Hersenspinsels van een zwangere (bonus)mama.

Oh jongens, ik zag stiekem van te voren echt een klein beetje op tegen de voorjaarsvakantie. Hoog zwanger, twee (vrij actieve) kinderen thuis en niet weten wat ik nog zou kunnen tegen die tijd. Ik wist zeker dat ik mij weer mega schuldig zou voelen, maar niks is minder waar. Nu is het voorjaarsvakantie en mag ik echt in mijn handjes knijpen met deze twee. Tuurlijk, ze kunnen discussiëren over onderwerpen waar ik absoluut niet van wakker zou liggen, maar ze beginnen ook zo zelfstandig te worden. We hebben bewust gekozen voor een groter leeftijdsverschil tussen de kinderen. 

Ik heb namelijk keihard gewerkt om mijn plekje als bonus mama, maar ook als mama te vinden binnen ons gezin en laten we de afgelopen vier jaar aan slapeloze nachten ook niet vergeten... Er was dus nooit eerder plek voor een nieuw kindje, ondanks dat Xavi en Nova daar wel regelmatig om vroegen. Het zal dus wel weer even wennen worden met een mini zometeen. Naast het moeten wennen weet ik zeker dat deze twee hun nieuwe zusje met alle liefde die ze kunnen geven zullen verwelkomen. Dat is een heel fijn idee 🫶🏼 Dus, het klopt dat ik niet meer met de kinderen naar pretparken en dierentuinen kan deze vakantie, maar dat hebben ze helemaal niet nodig. We hebben het simpel gehouden, maar meer dan gezellig. Het maakt ze niet uit dat hun (bonus)moeder er bij loopt als een penguin, maar dat hun moeder er is. En dat zal ik altijd zijn ❤️