Hoe zet je een moederhoofd uit?

Een aantal hersenspinsels van mijn moederschap, voor jullie. Omdat ik wéét dat ik niet de enige ben. Ookal voelt dat misschien wel soms zo. Toch?

Voelt het moederschap voor jullie soms ook heel overweldigend? Voor mij wel. Alsof alles aan je voorbij gaat en ik alleen maar iedere dag zorg dat mijn kinderen blij naar bed gaan 's avonds. Want dat vind ik gewoon het aller belangrijkste.

Ik heb zoveel behoefte aan bepaalde dingen. Zoals sporten, afvallen, tijd voor mijzelf. Maar zodra ik dit doe zal het altijd zijn op momenten dat de kinderen hier geen "last" van hebben. Ik zal nooit oppas regelen om te gaan sporten bijvoorbeeld, terwijl ik het wel mega fijn zou vinden om het meer te kunnen doen. En zouden ze er last van hebben? Absoluut niet. We hebben zoveel lieve mensen om ons heen. Ze zouden het misschien juist leuk vinden. Toch doe ik het niet. Misschien een vorm van FOMO? Alle momenten met mijn kinderen willen hebben nu ze nog klein zijn en ik nog op ieder moment van de dag een kusje kan pikken? Zou kunnen.

Ik leg mijn lat vrij hoog. Kan hem amper nog aanraken, maar ik zou mezelf niet zijn als ik de lat wat lager zou leggen. Dan zou ik het waarschijnlijk allemaal veel te makkelijk vinden. Ik wil van alles en als ik iets wil wil ik het NU. Als ik iets in mijn hoofd heb gebeurt het. Soms met een omweggetje, maar het gebeurt.

Omdat ik deze lat zo hoog leg komt het echt wel eens voor dat ik hier veel stress door ervaar, wat mijn kinderen waarschijnlijk ook haarfijn aanvoelen. Is dat dan wel zo goed voor ze? Word je niet een veel leukere moeder als je minder stress zou hebben? Misschien toch eens de lat wat lager leggen Li?

Al 2,5 jaar slaap ik slecht. Mijn dochter heeft night terrors en een verschrikkelijke slaapassociatie waar we niet van af komen. Waarschijnlijk zijn we er zo van af als we er ietsje meer moeite voor doen, maar ik heb de kracht er niet voor. Na 2,5 jaar slecht slapen is de strijd 's nachts mentaal gewoon te veel. En ik geef toe, ik was een veel leuker mens mét slaap. Als ik tijd had om bank te hangen zou ik zeker in slaap vallen dus het is maar goed dat ik daar geen tijd voor heb. Ik heb iedere dag eigenlijk nog wel een dutje nodig. De goedbedoelde adviezen en de "wat erg voor je" gesprekken komen mijn neus uit. De "kan je haar niet een nachtje laten logeren" opmerkingen maken me mega geïrriteerd. Als ze een nachtje ergens anders slaapt heeft ze mij niet en ik ben degene die ze het hardst roept 's nachts. Dus nee, liever een gebroken nacht (met nog een stuk of 3 andere breukjes) dan mijn kind totaal in paniek ergens anders omdat ik er niet ben.

Waarschijnlijk een stukje controle. Ik noem mijzelf altijd iemand met een paar autistische trekjes en kan heel slecht loslaten. Als ik iets doe moet het goed gebeuren en als het niet goed gebeurt zal ik doorgaan tot het wel goed gaat. Zo ook met onze nachten.

Ik ben ook nog eens bonus mama. Ik zeg altijd dat ik twee kindjes heb, maar er is wel degelijk een verschil tussen de draakjes. Hoe gek het ook klinkt, bij mijn bonus zoontje wil ik alles perfect doen. Mijn dochter zal altijd mijn dochter zijn of ze het nou wil of niet. Dat is een kwestie van bloed en DNA. Bij hem is dit anders. Ik wil hem altijd maar laten zien dat ik er ben en zal blijven, dat ik zonder na te denken door het vuur zal gaan en dat dat echt niet anders is bij hem vergeleken met zijn zusje. Maar denkt hij uberhaupt zo? Ik weet het niet, maar stél het is wel zo. Doe ik er in ieder geval alles aan om hem te laten zien hoe gek ik op hem ben.

Voelt het moederschap voor jullie soms ook alsof je wel kan ontploffen van liefde? Dat je zo mega kwetsbaar bent. Gewoon alleen maar omdat je kleine wezentjes rond hebt lopen waar jij voor moet zorgen.

Misschien moet ik minder denken. Misschien zou ik dan ook wel wat minder overprikkeld zijn af en toe. Maar hoe zet je een moederhoofd uit?

Het zijn gewoon wat dingen die mij bezig houden. Herkenbaar? Please zeg ja. 

instagram.com/lianfischer