Stad van de liefde deel 2.

Na een heerlijke nacht waarbij Boaz 2 keer uit zijn slaapbank was gevallen, ik uiteindelijk daar ben gaan slapen en hij bij Ward, werden we nogal vermoeid wakker. Even schakelen, rustig douchen en wakker worden was echt wel even een must vandaag. Gelukkig hadden we het ontbijt bij onze overnachting in zitten, dus we konden zo rollen naar beneden en aanschuiven. Ik hou eigenlijk helemaal niet van hotel eten, all inclusive oid, maar dit was heerlijk. Gewoon aanschuiven, geen afwas, gedoe met klaarzetten enz. Even echt vakantie! We hadden de ochtend een fietstour geboekt door Parijs met de hoogtepunten van de geschiedenis. Dus we gingen niet langs de grote bezienswaardigheden, maar juist de geschiedenis van Parijs werd verteld tijdens deze kids tour. Wij hebben deze tour gedaan bij Paris by bike, echt een aanrader als je in de stad bent. Een Nederlandstalige gids die je alles verteld over de geschiedenis op een leuke kindvriendelijke manier. We begonnen de tour door smalle steegjes en drukke wegen. Ward had Boaz achterop en ik had Luna voorop de fiets en die kleine dame stal de stad. Iedereen moest lachen, zwaaide naar haar en ze had de grootste lol voorop de fiets. Er was natuurlijk zoveel te zien, ze had onderweg haar voeten maar op het stuur gelegd en keek tevreden om zich heen. De kleintjes hebben dan ook maar weinig nodig he, zo snel tevreden en gelukkig. Ik genoot, als trotse moeder van mijn kroost fietste ik door deze gigantische stad. Zo intens, zo groots, maar toch voelde ik me gelukkig en voelde ik een soort van rust in mijn lijf. De taal die ik niet sprak, de onbekende omgeving, nieuwe geuren en smaken wat mijn hele brein even offline zette. Even andere gedachten, andere setting en een nieuwe mooie herinnering. We fietsten langs prachtige oude gebouwen, kerkjes en geheime plekjes van de stad. Het hoogtepunt was toch wel met de fiets bij het Louvre staan met ons gezin. Als je daar over het plein fietst en iedereen lacht naar Luna en zwaait, dan groeit er toch een stukje moedergevoel. Dit is mijn dochter! Van mij! Luna en Boaz genoten van de fietstour, Boaz was een soort van mini gids geworden. Als hij ergens even van de fiets af mocht en wij gingen alvast een stukje doorlopen, hoorde je al gauw ‘’ wacht op mij jongens!’’. Ja heerlijk, die hoort bij ons dacht ik dan. Hij vond het geweldig dat iedereen hem verstond, dus had natuurlijk verhalen voor 10. Als we dan in de pauze bij de bakker stopte en hij wilde bestellen, zei hij ‘’ mama, die mevrouw hoort mij niet’’. Uhh.. Nee schatje, die mevrouw spreeks Frans. Maar dat deed ik op dat moment ook voor hem, want Frans? Wat is dat mama?. Oke, nu maakte ik het mezelf niet perse makkelijker want hoe leg ik dit nou weer uit? Na een moeizaam gesprek over Nederland, Frankrijk en andere talen was onze peuter gelukkig afgeleid door een chocoladebroodje. Nadat de pauze voorbij was en wij ons fietstripje hervatten, begon de zon ook flink te schijnen. Prachtig de zon op je bol, fietsend langs de Seine, dit was wel het ultieme vakantie gevoel! De thermometer gaf inmiddels 28 graden aan en dat merkte wij ook wel. Ondanks een briesje door de haren, was het ook wel goed dat het tripje naar zijn einde ging. De kindjes waren hongerig, had was inmiddels 13u dus we gingen gelijk na de fietstour een lekker sushitentje zoeken. Om de hoek had ik er een gezien die pokebowls had, daar had ik namelijk mega zin in! Dus wij genieten van ons lekkere maaltje, buikjes weer vol en daarna door de stad reizen. We maakten een stop bij de Sacre Couer, gingen met het liftje omhoog en konden zo genieten van een prachtig overzicht over de stad. Het uitzicht was helder, je kon zo ver als de horizon zien en de zon scheen over de stad. Het kwam bij mij wel binnen, na de hele Covid tijd dat dit even een gevoel van vrijheid gaf. Dat het weer even als normaal voelde, zonder mondkap, met hordes mensen, met blije gezichten en mooie mensen. Zoals het leven hoort te zijn, maar wat nu net na zo’n beperkt jaar wel echt anders voelde. Wij als reizigers miste dit enorm, waardoor we het mogelijk nu nog intenser konden ervaren. Boaz wou nog even beneden bij de Sacre Couer in de draaimolen, dus zo gezegd zo gedaan. Hij genoot, kon daarna even spelen bij de speeltuin en daardoor waren wij ook blij. We namen daarna de Metro naar de Moulin Rouge omdat dit ook om de hoek zat. Boaz vond het prachtig en dan bedoel ik niet de Moulin Rouge zelf, maar het windrooster ervoor. De wind door zijn haren, het wilde springen op het rooster, dit was het mooiste van de dag volgens mij. De uren vlogen voorbij en het was langzaam al tijd om te denken aan avondeten. We namen de metro, Boaz was echt onwijs moe van alle indrukken en kon bijna niet meer lopen. Luna zat in de kinderwagen, Boaz wou in de draagzak bij mama op de rug. Welgeteld 2 minuten heeft hij tegen me aangehangen en gekletst en toen was het verdacht stil. Hij was in een hele diepe slaap beland! Wij besloten toen maar eten te halen en dit mee te nemen naar het park wat om de hoek zat. Heerlijk het kleedje uit, in de avondzon met 26 graden buiten eten. Wat een leven, wat een vrijheid. Boaz hadden we in de draagzak in het gras gelegd en die was lekker verder gaan slapen. We zaten bij een speeltuintje, allemaal Franse kindjes die aan het spelen waren, ouders die gezellig een meeting met elkaar hadden, wat heerlijk om even te proeven aan het leven van een ouder in Parijs! Boaz ging toen hij wakker was lekker voetballen met een jongentje, speelde in de speeltuin en vermaakte zich goed. Daarna mocht hij kiezen wat we nog gingen doen, daar hoefde hij niet lang overna te denken. De Eifeltoren met discolichtjes!! Dus op naar de metro, de lichtjes bij de Eifeltoren gespot en ons vriendje had de avond van zijn leven. Tevreden, moe maar voldaan gingen we terug naar het hotel. Wat een onwijs fijne dag met ons onwijs fijne gezin, zo dankbaar dat we dit weer kunnen en mogen doen!