1 jaar postpartum depressie

6 januari 2020 had de laatste dag van mijn zwangerschapsverlof moeten zijn. De bedoeling was om weer als doktersassistente in de huisartsenpraktijk te gaan werken voor 3 dagen en om weer triagist bij de huisartsenpost te zijn. Maar nu, een jaar later ben ik nog steeds niet terug op mijn werk. Vandaag precies een jaar zit ik ziek thuis, waarvan 49 weken met een diagnose. Vandaag de mail verstuurd voor de arbeidsdeskundige waar ik volgende week heen moet. Misschien vind hij dat ik niet geschikt meer ben voor mijn vak? Dat ik ander werk moet doen? Of omgekeerd, dat ik direct weer aan het werk moet? Allemaal vragen wat onwijs veel onrust met zich meebrengt. Keuzes die ik zelf wil maken, mijn toekomst, mijn herstel! Moet ik hier een traan om laten? Jazeker! Kan ik er veel aan veranderen? In zekere zin, door de therapieën te volgen en mijn grenzen te bewaken. Maar verder moet ik het echt naast me neer proberen te leggen en vertrouwen hebben in dit herstel. Ik maak grote stappen de afgelopen weken, door eerder ‘’nee’’ te zeggen en daardoor dus ‘’ja’’ tegen mijzelf. Het is een jaar geweest met diepe dalen, maar ook heeft het veel inzicht gebracht in patronen en zelfinzicht. Wat is het prachtig dat je al 30 jaar in een lichaam leeft, maar het nu pas begrijpt. Het hele traject van ziek zijn heeft mijn ogen zeker geopend in wat ik niet meer wil. De trein raast altijd maar door, geen moment van rust of besef. Je hart volgen is het mooiste wat je kan doen, maar tevens ook het lastigste als je hoofd daarin afremt. Keihard werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt, hoeveel vrouwen er niet op een roze wolk zitten.

Ik ben onwijs trots op het proces wat ik heb mee mogen maken nadat ik in juni mijn verhaal openbaar gooide. Waarom is het erger als er problemen zichtbaar zijn vanaf de buitenkant? Waarom wordt er zo licht gedacht over mentale problemen? Oprecht brak ik liever mijn been, want die revalidatie zal makkelijker in een tijdsbestek te zien zijn dan dit. Maar deze revalidatie geeft juist zoveel persoonlijke groei, levenslust en zelfkennis. Dat had ik met een gebroken been niet gehad. Omdenken is soms de sleutel naar succes. Mijn toekomst ligt open, wat ga ik doen en hoe ga ik het invullen. Re-integreren bij mijn banen is stap één om terug te keren in de maatschappij en de belastbaarheid terug te krijgen. Al moet ik zeggen, als het moment daar is, want dat is momenteel nog niet het geval. Zodra dit zover is, ga ik zien waar mijn schip gaat stranden. Maar dat ik iets moet doen met deze ziekte, de mentale gezondheid van vrouwen tijdens zwangerschap, baring en postpartum is een feit.

Mijn focus ligt nu op het schrijven van mijn boek over de postpartum depressie. Omdat dit onbewust onwijs therapeutisch werkt, het geeft zoveel lucht en ik probeer alle herinneringen terug te krijgen. De meest intense, heftige tijd in mijn leven wil ik met anderen delen. Dit boek ga ik schrijven als steun, erkenning en hulp bij vaders en moeders zonder roze wolk. Om woorden te geven aan gevoelens die ze zelf op dat moment niet kunnen geven. Om al die ouders het gevoel dat geven dat ze niet alleen zijn. De doneeractie voor mijn boek heeft zoveel liefde gebracht en mij kracht gegeven om door te gaan. Ik ben iedereen dankbaar, die een rol heeft in ons leven. Een jaar verder, ons gezin staat nog overeind en ik word sterker dan ooit tevoren.