Één zwaluw maakt nog geen zomer..

Ik hoor het haar nog zeggen, en in mijn achterhoofd zei er een stemmetje. ‘Het zal wel, lul maar eind weg’. Niet wetende wat ik nu weet, naïef en stoer. 

Ik was net twee dagen thuis en na een eerste zware dag was deze tweede geweldig. De zorgen leken weg, de wolken verdreven en het leven lachte me weer toe. 

Extra zwaar was het dan ook dat de dag erna de angst me weer in het gezicht sloeg. ‘Waarom overkomt mij dit’, de wanhoop moet op mijn gezicht te lezen zijn geweest. Wanhoop die kroop tot in mijn tenen, die zich opwelde vanuit mijn maag. Ik had toen aan die dagen niet geweten hoe diep een mens kan zakken. 

Ik denk dat ik voor meerdere moeders, vaders en in het algemeen mensen kan spreken als ik zeg dat een angststoornis het leven lijden maakt. Overleven boven leven. 

De goede dagen worden meer en de zwarte dagen minder. Relativeren. Een dagelijks gevecht tussen gevoel en ratio. 

Ik begreep niet wat ze bedoelde met het gelul over die zwaluwen en ik had gewild dat ik het nog niet begreep. Maar een goede dag betekent niet dat alle dagen goed zijn. En ondanks dat de meeste dagen goed en fijn zijn zitten er dagen tussen zoals vandaag. Een dag die ik zo snel mogelijk in de vergeetkast zet. Met een hoge hartslag en veel spanningen. 

Morgen weer een dag, morgen weer die zwaluw.