Een tweede? Dat durf ik niet.

Morgen, vandaag, gisteren, volgende week, volgend jaar en nee nooit!

Ik heb nooit een kinderwens gewild. Kinderen zijn vies ‘ik bedoel slijm, snot en poep’, nee ik bedankte vriendelijk. Ik lachte iedereen uit die zei ‘wacht maar, dat komt wel’. 

Het kwam inderdaad, van de een op de andere dag moest en zou ik een baby krijgen. Niet zomaar een baby, maar een baby van mij incl. slijm, plas en poep. Toen bleek dat PCOS dat niet makkelijk maakte heb ik intens verdriet gekend, me gesteund gevoeld en juist niet gesteund.

Loslaten, het woord kon ik niet meer horen. Het maakte me boos, hoe konden de mensen dat nu zeggen? Alsof het loslaten van een kinderwens, een diepgeworteld oer gevoel, zou helpen bij het sporadisch verwekken van een baby. Boos werd ik erom en ergens blijf ik een schuld gevoel behouden. Wat maakt dat ik boos mag zijn op mensen die mij willen opbeuren.

Afijn, een operatie, hoopjes hormonen en vooral veel seks (ik zei niet alles vervelend was toch?) later heb ik mijn baby. Mooier dan mooi, liever dan lief en meer geweldig dan ik voor ogen had kunnen zien. Ik hou van hem, intens. 

Met de beloofde baby kwam ook de (niet beloofde) postnatale depressie/angststoornis. Ook dat nog. Dag roze wolk en hallo en niet zo welkom geheten onweersbui. Maar, ik zou ik niet zijn als ik ook die uitlachte en zei ‘ik niet, mij krijg je niet klein’. Ik ben er en ik ben een geweldige mama met een nog geweldiger kind. 

Zou een tweede kind dan niet ook geweldig zijn? Een broertje of zusje, nog meer om van te houden.

Misschien, vandaag, gisteren of nooit. Ik durf niet, want een overwinning betekent niet automatisch een tweede. Wat als ik mijzelf een tweede keer wel verlies? Is een tweede dat risico waard? Ik was zo ver weg en kwam langzaam terug. Het was diep en donker en nog dagelijks is daar het kleine stemmetje dat zegt ‘wie het laatst lacht, lacht het hardst’. 

Misschien morgen, misschien volgend jaar en misschien nooit. 

Voor nu ben ik de beste mama van het beste kind.