Een brief van je mama

Mijn kleine baby is vandaag een dreumes geworden. Een jaar lang mag ik al jou mama zijn, waarvan ik het eigenlijk nog maar twee maanden echt bewust mee krijg. Dat ik zie hoe je naar me lacht, zwaait en kijkt vol verwondering. Dat je haartjes zo zacht zijn, je beentjes bol en jou heerlijke geur als je tegen me aan knuffelt. Je kleine handjes die mijn wang aaien en soms stiekem even aan mijn haar trekken. De tranen die ik kan laten vallen bij de gedachte dat ik jou twee maanden niet vast heb gehouden, toen je zo klein en kwetsbaar was. Dat ik me begin te beseffen hoe belangrijk de eerste 1000 dagen zijn voor de hechting en ontwikkeling van jou bestaan. Het is een dag met een lach en een traan, we vieren jou verjaardag en dat wij hier samen vol trots van kunnen genieten. Dat de zorg die we maanden thuis hebben gehad, vorige week vrijdag definitief is gestopt. Maar ook een traan dat ik jou verloren baby tijd nooit meer terug krijg. Nooit meer een baby in ons huis, nooit meer een kraamtijd, nooit meer een bevalling. 

Luna, mama houdt van jou tot de maan en weer terug.