Oh jongens, ik zag stiekem van te voren echt een klein beetje op tegen de voorjaarsvakantie. Hoog zwanger, twee (vrij actieve) kinderen thuis en niet weten wat ik nog zou kunnen tegen die tijd. Ik wist zeker dat ik mij weer mega schuldig zou voelen, maar niks is minder waar. Nu is het voorjaarsvakantie en mag ik echt in mijn handjes knijpen met deze twee. Tuurlijk, ze kunnen discussiëren over onderwerpen waar ik absoluut niet van wakker zou liggen, maar ze beginnen ook zo zelfstandig te worden. We hebben bewust gekozen voor een groter leeftijdsverschil tussen de kinderen. 

Een aantal hersenspinsels van mijn moederschap, voor jullie. Omdat ik wéét dat ik niet de enige ben. Ookal voelt dat misschien wel soms zo. Toch?

Nova Adriana Marit, ik probeerde een kleine tekst te schrijven om de afgelopen twee jaar samen te vatten. Maar ik kan het niet. Ik kan niet in vier zinnen beschrijven hoe de afgelopen twee jaar (oke plus 9 maanden) van mijn leven zijn geweest.

Deze is voor jou. 

Het was zondag 23 februari 2020. Ik had gehoopt dat onze dochter op 22 februari geboren zou worden zodat we het hele inleiden dan konden skippen. Maar helaas, ze zat nog lekker warm bij mij. Toen ik die ochtend wakker werd en er achter kwam dat er weer niks was gebeurt 's nachts (behalve die eindeloze voorweeën) werd ik toch wel een beetje zenuwachtig. De inleiding zou beginnen en onze dochter zou de dag daarna écht geboren worden. Wauw. 

Nova was een hele goede slaper. Sliep met 2 maanden ongeveer door en was een heerlijke, makkelijke baby. Ik weet nog dat ik dacht "als dit het is, doe mij er dan nog maar 10." Niet wetende dat het een stuk moeilijker ging worden.

Voor mijn zwangerschap kon ik eten (lees: vreten) wat ik wilde. Kon ik elke avond 2 flessen cola drinken en 3 zakken chips leeg eten en ik kwam geen grammetje aan. Dat is iets wat nu veranderd is. Het lijkt wel of alles wat ik eet meteen te zien is aan de buitenkant.

Tranen lopen langs mijn wangen als ik de brieven lees die ik naar jou schreef toen jij nog in mijn buik zat. Mijn verlangen naar jou was zo groot, ook al was je eigenlijk heel dicht bij mij. Wat zou ik graag nog héél even terug gaan naar de tijd dat ik hoogzwanger op de bank zat 's avonds. Doodmoe. Maar wel met jou in mijn buik. Jouw nét iets te harde schopjes tegen mijn ribben. Hoe jij elke avond wakker werd zodra ik wilde gaan slapen. 

Lieve papa en mama,