Inmiddels is het bijna een jaar geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven. Of dat een goed teken is? Jazeker! Ik heb door het schrijven van blogs over mijn postpartum depressie zoveel mooie contacten gekregen met lotgenoten, therapeuten en mede mama's. Zoveel lof over mijn openheid, over mijn intense rauwe rouw over mijn kraamtijd. Vaak krijg ik nog een berichtje, hoe is het nu met je?

Na een intensief jaar, die soms nog zwarter was dan ik me nu kan indenken, gaat de zon eindelijk schijnen. Mijn boeken liggen nu officieel bij de drukker en heb ik half april ècht in handen!! Ik kan niet geloven dat mijn droom, om ooit een boek te schrijven, over een postpartum depressie zou gaan. Maar het gaat wel gebeuren, weg met stigma en taboe, maar zoals een kraamtijd van 1 op de 10 vrouwen is. Dit boek is voor al mijn lotgenoten.

6 januari 2020 had de laatste dag van mijn zwangerschapsverlof moeten zijn. De bedoeling was om weer als doktersassistente in de huisartsenpraktijk te gaan werken voor 3 dagen en om weer triagist bij de huisartsenpost te zijn. Maar nu, een jaar later ben ik nog steeds niet terug op mijn werk. Vandaag precies een jaar zit ik ziek thuis, waarvan 49 weken met een diagnose. Vandaag de mail verstuurd voor de arbeidsdeskundige waar ik volgende week heen moet. Misschien vind hij dat ik niet geschikt meer ben voor mijn vak? Dat ik ander werk moet doen? Of omgekeerd, dat ik direct weer aan het werk moet? Allemaal vragen wat onwijs veel onrust met zich meebrengt. Keuzes die ik zelf wil maken, mijn toekomst, mijn herstel! Moet ik hier een traan om laten? Jazeker! Kan ik er veel aan veranderen? In zekere zin, door de therapieën te volgen en mijn grenzen te bewaken. Maar verder moet ik het echt naast me neer proberen te leggen en vertrouwen hebben in dit herstel. Ik maak grote stappen de afgelopen weken, door eerder ‘’nee’’ te zeggen en daardoor dus ‘’ja’’ tegen mijzelf. Het is een jaar geweest met diepe dalen, maar ook heeft het veel inzicht gebracht in patronen en zelfinzicht. Wat is het prachtig dat je al 30 jaar in een lichaam leeft, maar het nu pas begrijpt. Het hele traject van ziek zijn heeft mijn ogen zeker geopend in wat ik niet meer wil. De trein raast altijd maar door, geen moment van rust of besef. Je hart volgen is het mooiste wat je kan doen, maar tevens ook het lastigste als je hoofd daarin afremt. Keihard werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt, hoeveel vrouwen er niet op een roze wolk zitten.

Aangezien ik veel berichtjes, appjes en ook kaartjes kreeg van iedereen wil ik ook dit graag met jullie delen. Helaas gaan sommige dingen niet zoals je het graag wil zien. Aangezien ik van het zomer was afgebouwd met de lorazepam, Luna weer dicht bij mij kon dragen en we zelfs nog op vakantie zijn geweest, zag ik dit niet aankomen. De zorg was 10 oktober officieel gestopt thuis, cognitieve gedragstherapie start 8 november en ik had tijdelijk even “niks”. Dat betekende een periode van focus op de kinderen, nieuwe balans zoeken om weer zelf te moederen en nog meer zelfontwikkeling. We hebben Luna’s verjaardag gevierd met al onze geliefde mensen en daarna stortte ik volledig in. Elke dag hoofdpijn, slapeloosheid en weer in een overlevingsstand om de dag door te komen. Mijn lijf zat onder de eczeem, kon prikkels weer amper verdragen maar wilde nìet toegeven dat het niet lukte. Willemijn @babyconsulentassen voelde het gelukkig haarfijn aan en besloot zelf de knoop door te hakken om afgelopen donderdag weer te komen. Het ging blijkbaar te snel, ik verlies de grip om alle ballen hoog te houden en dat doet me zoveel pijn. Zelf had ik het helemaal bedacht namelijk, nog 2 maanden zelf moederen en dan reïntegreren en weer normaal deelnemen aan de maatschappij. Maar helaas zal het toch wat langer duren dan ik wil en dat stukje moet ik nu accepteren. Wat wijzigingen in de medicatie, vaker afspraken bij de psychiater en terug in structuur. Mijn structuur is momenten voor mezelf creëren, wandelen, schrijven en yoga. Ward is de liefste man ooit, moedigt juist aan om de zorg te laten komen en blijft trots. Soms vraag ik me hardop af “waar ben je precies trots op?”. Dat antwoord is voor hem zo helder “als ik kijk waar je vandaan komt en hoe je elke dag strijd, ik heb daar zoveel respect voor”. Dankbaar voor mijn man. Maar ook voor alle familie en vrienden die altijd voor ons klaar staan, die we wèèr moesten belasten omdat het niet ging, maar die ons nooit afwijzen! Jullie zijn goud 🧡✨ 

Ons laatste dagje Parijs is aangebroken. Nadat we onze buik vol hebben aan het ontbijtbuffet gaan we weer richting de Metro. Boaz mocht vandaag kiezen wat we gingen doen en uit alles keuzes wou hij in de luchtballon. We hadden besloten dat we op een andere manier een kijk op de stad wilde hebben, dus dit was perfect. We gingen naar de allerlaatste stop van het metrostelsel en kwamen in een prachtig park terecht. Blauwe lucht, brandende zon, vrolijke mensen om je heen, perfect recept voor een geslaagde dag. Nadat we in de brandende zon in de rij hadden gestaan voor een kaartje, mochten we eindelijk in de luchtballon. Deze kabelluchtballon “Generali” zat vast aan de grond en ging tot een hoogte van 150 meter de lucht in. Boaz vond het prachtig en keek zijn ogen uit. Luna zat bij Ward in de draagzak en hadden we maar even omgekeerd zodat ze alsnog vast zat, maar wel alles even kon bewonderen. Wij stonden al zwetend met ons mondkapje ook te genieten van het uitzicht. Al met al was het een kort tochtje naar boven, maar met de kleintjes zeker de moeite waard en ook lang genoeg. De kabelballon is gevestigd in een park, dus we gingen daarna rustig onder de bomen genieten van een lunch. Boaz ging even met zijn franse vriendjes voetballen en Luna ontdekte de yoga klas naast ons. Wat een mooie wereld, gezinnen die lunchten in het park, yoga lessen die gegeven werden, voetballers, hardlopers en verliefde mensen om ons heen. Ik had weer het gevoel dat ik leefde, dat ik ook weer deel uit maakte van de maatschappij en de wereld. Tuurlijk deed ik dat, maar ik zat alleen maar thuis tussen 4 muren. Nu had ik weer contact met mensen, genoten mijn kinderen van het samenzijn en ik genoot van ons gezin. Het was echt een waardevolle middag en merkte ook wel dat dit ook was wat ik nodig had. Deze dag was voor ons sowieso de dag van de liefde, 4 jaar geleden zeiden we “ja” tegen elkaar voor ons geregistreerd partnerschap. Dit gingen we samen met de kinderen vieren bij een gezellig restaurant in een knus frans steegje. Met uitzicht op een kerkje, met een doorstroom van mensen voor de deur, was het echt een vakantie gevoel. We genoten, van het samenzijn, de franse keuken en elkaar. Na het eten moest Boaz natuurlijk nog een keer de Eiffeltoren met “discolichtjes” zien. Glunderend zat hij naast mij op de grote trap te kijken naar de Eiffeltoren, met een grote lach op zijn gezicht.

Na een heerlijke nacht waarbij Boaz 2 keer uit zijn slaapbank was gevallen, ik uiteindelijk daar ben gaan slapen en hij bij Ward, werden we nogal vermoeid wakker. Even schakelen, rustig douchen en wakker worden was echt wel even een must vandaag. Gelukkig hadden we het ontbijt bij onze overnachting in zitten, dus we konden zo rollen naar beneden en aanschuiven. Ik hou eigenlijk helemaal niet van hotel eten, all inclusive oid, maar dit was heerlijk. Gewoon aanschuiven, geen afwas, gedoe met klaarzetten enz. Even echt vakantie! We hadden de ochtend een fietstour geboekt door Parijs met de hoogtepunten van de geschiedenis. Dus we gingen niet langs de grote bezienswaardigheden, maar juist de geschiedenis van Parijs werd verteld tijdens deze kids tour. Wij hebben deze tour gedaan bij Paris by bike, echt een aanrader als je in de stad bent. Een Nederlandstalige gids die je alles verteld over de geschiedenis op een leuke kindvriendelijke manier. We begonnen de tour door smalle steegjes en drukke wegen. Ward had Boaz achterop en ik had Luna voorop de fiets en die kleine dame stal de stad. Iedereen moest lachen, zwaaide naar haar en ze had de grootste lol voorop de fiets. Er was natuurlijk zoveel te zien, ze had onderweg haar voeten maar op het stuur gelegd en keek tevreden om zich heen. De kleintjes hebben dan ook maar weinig nodig he, zo snel tevreden en gelukkig. Ik genoot, als trotse moeder van mijn kroost fietste ik door deze gigantische stad. Zo intens, zo groots, maar toch voelde ik me gelukkig en voelde ik een soort van rust in mijn lijf. De taal die ik niet sprak, de onbekende omgeving, nieuwe geuren en smaken wat mijn hele brein even offline zette. Even andere gedachten, andere setting en een nieuwe mooie herinnering. We fietsten langs prachtige oude gebouwen, kerkjes en geheime plekjes van de stad. Het hoogtepunt was toch wel met de fiets bij het Louvre staan met ons gezin. Als je daar over het plein fietst en iedereen lacht naar Luna en zwaait, dan groeit er toch een stukje moedergevoel. Dit is mijn dochter! Van mij! Luna en Boaz genoten van de fietstour, Boaz was een soort van mini gids geworden. Als hij ergens even van de fiets af mocht en wij gingen alvast een stukje doorlopen, hoorde je al gauw ‘’ wacht op mij jongens!’’. Ja heerlijk, die hoort bij ons dacht ik dan. Hij vond het geweldig dat iedereen hem verstond, dus had natuurlijk verhalen voor 10. Als we dan in de pauze bij de bakker stopte en hij wilde bestellen, zei hij ‘’ mama, die mevrouw hoort mij niet’’. Uhh.. Nee schatje, die mevrouw spreeks Frans. Maar dat deed ik op dat moment ook voor hem, want Frans? Wat is dat mama?. Oke, nu maakte ik het mezelf niet perse makkelijker want hoe leg ik dit nou weer uit? Na een moeizaam gesprek over Nederland, Frankrijk en andere talen was onze peuter gelukkig afgeleid door een chocoladebroodje. Nadat de pauze voorbij was en wij ons fietstripje hervatten, begon de zon ook flink te schijnen. Prachtig de zon op je bol, fietsend langs de Seine, dit was wel het ultieme vakantie gevoel! De thermometer gaf inmiddels 28 graden aan en dat merkte wij ook wel. Ondanks een briesje door de haren, was het ook wel goed dat het tripje naar zijn einde ging. De kindjes waren hongerig, had was inmiddels 13u dus we gingen gelijk na de fietstour een lekker sushitentje zoeken. Om de hoek had ik er een gezien die pokebowls had, daar had ik namelijk mega zin in! Dus wij genieten van ons lekkere maaltje, buikjes weer vol en daarna door de stad reizen. We maakten een stop bij de Sacre Couer, gingen met het liftje omhoog en konden zo genieten van een prachtig overzicht over de stad. Het uitzicht was helder, je kon zo ver als de horizon zien en de zon scheen over de stad. Het kwam bij mij wel binnen, na de hele Covid tijd dat dit even een gevoel van vrijheid gaf. Dat het weer even als normaal voelde, zonder mondkap, met hordes mensen, met blije gezichten en mooie mensen. Zoals het leven hoort te zijn, maar wat nu net na zo’n beperkt jaar wel echt anders voelde. Wij als reizigers miste dit enorm, waardoor we het mogelijk nu nog intenser konden ervaren. Boaz wou nog even beneden bij de Sacre Couer in de draaimolen, dus zo gezegd zo gedaan. Hij genoot, kon daarna even spelen bij de speeltuin en daardoor waren wij ook blij. We namen daarna de Metro naar de Moulin Rouge omdat dit ook om de hoek zat. Boaz vond het prachtig en dan bedoel ik niet de Moulin Rouge zelf, maar het windrooster ervoor. De wind door zijn haren, het wilde springen op het rooster, dit was het mooiste van de dag volgens mij. De uren vlogen voorbij en het was langzaam al tijd om te denken aan avondeten. We namen de metro, Boaz was echt onwijs moe van alle indrukken en kon bijna niet meer lopen. Luna zat in de kinderwagen, Boaz wou in de draagzak bij mama op de rug. Welgeteld 2 minuten heeft hij tegen me aangehangen en gekletst en toen was het verdacht stil. Hij was in een hele diepe slaap beland! Wij besloten toen maar eten te halen en dit mee te nemen naar het park wat om de hoek zat. Heerlijk het kleedje uit, in de avondzon met 26 graden buiten eten. Wat een leven, wat een vrijheid. Boaz hadden we in de draagzak in het gras gelegd en die was lekker verder gaan slapen. We zaten bij een speeltuintje, allemaal Franse kindjes die aan het spelen waren, ouders die gezellig een meeting met elkaar hadden, wat heerlijk om even te proeven aan het leven van een ouder in Parijs! Boaz ging toen hij wakker was lekker voetballen met een jongentje, speelde in de speeltuin en vermaakte zich goed. Daarna mocht hij kiezen wat we nog gingen doen, daar hoefde hij niet lang overna te denken. De Eifeltoren met discolichtjes!! Dus op naar de metro, de lichtjes bij de Eifeltoren gespot en ons vriendje had de avond van zijn leven. Tevreden, moe maar voldaan gingen we terug naar het hotel. Wat een onwijs fijne dag met ons onwijs fijne gezin, zo dankbaar dat we dit weer kunnen en mogen doen! 

Mijn kleine baby is vandaag een dreumes geworden. Een jaar lang mag ik al jou mama zijn, waarvan ik het eigenlijk nog maar twee maanden echt bewust mee krijg. Dat ik zie hoe je naar me lacht, zwaait en kijkt vol verwondering. Dat je haartjes zo zacht zijn, je beentjes bol en jou heerlijke geur als je tegen me aan knuffelt. Je kleine handjes die mijn wang aaien en soms stiekem even aan mijn haar trekken. De tranen die ik kan laten vallen bij de gedachte dat ik jou twee maanden niet vast heb gehouden, toen je zo klein en kwetsbaar was. Dat ik me begin te beseffen hoe belangrijk de eerste 1000 dagen zijn voor de hechting en ontwikkeling van jou bestaan. Het is een dag met een lach en een traan, we vieren jou verjaardag en dat wij hier samen vol trots van kunnen genieten. Dat de zorg die we maanden thuis hebben gehad, vorige week vrijdag definitief is gestopt. Maar ook een traan dat ik jou verloren baby tijd nooit meer terug krijg. Nooit meer een baby in ons huis, nooit meer een kraamtijd, nooit meer een bevalling. 

Na dagen van rust hadden we zin in wat drukte en levendigheid. Ik heb even een moment voor mezelf nodig gehad, want wat wilde ik nou precies? Wat maakte mij gelukkig? Het was fijn om als gezin samen te zijn, maakt het dan uberhaubt uit waar we zijn? Ging ik nu niet te ver in mijn plannen? Zoveel vragen gingen er door mijn hoofd heen, maar toch zei mijn hart: ‘’ je weet wat het beste is voor jou en het gezin’’. Dus heb ik een hotel geboekt in Parijs voor 3 nachten, inclusief ontbijt, lekker knus slapen op een familiekamer. Met knus, bedoel ik dan ook echt knus, lees: 50cm tussen muur en bed, en 50cm tussen bed en slaapbank. Er was aan het uiteinde van het bed net genoeg ruimte om Luna haar slaaptentje te parkeren. We keken elkaar aan en vroegen ons hardop af wat we bezielden? Dit werd wel erg knus. Enige vorm van paniek sloeg toe, ik voelde geen vrijheid, kon geen kant op in deze kamer. Na een gesprek met Ward over ons gezamenlijke plan was het helder. We gingen nu lekker de stad verkennen deze komende dagen en dit was enkel de plek om te slapen, het kwam goed. Boaz heeft nu een leuke leeftijd dat hij bewust dingen mee krijgt en hele gesprekken hierover kan voeren. Opvoeden is pittig, zeker in mijn situatie nu, maar hij voelt mij ook onwijs goed aan. Het is een gevoelig jongentje die weet wat hij wil, maar ook weet hij wanneer iets echt niet kan of lukt. Tuurlijk blijft het een peuter, grenzen proberen te verleggen en af en toe flink de kont in de krib gooien. Ik moest voor mijzelf even de rust vinden om deze dagen vorm te geven, want in mijn hoofd moest het perfect en leuk zijn. Altijd fijn die onbewuste gedachten gang die mij flink van de wijs kan brengen, want wat moet nou eigenlijk echt? Genieten van de dag, het samenzijn en de boel laten zijn zoals het gaat. Vrijdag zijn we rond 14 uur in Parijs en niet gauw daarna gaan we opzoek naar het metro station in de buurt om Parijs te verkennen met onze kroost. Boaz kletst ronduit, zoveel motors in de stad, ze razen voorbij en zwaaien allemaal naar hem. We hebben de metro genomen naar de notre dame, alleen dit was al een feestje voor hem opzich. Hij straalde, glunderde en praatte tegen iedereen. Papa ‘’belde dan de machinist’’ en dan kwam de metro er aan, handig zo’n bord die aangeeft over hoeveel minuten de metro komt haha. Boaz vond het zo stoer dat Ward de machinist altijd kon bellen en dat de metro dan ook direct kwam, dat koppie, onbetaalbaar. Wel merkte ik bij mezelf dat deze drukke plekken me wat onrust en gejaagdheid gaven. Zoveel mensen, angst dat Boaz ineens wegliep of naar de metro rende. Luna die vanuit de draagzak aan elke voorbijganger wou zitten en werkelijk geen 1 lift te vinden in het metro stelsel. Er werd mentaal veel van me gevraagd en dat gaf soms wel even bijzondere paniek naar Boaz. Iedere moeder is bang haar kind kwijt te raken in een drukke stad, dat je kind richting de metro rent, maar bij mij ging het echt over in intrusies. Dus moest soms echt even de focus houden in het hier en nu, tot 10 tellen en letten op mijn ademhaling. We hebben s’ middags de Notre Dame bekeken vanaf de buitenkant, ze zijn namelijk na de brand in 2019 nog druk bezig met restaureren. Inmiddels vloog de tijd voorbij en was het al tijd voor een dinertje. We zijn in een knus straatje beland, met uitzicht op een oude kerk. Boaz at zijn bord er nog net niet bij op en hij werd schoongemaakt door de eigenaar van het restaurant, echt een vakantie flashback kregen wij! Luna smikkelde er ook op los en wij genoten van onze fijne en relaxte kinderen. Ik voelde me ontspannen en kon echt wel genieten in het moment. Ik had Luna in de draagzak in deze gigantische stad en voelde me maar wat trots. We hebben de avond afgesloten in het park onder de eiffeltoren, Boaz speelde in het gras en genoot van de live muziek. Luna kruipte in het rond en wij hadden even onze handen vrij. Het was druk, maar toch genoeg ruimte tussen elkaar. De focus lag op ons gezin, op elkaar en het was even een normaal bestaan. Alsof de postpartum depressie, covid en alle zorg die we kregen even niet bestond. Een perfect avondzonnetje dat langs de Eiffeltoren scheen, vrolijke en mooie mensen om ons heen, ons gezin, een lach, we gingen met een voldaan gevoel naar bed. 

Omdat er zoveel interesse is in ons reis avontuurtje, wil ik toch zo graag jullie even meenemen met een blog hierover. Het reizen gaf me weer zo’n intens gevoel van vrijheid, dat de wereld aan je voeten ligt zeg maar. Vanuit boulogne-Sur-Mer zijn we doorgereisd naar Buchelay, dit ligt een uurtje onder Parijs. We waren toe aan zon, rust en qualitytime met het gezin. Dit betekende voor mij natuurlijk maar een ding, opzoek naar het perfecte plekje om te slapen. Via airbnb kwam ik bij een leuke slaapplek bij Nathalie op haar landgoed, een knusse houten schuur die omgetoverd was tot waanzinnige slaapplek. Beneden had je de woonkamer met 2 persoons slaapbank en met een trap naar boven kwam je bij het andere bed. Alles in een ruimte, dus we vonden het wel even spannend hoe dit zou gaan met de kindjes. Luna had inmiddels al 3 dagen diarree en braakte elke dag wel een keer. Dus we werden flink op de proef gesteld of we dit allemaal al wel aan konden samen. Maar de kindjes genoten van de ruime tuin, het zwembad, de trampoline en de rust. We kregen er een gratis hond ‘’Zorro’’ bij en dat was Boaz zijn nieuwe beste vriend. Na zoveel maanden wist ik waar mijn grens lag, hoeveel ik kon dragen en wanneer ik een stap terug moest doen. Ward is nu gewend dat zijn vrouw anders is dan voorheen, nog niet erg belastbaar is en weinig kan dragen. Maar zelfs hij zei: ‘’ Let, wat doe je het toch goed’’. Zo waardevol om dat te horen, zo voelde het namelijk voor mezelf ook.