Het was een diepgewortelde angst die ondanks verborgen achter talloze deuren regelmatig een uitgang vond. Toch had ik niet verwacht dat het zich later in mijn leven zo zou manifesteren en al zeker niet op de manier waarop het uiteindelijk deed. Als persoon ben ik niet timide of bang, eerder uitgesproken, recht voor zijn raap, expressief en ‘dapper’. Als jonge meid begin de twintig werd ik vaak beschreven als vogelvrij en impulsief. Ik heb nu regelmatig het gevoel dat ik mij van deze karaktereigenschappen heb beroofd.

Als geen ander weet ik wat angst met een mens kan doen. Angst, vaak genoemd als een slechte raadgever is ergens in de evolutie ingebouwd om te overleven. Feit is, het gehele hormonale bijniershorshormoon en een deel van de werking van de Amygdala de huidige maatschappij niet helemaal (lijken) te volgen. 

Waar ik twee maanden geleden nog riep “nee hoor, Noah is nooit ziek” sta ik er nu maar beteuterd bij. De stand staat inmiddels op drie maal HAP en drie maal huisarts binnen de reguliere dagen/tijden. Ow ja, binnen een week of 6. 

Morgen, vandaag, gisteren, volgende week, volgend jaar en nee nooit!

Just a little more or less than average..

Ik hoor het haar nog zeggen, en in mijn achterhoofd zei er een stemmetje. ‘Het zal wel, lul maar eind weg’. Niet wetende wat ik nu weet, naïef en stoer. 

Vanaf de 37e week had ik al gehoopt dat de bevalling snel zou naderen. Toen de 40e week zich aandiende vond ik het zeker welletjes geweest. Op 16 december was ik uitgerekend en toen ik op 22 december eindelijk weeën kreeg hoopte ik vooral dat ze nog niet zouden doorzetten. Mijn bonusdochter is immers die dag jarig en ik wou zo graag dat dit ook echt haar dag bleef.