Mijn baby wordt twee (en ik zeg nee).

Nova Adriana Marit, ik probeerde een kleine tekst te schrijven om de afgelopen twee jaar samen te vatten. Maar ik kan het niet. Ik kan niet in vier zinnen beschrijven hoe de afgelopen twee jaar (oke plus 9 maanden) van mijn leven zijn geweest.

Ik weet nog dat ik voor de zekerheid een test deed boven in de badkamer omdat ik me niet lekker voelde. Zo had ik al een aantal keer gestaan dus papa ging niet eens meer mee. Papa heeft namelijk ook eens de test mee naar beneden genomen en zelf een rood streepje er bij getekend. Dit rode, neppe streepje zorgde voor een hartaanval bij mama. Dat snap je. Maar nu was er geen eens tijd voor het saboteren van de test want binnen een seconde had ik een positieve test in mijn handen. Ik rende naar beneden en zei POSITIEF. "Ssssst de buren" zei papa. We moesten allebei even wennen aan het nieuws want het kwam veel sneller dan dat wij hadden verwacht. We belde jouw tantie op want zij was op dat moment zwanger van je neef en zij was meteen enthousiast.

De dag daarna begon de misselijkheid. Alsof de hormonen in mijn lichaam het startseintje hadden gekregen op het moment dat ik de test deed. En dit hield aan tot 16 weken. Elke ochtend spugen, waar ik ook was. Dus ook in de auto, op mijn werk etc. Mijn collega's wisten dus al snel dat jij er aan kwam.

Toen kreeg ik een bloeding. Volgens mijn berekeningen was ik 7 weken zwanger. Maar tijdens je zwangerschap wil je natuurlijk eigenlijk nooit bloed zien. Gelukkig mochten we een echo komen laten maken die zelfde week nog en zagen we tot onze grote opluchting dat er nog een kindje in mijn baarmoeder zat, met kloppend hartje. Jij! Ik was meteen zo intens verliefd.

Toen moesten we het aan opa en oma vertellen. Dat vond ik echt verschrikkelijk. Ik was totaal niet bang voor de reactie van mijn schoonouders, wel voor de reactie van mijn eigen ouders. Hun eerste kleinkind. Papa en mama waren nog niet zo lang samen en hadden vrij veel commentaar gehad van onze omgeving over hoe snel we wel niet gingen. Papa en mama waren namelijk vanaf dag 1 iedere dag samen. Een ander zou het ongezond vinden, wij vonden (en vinden) het heerlijk. Ik wist niet hoe ik het ging vertellen dus ben maar gewoon gaan huilen met de echo in mijn hand. Leuke manier he? Not.

Je oompie kwam binnen en oma zei "Je zus is zwanger." Zijn reactie was: "Nu pas?" Iedereen wist hoe graag ik mama wilde worden. Wat een geluk dat papa ook graag een groot gezin wil en een kinderwens had!

Opa en oma (mijn papa en mama) waren super lief en er viel echt een groot gewicht van mijn schouders af. Ik kon nu klagen over de misselijkheid en pijntjes bij oma. Op het moment dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had verloor oma een van haar beste vriendinnen. Ondanks haar grote verdriet, kwam jij als een soort lichtpuntje om de hoek kijken. We hebben het nog steeds over oma's vriendin en ik droom regelmatig over haar. Ze vertelt mij dan dat ze weet dat jij mijn dochtertje bent en dat geeft mij zo'n fijn gevoel.

We racen even door naar de 20 weken echo. Deze afspraak was op 10 oktober om 10:00. Ik heb een cijfer tik en dan vooral met hele getallen. Dit moest dus goed gaan! Maar niets was minder waar. Jij had een ander hartje. Een heel uniek en bijzonder hartje. Een heel mooi hartje, maar een hartje die ons heel veel onzekerheid gaf. Jij hebt een hartafwijking. Ik heb eerder geschreven over onze periode na de 20 weken echo toen jij nog in mijn buik zat, maar hoe ik er nu aan terug denk is dat het echt een rollercoaster was. De tranen en het besef kwamen pas toen wij de deur van de verloskundige uit liepen. Ik krijg nog tranen in mijn ogen als ik denk aan de onzekerheid, de onderzoeken, na moeten denken of we je wel wilde houden.

De onderzoeken waren goed, tot zo ver zij in de buik en het vruchtwater konden zien. De doktoren weten niet waarom jij een hartafwijking hebt. Ik denk ook niet dat dat belangrijk is. Ik denk dat het belangrijk is dat wij ons gevoel hebben gevolgd. Gelukkig hebben we je gehouden.

Mama heeft na die stressvolle zwangerschap gelukkig een hele fijne bevalling gehad. De kraamtijd was top en mijn verlof al helemaal. Een week na de bevalling zat ik alweer bij de gym van je broer en had ik zin om weer van alles te doen. Jij bent vanaf dag 1 een vrolijk, lief meisje geweest. We denken dat we af en toe iets aan je merken vanwege je hartje, maar niks is met zekerheid omdat "ze" (de doktoren) gewoon niet zo heel veel weten van jouw hartafwijking.

Je sloeg je door de eerste twee controles in het VU heen en vond het absoluut niet interessant dat je plakkertjes op je borst kreeg. Je mocht de derde controle dus ook overslaan en hoe goed en fijn dat ook is... Mama heeft toch een derde afspraak gemaakt omdat je zoveel groeit en je zoveel veranderd. Ik wil gewoon zeker weten dat we niets over het hoofd zien. Volgend jaar gaan we kijken naar je longinhoud, ik ben zo benieuwd hoe dat zich ontwikkelt bij jou!

Je bent inmiddels een heerlijk peuter pubertje die nog net niet met haar ogen rolt als er iemand iets te dicht bij je komt. Je draagt graag je "paars" (laars) en houdt het meest van "pijn" (nijn, haar knuffel). Je wil jezelf aan- en uitkleden, zindelijk zijn en als je broer er niet is kruip je stiekem in zijn grote bed.

Ondanks dat ik het moederschap vaak mega heftig vind (want zorgen en opeens zó veel liefde voelen) heb ik voor een van de eerste keren in mijn leven het gevoel dat ik iets doe waar ik voor ben gemaakt.

De afgelopen twee jaar zijn voorbij gevlogen. Soms heb ik het idee dat je helemaal geen baby bent geweest. Je bent gaan lopen met 11 maanden, kwam met 1,5 in de "nee" fase en vlak voor je tweede verjaardag begon de echte peuterpuberteit. Dat zorgt er voor dat we af en toe echt wel even ruzie hebben. Maarja, we weten beide dat je het de komende 60 jaar (en hopelijk langer) nog met me uit moet houden, dus we maken het altijd weer goed.

Je bent een lief, klein kletskousje en een druktemaker. De mensen om jou heen zien jou als koningin. Mama krijgt geen eens meer drinken aangeboden als ik bij mijn eigen opa en oma op visite kom. Alle ogen zijn meteen op jou gericht. Nog iedere dag begroet ik jou met "heeee mama's baby". En dat zal je ook blijven, voor altijd.

Oh en Noov... Kan je misschien even een klein beetje rustig aan doen met groeien? Dankjewel.

Ik hou van jou, koekie.