Leven met de dood

Twee kanten

Ik vergelijk het ‘in verwachting zijn’ vaak met de twee kanten van een hele exclusieve en onbetaalbare medaillon. De ene kant is kleurrijk, hartverwarmend prachtig en zo fascinerend dat je je ogen er niet vanaf kan houden. De andere kant is angstaanjagend diep donker en zo oogverblindend lelijk dat je die het liefst wilt afplakken met een dikke reep ductape zodat je er nooit naar hoeft te kijken en dat ook niet per ongeluk kunt doen. Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent krijg je die superenge lelijkheid ook cadeau. Asjeblieft, veel plezier ermee totdat je zelf dood bent.

Hoogzwanger van mijn tweede (alweer 12 jaar geleden) werkte ik als maatschappelijk werker bij een kraambureau en ging ik op intake bij een jonge vrouw. Heel toevallig was ze op dezelfde datum als ik uitgerekend. De vrouw woonde samen met haar vriend, moeder, oom en haar jongste broertje. Samen waren ze bezig met het opknappen van de kraamkamer, ze had het ledikant al klaarstaan in de huiskamer. Ons gesprek ging al snel over de Mexicaanse griep en wat zij hadden besloten. Er was namelijk een vreselijke uitbraak en niemand wist wat die griep zou aanrichten, vooral niet voor ons zwangeren en (nog belangrijker) onze ongeboren kinderen. Óf de vaccinatie zou niet goed zijn voor onze ongeboren baby, of juist wél want die kleine zou nu beschermd zijn na de geboorte. Een heel vervelende keuze om voor te staan want tja, ik was geen wetenschapper van het RIVM.

Ik koos ervoor de prik wel te halen, fingers crossed. Het ging prima. Maar niet met die jonge vrouw en met haar dochter. Vlak na de geboorte viel het haar kraamverzorgende (en dus mijn collega) op dat ze een fikse hoest had net zoals haar moeder (de kersverse oma.) Ze raadde de kraamvrouw aan om de huisarts te bellen, voor de zekerheid. Die kwam en vond het een gewone verkoudheid. Na een dag werd de hoest heftiger en ze belden de huisarts nogmaals. Ook dat huisbezoek werd geruststellend afgesloten: “Als je weer wat bijslaapt dan knap je wel op.” En toen werd de baby ziek en binnen drie weken was ze dood. De kraamvrouw en haar moeder bleken allebei kinkhoest te hebben, de pasgeborene aangestoken en die was uiteindelijk bezweken aan infecties die ze opliep door haar lage weerstand die de kinkhoestinfectie met zich meebracht.

Het was winter en mijn oudste zoon en ik waren verkouden en nu ook onze kleine wurm. Nachtenlang waakte ik bijna hysterisch over mijn baby, want wat als hij nu ook dood zou gaan door mij, dat het geen onschuldige verkoudheid bleek maar een enge kink-variant? Ik heb wat huisartsenposten gezien die periode. Als mijn zoon dan een tijdje rustig sliep dan stak mijn ongerustheid de kop op en moest ik even aan hem voelen of hij nog leefde. De schrik zat er goed in. En de Mexicaanse griep, daar heb ik geen moment meer bij stilgestaan. Nu is hij 12 jaar oud en ik kan de keren dat hij ziek was op 1 hand tellen. Flinke vent. Regelmatig denk ik nog, was die kinkhoestprik voor zwangeren er toen maar geweest…

Hier lag ik aan te denken tijdens het uur van de wolf zondagnacht. Mijn man snurkte zachtjes en dat stelde me gerust. Hij was die dag 52 geworden en in plaats van ‘smiddags warme chocolademelk te drinken in de duinen (zijn verjaardagswens) had ik over hem heen hangend keihard op zijn wangen geslagen terwijl hij achterover hing in mijn armen op de badkamervloer. Ik riep mijn oudste zoon dat hij 112 moest bellen, of nee mijn mobieltje moest brengen, snel! Dat deed hij en ik belde en de ambulance zou er binnen vijf minuten zijn. Eerder die dag voelde mijn man zich al niet zo lekker en vlak voordat hij in elkaar zakte in de badkamer, was hij even op bed gaan liggen. Na een halfuur hoorde ik hem stommelen op de gang en een paar harde kreunen en toen riep hij me. Ik sloeg zoveel mogelijk treden over toen ik naar boven snelde en kon hem nog net opvangen voordat hij op de grond viel. Hij was helemaal wit en zweet druppelde van zijn voorhoofd. Hij had zijn ogen open maar reageerde niet. Daarom begon ik hem op zijn wangen te slaan. Dit zal ons toch niet gebeuren, dacht ik nog, dat hij op zijn verjaardag in mijn armen doodgaat?

Wordt vervolgd <3

De coverfoto is gemaakt door Sanna van Renesse (sannavanrenesse.nl)