Hoort hij niet heel hard te huilen of zo??

Vanaf de 37e week had ik al gehoopt dat de bevalling snel zou naderen. Toen de 40e week zich aandiende vond ik het zeker welletjes geweest. Op 16 december was ik uitgerekend en toen ik op 22 december eindelijk weeën kreeg hoopte ik vooral dat ze nog niet zouden doorzetten. Mijn bonusdochter is immers die dag jarig en ik wou zo graag dat dit ook echt haar dag bleef. 

In de nacht van 23 december vond ik het wel prima zo, laat mij maar bevallen. De slaap kon ik niet vatten en dus tokkelde ik wat op mijn telefoon en porde af en toe in mijn buik. "Het is tijd kleine jongen". Uiteraard is dat het ideale moment om je telefoon te laten vallen tussen het bed en het hoofdbord van het bed. Tjonge, kon ik daar het bed nog op tillen om die telefoon te pakken te krijgen. Op het moment dat ik mijn telefoon weer in handen had voelde ik 'iets'. 

"Ik ga even naar de wc hoor Robin" en terwijl ik de trap op liep richting de badkamer bedacht ik me, ik trippelde zo de douche in. Vruchtwater in een keer verliezen is als een regenboogdouche gevuld met liefde. Zonder grappen, het is een vloedgolf aan water met witte vlokjes. Al kruipend over de vloer probeerde ik de kleur te onderscheiden, geen groen of bruin dat is goed!

"Liefje bel jij het ziekenhuis, mijn vliezen zijn gebroken feestje" een soort oergevoel viel over mij heen en ik dacht dit wel even te doen. De weeën kwamen direct om de vijf minuten en ik geloof dat ik zelden zo blij ben geweest. 

In het ziekenhuis werd ik bijna weer naar huis gestuurd onder het mom van 'weet je zeker dat je vliezen gebroken zijn?'. Toen ik uiteindelijk een hele lading over de verloskundige wist heen te persen werd er toch maar een kamer klaargemaakt. Het echte werk zou nu snel beginnen en nog even en ik mocht jou in mijn armen houden. 

Ten tijde van de bevalling voelde ik me kalm, rustig, sereen, grappig, jolig, blij, druk, rustig en vooral high van de adrenaline denk ik zo. Ik heb grapjes gemaakt met de verloskundige en de verpleegkundige. Heb geknuffeld met de kraamzorg en gezegd dat ik haar zo vreselijk lief vond en heb de verloskundige op het hart gedrukt te snappen dat ze geen tweede baby had want "SHIT DOET DIT PIJN". Toen de ontsluiting even bleef steken op vier centimeter werd het bad gevuld. 

Ik heb zo'n anderhalf uur in het bad gelegen, waar ik er maar enkele minuten van heb onthouden.  Ik herinner me vooral pijn en paniek, want voor mijn gevoel kon ik geen kant op en had ik niet de mogelijkheid de weeën op te vangen. Uiteindelijk leverde dit wel meer ontsluiting op. Leg mij aub terug op bed, dit trek ik niet meer. 

Na nog een kleine twee uur had ik volledige ontsluiting en werd ik blij gemaakt met een dode mus. De persweeën verdwenen namelijk net zo snel als dat ze gekomen waren. Daar lag ik dan. Volledige ontsluiting en niks. Dan kan ik wel naar huis grapte ik nog. Volgens mij is dit het moment dat de bevalling medisch werd en de kraamzorg naar huis ging. Dat vond ik ontzettend erg, haar steun en liefde had ik zo gewaardeerd. 

Oxytocine, nog wat oxytocine, een hele hoop aan oxytocine. Uiteindelijk kwamen de persweeën terug en hoopte ik snel te mogen persen. Helaas vlotte het daarna nog niet. Persen, persen, persen, "oh dat doe je goed" zei de verloskundige nog. "Maar zijn hoofdje schiet heel de tijd terug". 'Of ik even wou voelen aan zijn haartjes' ik moet een bijzonder gezicht hebben getrokken toen ze dat vroegen want dat hebben ze niet weer gevraagd. 

Toen de hartslag van de baby enkele keren wegviel en er toch wat paniek te voelen was in de kamer werd ik wat zenuwachtig. De kinderarts moest paraat staan en de gynaecoloog werd snel opgepiept. In ieder geval was de baby snel wat draadjes in zijn hoofd rijker en ik een zuurstofkapje rijker. Met wat mee geduw, twee knipjes en een kiwi was je er dan eindelijk. 

Ik vond je vooral stil, hoorde je niet heel hard te huilen ofzo?? 'Blijkbaar is dat vooral iets uit films', wijs uit de ogen kijken en duidelijk aanwezig zijn is prima genoeg. Noah, Noah is jouw naam. Je bent zo wijs. Je bent zo mooi. 'Oei wat is die bult op zijn hoofd lelijk, dat trekt toch wel weg??'. Ik hou van je, ik hield van je, ik zal voor altijd van jouw houden. Wat was dit het allemaal waard. En terwijl de verloskundige vakkundig mijn doos terug in elkaar puzzelt voel ik hoe jouw handjes zoeken naar waar ze terecht gekomen zijn. 

Ik hou van jou toeter.