De liefde vieren in Parijs!

Ons laatste dagje Parijs is aangebroken. Nadat we onze buik vol hebben aan het ontbijtbuffet gaan we weer richting de Metro. Boaz mocht vandaag kiezen wat we gingen doen en uit alles keuzes wou hij in de luchtballon. We hadden besloten dat we op een andere manier een kijk op de stad wilde hebben, dus dit was perfect. We gingen naar de allerlaatste stop van het metrostelsel en kwamen in een prachtig park terecht. Blauwe lucht, brandende zon, vrolijke mensen om je heen, perfect recept voor een geslaagde dag. Nadat we in de brandende zon in de rij hadden gestaan voor een kaartje, mochten we eindelijk in de luchtballon. Deze kabelluchtballon “Generali” zat vast aan de grond en ging tot een hoogte van 150 meter de lucht in. Boaz vond het prachtig en keek zijn ogen uit. Luna zat bij Ward in de draagzak en hadden we maar even omgekeerd zodat ze alsnog vast zat, maar wel alles even kon bewonderen. Wij stonden al zwetend met ons mondkapje ook te genieten van het uitzicht. Al met al was het een kort tochtje naar boven, maar met de kleintjes zeker de moeite waard en ook lang genoeg. De kabelballon is gevestigd in een park, dus we gingen daarna rustig onder de bomen genieten van een lunch. Boaz ging even met zijn franse vriendjes voetballen en Luna ontdekte de yoga klas naast ons. Wat een mooie wereld, gezinnen die lunchten in het park, yoga lessen die gegeven werden, voetballers, hardlopers en verliefde mensen om ons heen. Ik had weer het gevoel dat ik leefde, dat ik ook weer deel uit maakte van de maatschappij en de wereld. Tuurlijk deed ik dat, maar ik zat alleen maar thuis tussen 4 muren. Nu had ik weer contact met mensen, genoten mijn kinderen van het samenzijn en ik genoot van ons gezin. Het was echt een waardevolle middag en merkte ook wel dat dit ook was wat ik nodig had. Deze dag was voor ons sowieso de dag van de liefde, 4 jaar geleden zeiden we “ja” tegen elkaar voor ons geregistreerd partnerschap. Dit gingen we samen met de kinderen vieren bij een gezellig restaurant in een knus frans steegje. Met uitzicht op een kerkje, met een doorstroom van mensen voor de deur, was het echt een vakantie gevoel. We genoten, van het samenzijn, de franse keuken en elkaar. Na het eten moest Boaz natuurlijk nog een keer de Eiffeltoren met “discolichtjes” zien. Glunderend zat hij naast mij op de grote trap te kijken naar de Eiffeltoren, met een grote lach op zijn gezicht.

Wat heb ik dit gemist, dit intense geluk, deze liefde voor mijn gezin. Ondenkbaar was het even voor me, hoe mijn wereld zwart gekleurd is geweest. Sombere dagen heb ik nog wel, maar ik zou ze dan lichtgrijs willen noemen. Het zijn dan dagen die zwaarder zijn, moeilijker door te komen en ik ben dan erg vermoeid. Maar deze dagen vallen in het niet bij hoe het was, hoe het voelde. Des te meer genoot ik van ons gezin nu, honderden foto’s maakte ik, deelde ik, verstuurde ik. Dit was ik, met mijn gezin in Parijs. En daar ben ik echt RETE trots op! 🔥🧡