Ik ben toch zeker Carice van Houten niet

Just a little more or less than average..

Wellicht zou ik zo mijn leven hebben beschreven, wellicht ook niet. Achteraf terug kijken is soms makkelijker dan het moment meemaken. In het moment zijn, geen details missen. Alhoewel het leven veel moois geef is het soms ook donker en dat laatste is hetgeen waar men over zwijgt. Men praat de stilte naar de mond.

Het komt tamelijk vaak voor dat mensen in mooie tijden de donkerste wolken ontmoeten. Dat mensen schrikken van het evenbeeld in de spiegel. Vaak zwijgen wij, uit angst, schaamte of onmacht.

Mijn dagen bestonden uit donderwolken en Cupido engeltjes vaak vlogen ze door elkaar heen.

De Cupido engeltjes gaven energie, maakte mij vrolijk en blij. De donderwolken zogen energie en maakte de wereld donker en eng. Zulke emoties zijn vermoeiend, het maakt het lastig om de dagen door te komen. Leven wordt overleven. En als je op zo’n moment bij meerdere professionele vakmensen loopt krijg je nogal eens verschillende termen naar je hoofd geslingerd. ‘Postpartum depressie, Postpartum angststoornis, PTSS, dwangstoornis, intrusies’

Ondanks het zwarte gat waarin ik mij bevond realiseerde ik mij dat als het mogelijk is mij zo eenzaam te voelen dat het ook mogelijk moest zijn om weer te groeien. Wellicht was dit een kans, een nieuw begin waar ik al zo lang op had gewacht. Soms moet men diep vallen om de grond weer onder de voeten te kunnen voelen.

Uiteindelijk bleek/blijkt dat ik een angststoornis heb en vind ik het op dit moment niet nodig om de oorzaken hiervan aan te pakken. Ik wil eerst terug leven in het hier en nu. Een balans vinden in het leven. Volgens de psycholoog is een oorzaak aanpakken als je hier nog niet klaar voor bent ook geen noodzaak.

Er zijn momenten geweest dat ik bang was een ‘Carice van Houten’ te worden. Momenten waarop verschrikkelijk gelukkig was dat ik zeer goed kan relativeren. Momenten waarop ik dacht dat ze mij naar een PAAZ afdeling moesten brengen. Momenten waarop ik huilend, gillend en bevend smeekte om mij plat te spuiten. Momenten waarop ik bedacht dat ik mij vreselijk aanstelde en vooral mezelf terug moest herpakken.

Uiteindelijk bleek het tamelijk mee te vallen en kom ik er dus vanaf met een angststoornis. Door een hoop goede wil, een fijne achterban en een beetje Citalopram is mijn leven een stuk prettiger dan dat het in lange tijd geweest is. Dus wellicht bleek het waar. Even goed vallen om daarna weer overeind te krabbelen.

Toch wil ik jullie meenemen in hetgeen wat ik heb ervaren, ervaar en zal ervaren. In de hoop dat mensen daar een bepaalde vorm van steun of herkenning in kunnen vinden. Ik probeer te schrijven zoals ik ben incl. een beetje zwartgallige humor.