8 maanden geleden
De angst om bang te zijn.
Niet elke wolk heeft dezelfde kleur.
Het was een diepgewortelde angst die ondanks verborgen achter talloze deuren regelmatig een uitgang vond. Toch had ik niet verwacht dat het zich later in mijn leven zo zou manifesteren en al zeker niet op de manier waarop het uiteindelijk deed. Als persoon ben ik niet timide of bang, eerder uitgesproken, recht voor zijn raap, expressief en ‘dapper’. Als jonge meid begin de twintig werd ik vaak beschreven als vogelvrij en impulsief. Ik heb nu regelmatig het gevoel dat ik mij van deze karaktereigenschappen heb beroofd.
Ik stak het altijd op adrenaline of een slechte nachtrust, teveel cafeïne of een blikje energy drank teveel. Ik was bekend met paniekaanvallen, maar had daar of zo dacht, ik mee leren leven. Toen dit opnieuw en op heftige wijze weer gebeurde verbaasde het mij niet persé dat bleek dat ik zwanger was. Ook nu had ik weer een logische verklaring voor een vervelende kwaal ditmaal niet de schuld van slaaptekort of een teveel aan suikers, maar een schommeling in mijn hormoonspiegel. Uit logische beredenering analyseerde ik mijn eigen gevoelens en paniekaanvallen. Een uitvlucht die ik mijn gehele leven reeds had gebruikt en wat tot dan toe altijd had gewerkt, ik had immers nog nooit iets vermeden en was altijd kei en keihard voor mijzelf geweest.
Mijn zwangerschap ben ik redelijk ongeschonden uitgekomen, maar ik merkte dat ik zenuwachtig was voor de naderende bevalling en ook vooral voor de tijd daarna. Mijn gedachten gingen regelmatig met mij aan de loop en zo zat ik met regelmaat in een discussie met mijzelf die betrekking had op de film ‘De gelukkige huisvrouw’. Want, waar mijn bron van angsten in mijn jeugd mijn eigen dood was bleek dat nu toch anders te zijn. En dat, dat was iets waar ik geen rekening mee had gehouden. Immers, doodgaan is iets wat met een korte analyse van lichaam en geest snel aan de kant kan worden geschoven. Gek worden is echter van een andere orde, iemand die gek wordt heeft dat zelf toch niet door dus waarom zou dat voor mij anders zijn? En had ik sowieso de genetische aanleg hier al niet voor? Zo wenste ik aan het einde van mijn zwangerschap mijn oude en vertrouwde angst terug en vervloekte ik ‘mijn’ nieuwe angst(en).
