog steeds heb ik er niemand gezien. De buurman is begraven of gecremeerd maar ook z’n vriendin weet niet precies wat, waar en wanneer. Hopelijk was hij niet alleen.