4 jaar geleden
Loedermoeder met crazy brains
If you want to conquer the anxiety of life, live in the moment, live in the breath.
Tell the negative committee that meets inside your head to sit down and shut up.
Als geen ander weet ik wat angst met een mens kan doen. Angst, vaak genoemd als een slechte raadgever is ergens in de evolutie ingebouwd om te overleven. Feit is, het gehele hormonale bijniershorshormoon en een deel van de werking van de Amygdala de huidige maatschappij niet helemaal (lijken) te volgen.
Er zijn momenten geweest waar de angst een minder groot deel van de dag uitmaakte. Er zijn momenten geweest waarop ik de dagen om de angsten heen beleefde. Er zijn ook dagen geweest waarbij angst en totale ontspanning elkaar afwisselden.
In ieder geval dacht ik op een gegeven moment voor het grootste gedeelte van de angst af te zijn. Paniekaanvallen leken onbestaanbaar en het leven was te druk en ging te snel om te denken aan ‘wat als’.
Na een heftige periode door PCOS en een schreeuwende kinderwens was ik dan toch eindelijk zwanger. De zwangerschap werd aangekondigd door mijn lijf door.. De ene na de andere paniekaanval. Ik ging rustiger leven, ik bedacht mezelf dat rust en reinheid alles zouden oplossen. Alles zou vanzelf weer goed komen! Toch..?!
De eerste dagen, weken en zelfs maanden waren een feestje voor de postnatale angststoornis. Buiten dat was (ben) ik best een fenomenale moeder. En nu durf ik hardop te zeggen dat het eigenlijk super goed gaat.
Ware het niet dat heel veel momenteel ellendig gaat. Mijn man, veteraan met PTSS wacht op zijn RVS, de paarden zijn ziek of staan met blessures, elke 6 maanden op controle voor de goedaardige tumoren in mijn borst.. En dan nu.. Nu weer een pap3 en een knobbeltje op mijn baarmoedermond.
Ik vraag me af, hoe blij ik zo ‘normaal’. Wanneer zal ik breken, zal ik breken, mag ik breken, moet ik breken? Voor nu moet ik misschien wat meer schrijven, mensen mee nemen in mijn ‘loedermoedermetcrazybrains’ memoires.
